b.a.d.y.》hajeongwoo

𝟙𝟠

kinghwan

ev bulamiyroum imdat

woo'm
Ben size dedim değil mi

woo'm
Şimdiden bakmazsak sonra
zor buluruz dedim

woo'm
Siz ne dediniz
Sonro bokoroz ocoloso yok

sohwan
Ben yurda yerleştim✌🏻

kes

kimdobby
koskoca şehirde bir tane ev yok

ofof napicaz biz
sokaklarda mi kalicaz

sohwan
Aslında kuzenimin taşındığı evde boş yer var ama ev arkadaşının kabul etmesi gerekiyor

SORSANA

sohwan
Kes.

OZUR DILERIM OYLE
DEMEK ISTEMEMISTIM

sohwan
Ayaklarıma kapan

uc gun kolen olurum

sohwan
Tamam o zaman ben sorup
haber veririm size
(18:46)

sohwan
Akşam eve dönünce konuşurum arkadaşımla dedi
(18:51)

woo'm
Umarım bir sorun çıkmaz

🙏🏻🙏🏻🙏🏻
(18:51)

sohwan
Arkadaşı onay vermiş para işini falan konuşursunuz numarayı atayım
(23:37)

sen bana at ben konusurum

sohwan
Tamam

■■■

W.H.

"Çabuk çabuk!"

"Bu yaptığımız şerefsizlik."

"Bu yolda sadece kendimizi düşünmeliyiz, hadi!"

Jeongwoo valizini çekiştirip bizi bekleyen taksiye doğru ilerledi. Valizini bagaja yerleştirip arka koltukta yanına oturdum. Şoföre gideceğimiz yeri söyledikten sonra derin bir nefes vererek arkama yaslandım. "Doyoung ne olacak?" "Sadece bir tane boş oda varmış. İstersen gelme, ben Doyoung ile taşınayım." Sesini yükselterek "Hayır!" dedi ve sonra fazla sesli konuştuğu için mahçup bir şekilde şoföre baktı.

Yaptığımız belki doğru değildi, belki arkadaşlık bitirecek türden bir hareketti ama sonuçta birinin dışarıda kalması gerekiyordu. Geçen hafta Junghwan kuzeninin numarasını verdiğinde çocukla uzunca konuşmuştum. Sadece bir boş odaları vardı. Bunu bizimkilerden saklamıştım çünkü biliyordum ki Doyoung melek kılığından sıyrılıp ilk uçakla oraya gider eve yerleşirdi.

E, ben de bu yüzden çareyi haftasonu Jeongwoo'ya yalnız kaldığımız bir zamanda durumu açıklayıp Doyoung'a haber vermeden taşınmakta bulmuştum. Tabii benim minnoş kalpli-bunu ona desem beni döverdi- sevgilim ona olan biteni anlattığımdan beri Doyoung ne olacak, deyip duruyordu.

O da kendi başının çaresine bakardı artık.

"Ailene anlattın mı?" Şehirden çıktığımız sırada sorduğu soruyla uzun süredir hissetmediğim rahatsız his yine bedenimi sarmıştı. "Anlattım." Şaşırmadı, zaten şehirden gitmeden hemen önce anlatacağımı biliyordu.

"Tepkileri ne oldu?"
"Bir şey diyemediler, demelerine fırsat vermedim. Vedalaştıktan hemen sonra oturup her şeyi anlattım. Donup kaldılar ben de bunu fırsat bilip çıktım evden." Vedalaştıktan sonra aniden aklıma bir şey gelmiş gibi onları salona yönlendirmiştim çünkü anlattıktan sonra vedalaşamadan gitmekten korkmuştum.

"Belki tepkileri kötü olmazdı, onları dinleseydin." Başımı olumsuzca salladım. "Böylesi daha iyi. Olumsuz düşünmüyorlarsa beni arayacaklardır." Daha fazla bir şey demedi sadece destek vermek için uzanıp elimi tuttu ve geri kalan yolu öyle gittik.

_________________________________________

kurgu bitmiyor ilham da yok imdat

neyse bu sefer boş yapmak yok