Müptela||Tamamlandı||

6.Bölüm"Kurtulmak"

Hola💦

Yorum yapın kızçelerim <3

*

İnsan, içindeki acıyı bilmez, tanımaz mıydı? Kolaylıkla unutur muydu? Ne de olsa bir kez yaşayacağım der miydi? Yoksa o acıyı içinde asla bitirmez miydi?

Babamın söylediği kelimeler kalbimin en derinine inerken içimde var olan ama asla kendini belli etmeyen acıma baktım.

Ben, Feride Yılmaz.

Ablamı hatırlamıyorum.

Kendi varlığımla beraber onu da silmişler.

Gözlerim, babama karşı donuk bakmaya başlayınca ellerimin altındaki beden kıpırdadı. Ona bakamadım bile.

"Benim ablam yok." dedim hatırlamadığım için. Bu sefer babam gerçeği söylüyor olabilirdi ama anılarımda olmayan ablam yüzünden  şu an kendimi kaybedersem bir daha toparlanamazdım.

"Ablan..."

"F-Feride," diyerek konuşan o tanıdık ses tonu kulaklarıma iliştiğinde kalbim tekledi. Gözlerimi kucağımdaki adama çevirdiğimde evreni andıran kara gözleri beni içine çekti sanki.

"Barlas," diyerek fısıldadım. Ellerimi yanaklarından çekmeden alnımı alnına yasladığımda gözlerimi kapattım.

"Bana, bizi ver." dedim babamın duyamayacağı bir şekilde. Ellerini saçlarımda hissettiğimde hissettiğim yoğun duygu karşısında sertçe yutkundum.

"Sana bir tek bizi değil... Benliğini de vereceğim." ses tonu yorgun ama bir o kadar da anlam dolu çıkmıştı. Geri çekilip gözlerine baktığımda elleri bu defa yanaklarıma dokundu.

"Seni özledim." gözlerinin dolduğunu görünce titrekçe iç çektim.

"Seni çok özledim Feride."

Ona ben de diyemedim.

Onun eskiden eşi olan Feride konuşmadı.

"Bu kadar yeter!" babama baktığımda silahı Barlas'a doğrulttuğunu görüp hızla üzerine kapandım.

"Hayır!" bağırmamı umursamadı bile.

"Sen de benim için ölüsün artık Feride! Ablanı öldüren kişilerle beraber ailemize ihanet edeceksen sen de öl daha iyi!"

Bir an da Barlas bedenimi kendi bedeninin altına alıp beni korumaya çalıştığında ellerimi göğüslerine koydum. "Bırak beni! Seni öldürecek!" dedim altında debelenirken. Bana bakmadı.

Sessizce babama bakmaya devam ederken üzerimden kalkarak ayakta dikildi. Hızla doğruldum ve yanına geçerek kolunu tuttum.

"Sana Feride'den uzak dur demiştim!" babamın eli sinirden titrediğinde silahta hafiften oynamıştı.

"O benim kızım!" bağırıyordu. "Onu benden çaldınız! Kızımı öldürdüğünüz gibi onu da öldüreceksiniz."

"Biz senin kızını öldürmedik!" diyerek bağıran Barlas ile neye uğradığımı şaşırdım. Ablam oldığu gerçekten de doğrulanmıştı ve ben olmayan anılarımla ne hissedeceğim konusunda afallamıştım.

"Sen kendi ellerinle hem abimi hem de kızını öldürdün!" duyduklarımla gözlerim sonuna kadar açıldığında babam hiddetle başını iki yana sallamaya başladı.

"Onları siz öldürdünüz! Ben sadece kızımı korumak istedim." sesi sonlara doğru güçsüz çıkan babama baktım dikkatle. Gözlerinde geçen o hüznü görebiliyordum ve onu ilk defa böyle görüyordum.