Married to Mr. Ajero ✔ [SB19 STELL]

Chapter 37

Bumalik ako sa kwarto ni Trixie para gisingin siya. I prepared breakfast para makakain na siya. It's already 7am in the morning. I saw Trixie peacefully sleeping, nilapitan ko siya at pagkahawak ko sa noo niya. She was burning. ang taas ng lagnat niya! 

Pumunta ako agad ng banyo at kinuha doon yung palanggana at yung towel. I called Arya at sabi niya pupunta na daw siya, to help me take care of Trixie. Shit, Anak anong nangyari sayo... 

''40.5'' She announced. tangina! anong nangyayari!? ''Dalhin na natin siya sa hospital, Y/N. prepare her clothes now!'' sabi sa akin ni Arya. Natataranta ako hindi ko alam kung anong gagawin ko, baka kung ano nangyayari sa anak ko.  Dali dali akong bumaba sa sala para makuha yung iba pang gamit ni Trixie.

Nagulat ako ng biglang dumating si Vester, he was standing right infront of me. He was looking at me naguguluhan  kung bakit natataranta ako ngayon, ''Hey,'' Pinuntahan niya ako. ''Why are you crying? Where is Trixie?'' He asked. 

Hindi ako makasagot. ''Vester, tulungan mo ako. Inaapoy ng lagnat ni Trixie,'' 

''What?!'' Napatakbo naman siya sa kwarto ni Trixie, lumabas siya carrying her at ako naman tong sumunod na dala dala ko yung mga damit at mga kung ano ano pa. 

''Calm down okay?'' Sinilip ni Vester si Trixie na hanggang ngayon na giniginaw pa din. kinuha ko yung kumot at inilagay yun sa kanya. He carressed my hand and telling me to calm down, halos maiyak na ako sa nangyayari ngayon. 

''Please, magiging okay din si Trixie.,'' he said. He didn't let go of my hand. Naramdaman ko nalang na parang hindi din maayos ang kalagayan ko. Shit! pati ba naman ako? Langya wrong timing! 

''We're here.'' Nasa hospital na kami, isang mamahaling hospital. it was a private one, baka isa din to sa mga pagmamay ari nila. May sumalubong naman agad na nurses at doctor sa may entrance, inihiga ni Vester si Trixie sa hospital bed at dinala na siya sa ER. 

''Please, tell me. W-wala namang mangyayaring masama sa kanya hindi ba? Vester!'' Humagulgol ako. Umiiyak na ako, bilang isang ina. Mas mabuting ako ang nakahilata doon, kaysa anak ko. mas pipiliin kong mahirapan kaysa ang anak ko ang nakikita kong nahihirapan. 

''She'll be okay,'' Niyakap niya ako. ''Hindi naman siya pababayaan dito, Trust them okay?'' 

I can't. Ilang minuto, lumabas ang doctor. ''She's okay now, We'll transfer her sa ibang kwarto.'' The doctor said. 

My child is fighting. ''She has dengue.'' the doctor declaired. ''Don't worry, kailangan niya lang naman magpahinga at imonitor. Pero hindi naman kayo aabutin ng week dito sa hospital.'' 

Tangina, Dengue?! . ''Thank you, Doc.''

I saw my child... laying sa hospital bed. Ang tamlay niya... ''Hm? Eat.'' Si Vester.

Nag abot siya ng isang malaking paper bag na may lamang mga pagkain. ''Hindi matutuwa ang anak mo na hindi ka kumakain, Nanghihina ka na Y/n. please, makinig ka naman sa akin.''

''Vester. Hindi naman pwedeng hindi ko bantayan ang anak ko.'' I started sobbing. ''Kung pwede lang na ako nalang ang nakakaranas nang sakit niya eh. Kung pwede lang...'' Nakaramdam ako ng mainit ng yakap mula sa kanya. 

Iniangat nya ang baba ko. ''Hindi ka nag iisa. nandito ako, Kung ano ang sakit na nararamdaman mo, ganon din ang nararamdaman ko. We'll get through this.'' 

''Kaya ni Trixie yan, knowing her.'' 

...

I was staring at her all the time, hindi ko binibitawan ang kamay niya. She was sleeping, ''You look like an angel. Magpalakas ka ha, okay na kami ng Daddy mo.''