Dagboek van een narcist.

19.

Kijkend naar het achterhoofd van een man zit ik achterin de auto.
'Ik ga ervan uit dat Tess echt niets weet. Ze is niet gezwicht voor mij en mijn verhoortechnieken dus vertrouw ik er maar op dat de rock en roll chick niet gestuurd is door mijn blauwe vrienden,' merk ik op terwijl ik naar mijn hand kijk.

De slungelige man die zijn haar in een dun staartje draagt, kijkt naar mij in de achteruitkijkspiegel. Zijn huid is niet in conditie. Het is pokdalig en hij heeft een enorm litteken van een snijwond op zijn wang. Ooit wantrouwde ik hem en heb hem beschadigd maar dat bleek onterecht te zijn. Tja, foutjes maken overkomt ook mij. Hij zou baat hebben bij een behandeling in de salon maar tot nu toe heeft hij geen gebruik gemaakt van dit aanbod.

Net als ik uit wil stappen gaat die verdomde telefoon weer. De blackberry pak ik uit mijn tas en plaats het tegen mijn oor. 'Wat is er?' Vraag ik terwijl ik naar mijn slaapkamer kijk en me afvraag waarom de gordijnen nog dicht zijn. Ik heb 100 keer gezegd tegen Jade dat ze vroeg moet opstaan en de gordijnen meteen moet openmaken. Ik vind het er zo armoedig uitzien.

'Wat kan ik daaraan doen? Ik heb 10k op die hoofden gezet,' antwoord ik, terwijl ik mijn wenkbrauwen voel fronsen, nog steeds naar het raam kijk en zie de gordijnen opengaan. Het gaat automatisch en langzaam schuiven ze naar een kant. Ik maak mijn ogen klein terwijl ik luister. 'Die lading is gestolen, verwacht Patron dat ik in de bosjes ga liggen met een geluidsdemper of dat ik met een scooter de afrekening zelf moet doen. Daar hebben we die jongens toch voor?' Zeg ik zachtjes tegen de beller.

Ik veeg over mijn zwarte strakke broek en kijk naar mijn zwarte pumps. 'Het gaat niet om enorme bedragen dus hij hoeft me hierin niet te wantrouwen. Ze zijn nog niet gevonden en hij zal geduld moeten hebben.' Ik zucht en kriebel op mijn hoofd. 'Als ze dood zijn is de handel nog steeds niet terug. We leggen ze om en moeten accepteren dat we het kwijt zijn.' Ik zucht en kijk weer naar het raam. Het valt me op dat ze smerig zijn.

'Er komen hele grote ladingen binnen op korte termijn.... Hij heeft ook gelijk. Ik had beter moeten inschatten met wie ik zaken doe,' zeg ik rustig. Ik slik en trek aan het zwarte strakke bloesje. Het sluit mijn nek te strak af.

  'Er is geen reden tot dreigen. Ik zorg dat ze omgelegd worden en betaal de verloren handel. Fijn dat het dan zo opgelost is en jammer dat het zo moet gaan. Ik kan er niets aan doen als anderen zich niet aan de afspraken houden of mijn jongens beroven. Ik regel dat er vandaag 100.000 betaalt wordt.' Ik wrijf over mijn gezicht en kijk weer naar mijn pumps. 'Dreigen gaat ons samenwerking niet bevorderen. Ik heb laten zien dat ik te vertrouwen ben en het geld dat we kwijt zijn betaal ik. Je hebt gelijk als je zegt dat ik voorzichtiger had moeten zijn met wie ik zaken doe. Met de betaling is het nu toch opgelost.... Ik zei net dat het vandaag betaalt wordt. Bedreig me nooit meer!'

De telefoon gooi ik in mijn tas. De man voor me kauwt op een tandenstoker. 'Problemen?' Vraagt hij snel. Ik knik. 'Ze houden mij verantwoordelijk voor het verliezen van de handel.' Hij kijkt naar mij door de spiegel. 'En nu?' Ik zucht en kijk naar buiten. 'El Patron moet mij niet gaan wantrouwen. Zijn tussenpersoon bedreigde me net en dat staat me totaal niet aan. Ik moet hem zelf spreken en hoop dat door het betalen van de verloren handel de samenwerking goed blijft.'

Hij opent het raam en gooit de tandenstoker naar buiten. Ik bekijk hem kritisch. 'Doe dat niet meer! Als je iets weg wilt gooien, deponeer het dan in de prullenbak.'  Ik kijk naar zijn achterhoofd en wacht op antwoord. 'Het zal niet meer voorkomen mevrouw.' Antwoord hij koel. 'Regel dat er geld die kant opgaat vandaag. Je weet hoe je het moet regelen. Zorg dat ze het zo snel mogelijk krijgen. Helaas zijn die twee de mij opgelicht hebben nog steeds onvindbaar. Ik wil niet dat ze geliquideerd worden. Als ze ze vinden wil ik zelf met ze afrekenen. Door mij te bestelen heb ik een probleem met grote Patron, en het kost me een hoop geld. Daarnaast komen ze aan mijn geloofwaardigheid en reputatie. Ik martel ze langdurig daarvoor. Niemand neemt mij in de zeik en zeker geen kleine dealertjes. Zoek uit wie familieleden zijn,' roep ik terwijl ik naar de achterkant van de bestuurderstoel kijk.