Müptela||Tamamlandı||

7.Bölüm"Tanışmış Gibi"

Hola💦

Yorum yapın yıldızlarım <3

*

Sabaha karşı, hastane odasında yatakta boylu boyunca uzanan Barlas ve hemen yanında sandalye üzerinde oturan ben vardım. Her yeri temizlenmiş ve kurşun bacağından çıkarılmıştı. Açlığını ve susuzluğunu da gidermişti ve onun iyileşmiş hali içimi rahatlatmıştı.

Bundan sonra ne olacaktı bilmiyorum.

Olmasını istediğim tek şey artık huzurlu olmaktı.

Odanın kapısı açıldığında içeri Egemen girdi.

"Asya teyzeler geliyor." dedi hiç beklemeden konuşurken. Barlas kendi kendine homurdandığında ona baktım.

"Onlar kim?"

"Annem ve babam," diyerek konuştuğunda kaşlarımı yukarı kalktım. İster istemez heyecan yapmıştım.

"Babanın adı ne?"

"Onur..." Egemen'e baktı. "Yaşadığını öğrendiler mi?"

"Söyleyemedim ki, senin yaralı olduğunu söyleyince hastanenin adını öğrenip kapattılar."

Barlas ile gözlerimiz birleşince ağzından çıkacak kelimeleri bekliyordum. Bana ne yapmamız gerektiğini söylemeliydi yoksa heyecandan ölebilirdim.

"Çok sevinecekler," diyerek mırıldandı bana bakmayı sürdürürken. Sanki uzağındaymışım gibi bana özlemle bakıyordu.

Barlas elimi tuttuğunda artık buna alışmam gerektiğinin bir kez daha farkına vardım. Ona sanki yıllardır aşıkmış gibi hissetmemin sebebi kesinlikle içimdeki Feride idi.

"Pulli nerede?" dedim elimi elinden çekmeden Egemen'e baktığımda. "Kantinde yemek yiyor."

Nefesimi dışarı üfleyip gözlerimi birleşen ellerimize çevirdim. Onlarla karşılaşınca nasıl bir tepki verecektim? Ayrıca nasıl hitap edecektim? Anne ve baba diye mi?

Aklım o kadar çok karışıktı ki, bir şekilde bu sorundan kurtulmam gerekiyordu.

Beni düşüncelerimden çıkaran şey açılan kapı olduğunda içeri orta boylu, kısa siyah saçlara sahip bir kız girdi. Gözleri anında Barlas'ı bulurken beni fark etmemiş gibiydi.

"Abi!" kalbim heyecanla atmaya başladığında kızın arkasından beliren iki kişiyi daha fark ettim. Sanırım Barlas'ın anne ve babasıydı. O an Barlas'ın babasına daha çok benzediğini anladım.

İçeri tamamen girdiklerinde Barlas'ın babası kapıyı kapattı ve ardından ilk önce Asya- ne diyeceğimi hala bilemiyorum- teyze beni fark etti. Ağzından kocaman bir çığlık kaçarken irkildim ve ayağa kalktım. Artık üçünün de bakışları tamamen bendeydi.

"Feride!" dedi, adının Onur olduğunu hatırladığım amca. İlk şoktan çıkan o olmuştu. Beklemediğim şey ise öndeki kızın bayılmasıydı.

"Bir şeyi yok," diyerek Egemen hızla öne atıldı ve kızı kaldırıp ikili koltuğa yatırdı. "Heyecandan." dedi Barlas sakince konuşarak. Sanki normalmiş gibi bahsetmesi garibime gitmişti.

Sanırım onlarla yeniden tanışmış gibi yapacaktım.

En azından şu anki Feride öyle yapacaktı.

Barlas elimi hafifçe sıkıp bıraktığında ona dönemedim bile.

Egemen, kızla ilgilenirken Asya teyzenin sağ eli kalbine gitti. Bir an korktum çünkü benim yüzümden kalp krizi felan geçirebilirdi.