𝐺𝑅𝐼̇ 𝑃𝑅𝐸𝑁𝑆𝐸𝑆

8. Bölüm

Merhabalar :)

Uzun süredir bölüm yazmaya bir türlü fırsatım olmuyordu. Sınavlar sonunda bittiğine göre bölüm yazabilirimmm.

Kısa da olsa bir bölüm yazmaya çalıştım. İstemeyerek de olsa yayınlıyorum :(

Yeni bölümü okumadan önce eski bölüme bir göz atmanızı öneririm.

Şimdiii

Düşüncelerenizi belirtin!!! Beğendiyseniz oy vermeyi unutmayın!!!

Satır arası yorumlarınızı unutmayın!!!

🪐İyi okumalar🪐

...

8. Bölüm
"Ben Elina, Elina Miller..."

-3 yıl önce-

~Elina~

"Anne, gerçekten doydum."

Anneler neden böyle?

Yarın lisede ilk günüm olması sebebiyle erken uyumak istesem de annemin ısrarla daha fazla yememi söylemesinden dolayı bir türlü odama çıkamıyordum.

"Şunu da ye, sonra uyursun."

Bana uzattığı dopdolu kaşığa bir bakış attım ve gözüme girecek olan gri tutamlarımı üfleyerek uzaklaştırdım.

Yemesem kurtulamayacağımın bilinciyle ağzımı açıp kabul ettim. Annem memnuniyetle gülümserken ben binbir zorlukla lokmamı çiğnemeye çalışıyordum.

Sonunda bitirdiğimde derin bir nefes aldım ve birkaç yudum su içtim.

"Artık gidebilir miyim?"

Gülümseyerek başını sallayan annemle sandalyeden kalktım ve ağrıyan karnımı görmezden gelerek odama çıkan merdivenlere yöneldim.

Anneme doyduğumu inandırmak hayattaki en zor şey falan olmalı.

Odama girmeden önce rutin işlerimi halletmek için banyoya girdim. İçeri ayak bastığım anda beni karşılayan ayna, moralimi bozmaktan başka hiçbir işe yaramıyordu. Diş fırçasına uzanacakken aynadaki görüntüme takıldı gözlerim, elim havada asılı kalırken yine ve yine gözlerim ezbere bildiği yüzümün her bir santimini ağır ağır gezdi ve saçlarımda durdu.

Yansımamı izlerken upuzun gri saçlarımda ellerimi gezdirdim.

Yüzümde hiçbir mimik yokken yarın da alıştığım tepkileri alacağımdan adım kadar emindim. Aklımda istemsizce canlanmaya başlayan görüntülerle titrek bir nefes verdim.

Yıllardır gittiğim her yerde tuhaf bakışların üstümde toplanmasının yegane sebebi olan eşsiz saçlarım, bana hiç kolay bir hayat yaşatmamıştı. Okul hayatım boyunca her zaman dışlanmıştım. Okula başlamadan önce de çocuklar beni aralarına almazdı. Benden hep korkarlardı ve onlar oyun oynarken ben uzaktan izlerdim. O zamanlar bunun nedenini çok merak ediyordum çünkü aklıma hiç saçlarım gelmezdi. Bir gün dayanamayıp sorduğumu hatırlıyorum, senin saçların çok çirkin, aynı büyükanneme benziyorsun, yaşlı biriyle oynamak istemiyorum. Demişti. Bütün çocuklar söylediklerine gülerken ben sadece sessiz sessiz başımı eğmiş öylece duruyordum. Aklıma gelen anılarla yüzümde buruk bir tebessüm oluştu. O gün ağlayarak eve gidip saçlarımı kesmeye çalıştığım aklıma geldikçe göz yaşlarımı tutamıyordum. Annem beni durdurmasaydı belki saçlarımın hepsine kıyacaktım.