Kaybolan anılar

Konser

Uyanmıştım...Uyanmak istemiyordum çünkü aklımdaki düşünceler susmuyordu...Ne kadar susturmaya çalışsam da susmamakta ısrar ediyordu...Kalktım ve penceren dışarıya baktım.Yemyeşil ağaçlar,rengarenk kuşlar vardı.Hayat yaşamaya değer der gibi davranıyorlardı ama bence öyle değildi.Büyük bir gerçek vardı.Dünya asla çok iyi ve mükemmel bir yer değildi ve gün geçtikçe eskisine göre daha kötü hale geliyordu.Bulutlar...Bembeyazdı.Tıpkı bir pamuk tarlası gibi gökyüzüne dizilmişti.Bulutlara ulaşamadığımız için bu kadar güzel görünüyor olsa gerekti...Güzel kıyafetler giyinip bugünün az da olsa güzel olmasını sağlamaya çalıştım.Yaz mevsiminin yavaş yavaş sonuna geliyor gibiydik.Ağustos ayının başında bile olsak yaşadığım yer Ağustos'ta hemen son bahara geçerdi.Üstüme beyaz bir kazak giydim. Altıma siyah bir pantolon...İncili bir kolye ve küpe taktım.Kolumaysa güzel bir saat.Saçımı hafif dalgalandırdım.Bugün için hazırdım.Aşağı indim ve cesur'a baktım.Uyanmış mamasını yiyordu.Mutluydu...

Mutfağa gittim.Annem çoktan kahvaltı hazırlamıştı.Belli ki babamla işe erken gitmeliydi.Ben evde yine yalnız kalacaktım.Neyse ki cesur vardı.Kahvaltı masasına geçtiğimizde yüzümü asmaya çalıştım ama boğazımdaki o acı, yumru hissi hala geçmemişti...Kendine gel duru!Sen bu değilsin.Sen çok güçlüsün...Bir mektup seni bu kadar dibe çekemez...Bu kadar kötü hissettiremez...Sakince kahvaltımı yapmaya çalıştım.İçimi dökmem gerekti...Yoksa en ufak şeyde gözlerim dolmaya devam edecekti.Hızlıca kahvaltımı yapıp odama gittim.Garip bir histi.Sessizce ağlamak istiyordum ama ağlayamıyordum.Resim kağıdı aldım önüme...İçimi en iyi resim yaparak dökebilirdim.Fırça,kağıdın üzerinde bir ileri gidip bir geri geliyordu.Bir şeyler boyuyordum ama ne yaptığımdan habersiz...Sadece boyuyordum.Gelecekte gerçekten ne yapmak istediğimi düşündüm.Gerçekten istediğim şeyler için mi çabalıyordum.Yoksa sadece yapabildiğim için mi onu yapıyordum...Resim kağıdı dolmuştu artık boyayacak bir yer kalmamıştı.Ne çizdiğime baktığımda bende anlamadım.Zaten hiç açık renkler kullanmamıştım ve boğucu karanlık renklerle yapmıştım.Kağıdı buruşturdum ve çöp kutusuna attım.Biraz iyi hissettirmişti.Sonrasında kitaplığımı baştan aşağı tekrar dizdim.Hem kitaplarım hava almış oldu.

Telefonuma bildirim geldi.Mine'dendi.Sonrasında beni aradı. "Duru en sevdiğimiz müzik grubu konsere geliyormuş gördün mü?Kesinlikle gitmemiz lazım!" Dedi.Onca yıldır hiç gelmemişlerdi.Gerçekten yaşadığım yerin adının bile bilinmediğini düşünüyorum bazen çünkü kimse gelmiyor. "Ee gider miyiz duru?"dedi. "Olur gideriz."dedim.Benim de kafamı dağıtmaya ihtiyacım vardı.Telefonu kapattım ve telefonda oyalanmaya başladım.Hiçbir şey yapasım gelmiyordu.Şarkı dinleyeyim.Tabi ya neden dinlemiyordum ki saatlerdir? Hemen huzur veren sanki her şey çok güzelmiş gibi hissettiren bir şarkı açtım.Saatlerce müzik oynatma listemde karışık sırayla çalan şarkıları dinledim.Bağıra bağıra şarkı söyledim.İçimdeki o kötü his geçmişti...Cesur'un yanına gittim.Bahçeye uzanmış çevreyi seyrediyordu.Minik topunu elime aldım ve onunla oyun oynadım.Ben attım o geri getirdi.Nefes nefese kalmıştı ama hala topu atmam için patisiyle elime vuruyordu."Cesur dinlenmem lazım atamam."dedim.Kafasını salladı ve yanıma oturdu.Kafasını kucağıma koydu.O kadar tatlıydı ki...Saat öğlene gelmişti...O kadar şey yapmıştım ama bugün nasılsa çabuk geçmemişti.Cesur'a veda ettim ve odama çıktım.Mine defalarca aramıştı.Hemen geri aradım. "Duru konser bu akşam sana söylemeyi unutmuşum.Senin için sorun olur mu?"dedi. Akşama hazır olabilirdim. "Sorun değil,gideriz."dedim. "Tamam o zaman akşam görüşürüz Yıldız ışığım."dedi.Telefonu kapattıktan sonra birkaç kıyafet hazırladım akşam için.Fakat hiç hoşuma gitmemişti.Üstümdekiler bir konser için uygundu.Daha fazla uğraşmadım.Babamı arayıp bizi akşam konsere götürüp götüremeyeceklerini sordum.İkisinin de işi olduğu için götüremeyeceklerini söyledi. Mine'yi aradım ve çözüm bulmamız gerektiğini söyledim.Annesinin götüreceğini söyledi.