Müptela||Tamamlandı||

4.Bölüm"İki Yıl"

Hola💦

Sonu olmayan bir labirentte gibiydim.

İçinden asla çıkamıyordum.

"Feride, iyi misin?" diyen Pulli'nin sesi endişeli çıkmıştı. Dudaklarım aralandı ama cevap vermek için değil nefes almak içindi.

Konuşamıyordum.

Pulli, elindeki telefonu kenara bıraktı ve yüzümü avuçlayıp başını eğdi.

"Feride! Kendine gel!" beni hafiften sarstı.

"Feride, biliyorum inanması zor ama... Üzgünüm. Yaşadıkların için." dedi Egemen üzüntüyle.

"Barlas benim neyim?" dedim ifadesiz sesimle.

"Duymaya hazır olduğuna emin misin?"

Bir an duraksadım ama kararım kesindi.

"Söyle lütfen," diyerek yalvarır gibi konuştum ama sesim yalvarmaktan uzaktı.

"Madem öyle... Barlas senin eşindi Feride. İki yıllık evliydiniz."

Kalbim art arda tekledi. Tüm bedenim elektrik yemiş gibi olurken donup kaldım.

Ben o adamla evliydim.

İki yıllık.

Bir ihtimal belki sözlüyüz diye düşündüğüm adamla evliydim.

"Ama baban sizi bir şekilde boşadı." kulaklarım uğuldarken başıma saplanan keskin sızıyla inleyerek başımı tuttum.

"Feride," diyerek konuşan Pulli, ayağa kalktı ve bir yere gidip elinde peçeteyle geldi. "Burnun kanıyor." elimin biri istemeden burnuma giderken geri çektim ve parmaklarıma bulaşan kanı gördüm. Peçeteyi burnuma tuttuktan sonra o an konuşan Egemen'i zor duyabilmiştim.

"Feride, iyi misin?" sesi endişe doluydu. Yine de cevap veremedim. Benim yerime Pulli cevap verdi.

"İyi olacak." dedi net bir dille.

"Bakın, şimdi bunları konuşmanın hiç sırası değil. Feride, bir şekilde babanın odasına dinleme cihazını yerleştirmelisin. Yarın, öğle arası sana o dinleme cihazını ulaştıracağım. Üniversitenizin konumu bana atın."

"Tamam." dedi Pulli. Gözlerine baktım. Bana, beni anlamış gibi baktığında kesik bir nefes çektim içime.

"Feride... Seni öldü bildiğimiz halde Barlas yaşadığını hissetmiş gibi her yerde seni aradı. Bulamasa bile pes etmedi... Tam aramayı bırakmıştı ki karşısına çıktın. İyi ki hayattasın, iyi ki bizi bırakmadın arkadaşım."

Boğazını temizledi.

"Ben şimdi kapatıyorum. Yarın yine ararım. Telefonu yanınızdan uzaklaştırmayın."

"Tamam." dedi Pulli yeniden ve telefon kapandı.

"Feride..." peçeteyi burnumdan çektim ve avucumda ezdim. Pulli'nin gözlerine ifadesiz bir şekilde bakarken ne diyeceğimi bilmiyordum.

"Nasıl hissediyorsun?"

Dudaklarım alayla yukarı kıvrıldı.

"Bomboş." dedim cevabımdan emin bir şekilde. En azından bunu biliyordum.

"Benim güzel arkadaşım..." nefeslendi. "Her ne olursa olsun yanında olduğumu bil tamam mı? Bir şeyler döndüğünü az çok anladık. Bir taraf yalan söylese bile gerçeği öğrenmek kaçınılmaz olacak."