Skrawek Twej Duszy [krótka historia] - ZAKOŃCZONE

Rozdział 15

Blake postanowił mnie zaskoczyć. Zupełnie nie spodziewałam się, że po opuszczeniu mojego miejsca pracy, czekać będzie przy swoim Jeepie. Nie mieliśmy okazji do spotkania odkąd wrócił z rodzinnego miasta, dlatego z całą pewnością pojawiły się tematy do przerobienia.

— Hej, co za niespodzianka — uśmiechnęłam się szeroko, a i on odwzajemnił ten gest. — Co ty tutaj robisz?

— Przejeżdżałem akurat i przypomniało mi się, że kończysz pracę o tej godzinie. Nie byłem pewien czy dzisiaj jesteś, ale uznałem, że poczekam chwilę i sam się przekonam. Dawno się nie widzieliśmy — wyjaśnił, zostawiając następnie krótkiego całusa na mym policzku. — Chodź, podrzucę cię do domu. No chyba, że masz już plany.

Zaprzeczyłam ruchem głowy.

— To wsiadaj.

Niewiele myśląc, zajęłam następnie miejsce na fotelu pasażera, gdzie od razu uderzył we mnie podmuch ciepłego powietrza, minimalne rozgrzewając zziębnięte ciało. Blake, okryty czarną, grubą kurtką, z uśmiechem na twarzy odpalił silnik, robiąc dziś tym samym za mojego szofera. Odczuwałam wdzięczność. Jazda zatłoczonym autobusem o tej porze roku niekoniecznie należała do najprzyjemniejszych czynności.

— Jak Święto Dziękczynienia? Podobno twoja przyjaciółka przyleciała.

— Och, tak. Naprawdę świetnie spędziliśmy czas, no i mogłam zobaczyć Valerię po przerwie. Uznaję to za udane święto — odparłam. — A jak twoje?

— Dobrze, zjawiła się cała rodzina, więc możesz wyobrazić sobie, ile roboty i harmidru było. Nie ciężko zwariować w takim gronie, zwłaszcza z moimi siostrami. Przysięgam, naprawdę nie zliczę, jak często miałem ochotę pozbyć się tych dwóch małych diabełków, aby otrzymać w zamian chociaż minutę spokoju.

Parsknęłam śmiechem, zaciekawiona kolejnych historii, którymi z chęcią się też podzielił. Przy niektórych wręcz śmiałam się do rozpuku, lecz przedstawiał je w sposób tak komiczny, że nie dało się zareagować inaczej. On po prostu miał to specyficzne poczucie humoru, docierające do ludzi bardzo naturalnie.

A mimo to, im dłużej jechaliśmy, tym coraz bardziej zaczynało męczyć mnie wrażenie, że Blake pragnąłby zmienić temat na nieco poważniejszy. Wyraźnie odczuwane napięcie unosiło się bowiem w powietrzu. Tym razem nie potrafiłam jednakże przewidzieć, co takiego zawalało jego umysł. Z całą pewnością myśli te dotyczyły naszej relacji, stojącej pod dużym znakiem zapytania z powodu odbytej w ostatnim czasie randki, lecz co konkretnie miało miejsce w jego głowie? Na to pytanie nie znałam już odpowiedzi.

Byliśmy kawałek przed właściwym budynkiem, kiedy przełamałam się w celu oczyszczenia nieco atmosfery.

— Czy jest coś, co chciałbyś ze mną obgadać? Wybacz, jeśli jestem zbyt bezpośrednia, ale czuję, że coś jest nie tak...

Szatyn westchnął ciężko, a chwilę później jego czekoladowe tęczówki utkwiły w mojej twarzy.

— Nie daje mi spokoju nasza randka... — przyznał i nawet się nie zdziwiłam. Szczerze mówiąc, naprawdę nie trudno było się domyślić. Zdziwiłabym się, gdyby chodziło o coś innego. — Nie mieliśmy okazji zbytnio potem porozmawiać, ale... Dobrze się bawiłem, Saphiro. Jesteś świetną dziewczyną, lubię cię, chciałbym dalej utrzymywać z tobą kontakt, jednakże...

— Tylko po przyjacielsku — dokończyłam, na co zerknął na mnie kątem oka. Wydawał się całkowicie zmieszany trafnym spostrzeżeniem.

— Chyba tak. Nie jesteś zła?

Chciało mi się śmiać, bo prawdę mówiąc, wyświadczał mi tym ogromną przysługę. Chyba oboje wiedzieliśmy już po pierwszej randce, że nic głębszego z tego nie będzie.