Dagboek van een narcist.

40.

Jade ligt op de vloer en Leah zit op de fauteuil in het zithoekje. Jade kijkt naar het plafond. 'Wat heb je met Joanne?,' vraagt ze rustig. Leah kijkt naar de tas op haar schoot. 'Ik heb geen idee, we kunnen het goed vinden met elkaar. Joanne is erg gek op je Jade,' zegt Leah gemeend. Jade legt haar armen onder haar hoofd en kijkt naar het plafond. 'Waarom brengt ze jou dan hier als ze zo gek op me is?,' vraagt Jade waarna ze haar ogen sluit.

Leah staat op en gaat aan de kant van Jade op het bed zitten. 'Ze wilde met me praten omdat het misging tussen jullie. Ze vraagt nooit advies maar doet alleen haar verhaal,' antwoord Leah geruststellend. Jade wiebelt met haar over elkaar geslagen benen en kijkt schuin naar Leah.

'Wat voel je voor haar want het lijkt er niet op dat jullie alleen vriendinnen zijn,' vraagt Jade kortaf waarna ze weer naar het plafond kijkt. 'Ik vind Joanne een bijzondere vrouw en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik geen gevoelens voor haar heb maar ze maakt steeds duidelijk dat haar hart bij jou ligt.'

Jade knikt en legt een hand op haar buik. 'Mijn hart ligt ook bij haar maar helaas ben ik geprogrammeerd door Danique waardoor ik haar in een positie breng om hardhandig op te treden.'

Leah lacht zachtjes. 'Dat heb ik net gezien ja. Ik wil me er verder niet mee bemoeien maar Joanne staat enorm onder druk. Misschien kan je proberen om geen stress te veroorzaken. Spreek uit wat je van haar nodig hebt. Ze wil je alles geven of doen wat je wilt.' Vult Leah aan.

Jade slikt en kijkt naar het bad. 'Je begrijpt het niet Leah. Niemand lijkt mij te begrijpen,' zegt Jade zachtjes. Leah leunt naar haar toe. 'Leg het me dan uit Jade?'
Jade draait op haar zij en kijkt naar haar. 'Hoe ze me net aanpakte vind ik heerlijk. Ik zie dat ze niet met zich laat sollen op zo'n moment en dat wind mij enorm op. Het is extreem begrijp je. Ik ben een extreem leven gewend en zodra Joanne de teugels laat vieren dan zoek ik meteen de grens op. Ik wil het niet maar het gaat ongemerkt.' Leah schudt haar hoofd. 'Ik voel me dan veilig, daarom zei ik net dat je me niet zult begrijpen. Ik voel me veilig en geliefd als ik grenzen heb en als ik die grenzen overtreed er consequenties volgen.'

Leah haalt haar schouders op. 'Maak dan afspraken daarover. Dan is het duidelijk voor jullie beiden,' zegt ze wijs. Jade gaat wat rechtop zitten. 'We hebben afspraken!' Zegt ze snel. Leah fronst haar wenkbrauwen. 'Waarom gaat het dan toch mis,' raagt Leah geïnteresseerd. Jade gaat weer liggen. 'Omdat ik zie dat Joanne anders is dan Danique. Ze laat mij ermee wegkomen. Pas als ze boos is treedt ze op.' Leah zucht heel diep. 'Joanne is soms te soft voor mij,' zegt Jade voorzichtig. Leah tuit kort haar lippen. 'Wauw, laat ze je maar niet horen Jade.' Jade kijkt met gefronste wenkbrauwen naar haar. 'Alsjeblieft zeg het niet tegen haar. Ik wil niet zeggen dat ze te kort schiet of Danique het beter deed. Ik had dit niet moeten zeggen,' zegt Jade zachtjes.

Leah kijkt om zich heen. Jade kijkt haar aan. 'Waar denk je aan,' vraagt Jade. Leah kijkt terug. 'Jullie zijn beiden beschadigd en ik hoop voor jullie dat het goed afloopt. Van Lisa hoorde ik hoe jullie en vooral jij leefde onder Danique. Joanne wil jou beter behandelen en ironisch genoeg is dat helemaal niet wat jij wilt en is dat de oorzaak van jullie problemen. Doordat Joanne jou goed wil behandelen hunker je naar de vrouw die jou -in andermans ogen- mishandelde en vernederde,' zegt Leah rustig. Jade knikt en staat op.

'Ik begrijp wel dat Joanne goed met je kan praten. Ik heb nu ook meer inzicht in wat er speelt. Je hebt gelijk, ik hunker naar het leven met Danique. Ik voelde andere problemen namelijk niet en het zorgde ervoor dat ik mijn dagen door kon komen. De laatste jaren loop ik met mijn ziel onder mijn arm en voel constant innerlijke onrust een tergende pijn en leegte. Onder Danique voelde ik dat niet want ik leefde onder haar strenge regels. De fysieke pijn hielp mij de mentale pijn te verdringen. Op dagen dat ik wel mentale pijn voelde daagde ik Danique subtiel uit en dat was niet moeilijk. Een verkeerde blik, verkeerde manier van tafeldekken of schoonmaken zorgde ervoor ze door het lint ging en dat ik mijn mentale pijn vergat.'