Şunu öğrendim ki yaşadıklarımdan, içindeki boşluğu sen dolduramıyorsan kimseler dolduramaz. Mutluluğu kendinde bulamıyorsan kimseler sana mutluluk olamaz. Bu yüzden denemekten vazgeçtim, birileri beni sevsin diye çabalamaktan beni görsünler diye uğraşmaktan.
Ben kendimi sevdiremem fakat kendimi sevebilirim.
Zaten sevgiyi aradığım her insan beni koşullu sevmedi mi?
Beni onlar yıprattı sanardım, fakat aslında ben yapmışım herşeyi. O kadar büyütmüşüm ki herkesi gözümde, kendi sesimi duymaz hale gelmişim. Onların sözlerinin esiri haline gelip, kendimi yok saymışım. İnsanlar kendilerini güçlü hissetikleri kişiyle durmayı, onun ezilişi altında yükselmeyi severler. Bu duygu onları kendi acizliklerinden korur. Ben meğer o kadar aciz insanları çevremde tutmuşum ki... Kendime yazık. Artık içimdeki boşluğu dolduramayacağımı ama bununla yalnızda yaşayabileceğimi anladım.
Unutma asla, insan kendini ne kadar ezerse başkaları tarafından kat ve kat daha fazla ezilir. Güçlü olamasam bile güçlü durmak zorundayım.
Kim günün sonunda ağlayarak uyumak ister ki?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruhsuz Kadın
Teen FictionŞu an cehennemin o ateşinden başka bir sonum olmadığını biliyordum. Yaşamak yerine ölümü seçmiştim ben ve bedeli ağır olacaktı. Yaşam beni buraya sürükleyen şeydi, bense artık dayanamamıştım. Anlıyordum artık, ölümün benim kurtuluşum cehennemin ise...
