After Kissing a Girl (Varsity Series #1)

31: Afterall

31.

Slowly, I started to open my eyes. Damn it. Sumasakit pa talaga ang ulo ko. Hindi ko pa din masyadong kayang igalaw ang ibang parte ng katawan ko.

What literally did happened?

I remembered a thing but not that much.

Damn it. Masakit talaga ang ulo ko.

Ang natandaan ko lang ay nakatayo ako sa gitna ako ng kalsada habang may truck na papalapit sa'kin-

Wait what?!

I'm right! Iyon pala talaga ang nangyari! Heck, akala ko mamatay na talaga ako. Ang lakas kasi ng impact ng pakakabangga ng truck sa'kin. Halos hindi ko na maramdaman ang buong katawan ko.

"Iyah, salamat naman na gising ka na." Mabilis na lumapit sa'kin si Klayre. Agad-agad niyang binaon ang mukha niya sa balikat ko. Naramdaman kong umiiyak siya. Because my arms is getting wet because of her tears.

"Klayre, b-bakit ka nandito?" Kunot noo kong tanong.

I-i thought she doesn't want me anymore. . . That she wants me to stay away.

Hindi ko akalain na pagkadilat nang pagkadilat ng mga mata ko, siya kaagad ang una kong makikita. I'm happy to the point that I'm starting to tear up. Masaya talaga ko. Sobra.

Marami ding mga nurse at Doctor ang pumasok sa kwarto ko. Telling Klayre to leave first so that they can check on me.

Right now nang bumuti-buti na ang pakiramdam ko, lumapit kaagad sa'kin si Klayre at umupo sa tabi ko. Binigyan pa niya ako ng matamis na halik sa noo ko. I missed this. . . I really did missed her soft lips touching my skin.

Tinawagan na ni Klayre sila mama't papa na nagising na ako. Maya't maya ay nandito na daw sila.

"Klayre... Kaya ba ayaw mo sa'kin dahil iniisip mo ay magkapatid tayo?" Nahihirapan kong tanong. Medyo sumasakit pa ang panga ko kapag nagsasalita ako.

"Oo, Iyah. Si mama ang nagsabi sa'kin. . . Posible daw na magkapatid tayo kasi iisa lang ang ama natin, e." Napayuko siya saglit at mariing napakagat ng ibaba niyang labi bago magsalita ulit, "Si mama ang nagsabi sa'kin at alam kong hindi siya nagsisinungaling, Iyah. Kaya ayaw din ni mama na magkaroon ng tayo ng relasyon sa isa't isa."

"But I'm not the real daughter, Klayre," nahihirapan kong usal. "You are."

Bumuntong hininga siya.

"I'm adopted. We're not blood related."

Hinawakan niya ang kamay ko at hinalikan ang tuktok no'n. "I still love you, Iyah. Ikaw? Mahal mo padin ba ako?" She's really hoping and it made me smile.

"Ako din, mahal din naman kita. Hindi nagbago 'yon, Klayre. . . Hindi padin magbabago." I badly want to kiss her lips but my neck is aching. Sumasakit lalo 'pag gumagalaw ako kaya kailangan kong mag-relax.

"Talaga? Hindi ka ba galit sa mga ginawa kong pagtaboy sa'yo noon, Iyah?"

Umiling ako. "Hindi. Why would I be angry at you?" Mas lalo kong hinigpitan ang pagkakahawak sa kamay niya. "I'm not mad. Kung tutuusin nga, ikaw ang dapat magalit sa'kin. Because I lied to you."

Klayre imediately kissed the top of my hand and smiled widely. "I'm not angry at you, By."

"Iyah. . . You're awake already."

Sabay kaming napatingin ni Klayre pinto nang dahil sa boses.

It was Miko, may hawak siyang boquet ng bulaklak at mga prutas na nasa plastic. Nag-aalinlangan pa siya kung lalapit ba siya sa'kin o hindi.

"Pasok ka." Sabi ko sa kaniya.

Lumapit siya sa'kin at nilagay sa side table ang bulaklak at mga prutas na dala niya.

"I came here to visit you. Nasabi na kasi sa'kin ni tito Antonio na gising ka na." He then smiled at me brightly. "I'm glad that you're awake already."

"Salamat din." Tipid kong sabi.

Nakita ko pang bumaba ang mga mata ni Miko sa magkahawak na mga kamay namin ni Klayre. Wala din maman siyang magawa, kaya sa huli, umiling nalang siya at umiwas ng titig.

"Si Klayre," pakilala ko kay Miko. "She's my girlfriend."

Biglang umukit ang bigla sa mukha niya. Parang hindi talaga siya makapaniwala sa sinabi ko. Base on the reaction of his face.

"I thought that she's your sister?" Miko asked.

"Girlfriend. Hindi kami tunay na magkapatid." Si Klayre ang sumagot. Natawa ako kasi ngumuso si Klayre.

Kapag ngumuso siya. Matik nagseselos na talaga 'to, e. Hindi ko nga alam kung bakit tuwang-tuwa ako sa tuwing nagseselos si Klayre. It just felt so good.

Tumango nalang si Miko. "If you say so." Sa'kin naman kaagad siya tumingin. "By the way, Iyah. It's been a long sleep for sleeping 2 months and a half. I'm really happy that you're awake now."

"Talaga?! Two months and a half akong natutulog? What happened to me?!" Gulat na gulat kong tanong. Parang lulundag na ako sa higaan ko nang dahil sa sobrang gulat.

"Oo. . . Nasabi nga ng doctor na posible daw na baka ay magka-amnesia ka. Syempre natakot ako, Iyah, kaya pinuntahan kaagad kita dito," tumayo si Klayre sa upuan at umupo mismo dito sa gilid ko. Binaon pa niya ang kaniyang mukha sa leeg ko. "I'm happy that you still remember me."

"Afterall, I still love you. . ." Usal ko nang nakangiti. Sobrang lapad ng ngiti ko. "Don't worry, I won't ever forget about you."