My best (boy)friend -L.S. Dutch

Hoofdstuk 15

POV Harry

Het is een paar dagen nadat ik met de jongens naar de kermis ben geweest, dat betekend dat de herfstvakantie nog maar even duurt. Afgelopen week heb ik heel veel na zitten denken over die nacht. Ik weet nog steeds niet wat Louis droomde, maar daar kan ik ook niet meer naar vragen. Want hij is die droom allang al vergeten. Ik moet vanavond echt gaan praten met Gemma want er is een vraag die me al nachten lang wakker houd, eigenlijk zijn het er twee maar goed.

Ik hoor de voordeur open gaan en Gemma loopt naar binnen. Ze komt bij een vriendin vandaan, tenminste dat is wat ze zei. "Hey Gems, hoe was het?" Begroet ik haar. "Het was gezellig. Waar zijn mam en Robin?" "Ik heb ze uiteten gestuurd, ze hadden weer even een momentje met z'n tweeën nodig vond ik. En heel misschien wil ik even met jou praten." Gelijk staat Gemma met een bezorgde blik naar me te kijken. "Oh shit, wat heb je gedaan?" "Niks, niks rustig. Wacht heel even dan haal ik de Nacho's uit de oven." Ik zet alles op tafel en ga dan zitten. We hebben vaste plekken aan tafel dus Gemma zit schuin tegenover me.

"Beloof dat je niet ga lachen." "Ik zou niet durven." Ik kijk haar even aan en richt mijn blik gelijkt weer terug naar de tafel. Ik ga maar meteen naar mijn vraag. "Gemma, hoe voelt het om verlieft te zijn?" "Oh uhm, die had ik niet zien aankomen. Waarom wil je dit weten? Vindt je iemand leuk?" Ik twijfel of ik het meteen ga vertellen. "Ik denk dat ik iemand leuk vindt ja, maar ik weet het niet zeker. Wil je heb gewoon vertellen." "Het is lastig uitteleggen." Ze denkt even na en gaat dan verder. "Als je iemand leuk vindt denk je de hele tijd aan hem, of haar in jou geval." Ik kijk haar aan maar bedenk al snel dat Gemma natuurlijk niet weet dat is dus waarschijnlijk op jongens val. "Wat nog meer?" "Je voel je vrolijk en gelukkig als je aan haar denkt. Maar je kan ook snel onzeker worden en denken dat je wat fout doe." Dat is precies hoe ik me voel bij Louis, gelukkig en blij maar toch bang dat ik iets raars doe.

"Ik denk dat ik dan echt iemand leuk vind." Ik zeg het twijfelend want hij is een jongen en ik dacht altijd dat ik gewoon op meiden viel. "Hoezo twijfel je?" Shit! Ze hoorde dat ik twijfel. Verzin wat Harry. "Ik, uhm, het is gewoon nieuw dit liefdes gedoe." Wat overtuigend weer. Zucht. "Dat snap ik. Wat nou als ik een kleine test doe zodat je het zeker weet?" "Wat voor een test?" "Simpel, als jij nu aan haar gaat denken dan zie ik snel genoeg of je haar echt leuk vindt." Het irriteert me dat Gemma de heletijd 'haar' zegt. Het probleem is alleen dat ik mooi niet ga vertellen dat het om een jongen gaat. Dus dan maar dit.

"Oké, is goed." Ik denk aan toen we gingen voetballen en hij toen door zijn enkel ging. Hij lag zo schattig in mijn armen. Ik zou willen dat dat voor altijd kon. En toen in het museum dat hij stiekem een foto maakte. Zijn lach is te leuk. Of toen we samen zaten te praten in de bus. Of toen. Mijn gedachten worden onderbroken door Gemma. "Oh my god! Je vindt haar sowieso leuk!" Schreeuwt ze door het huis. Gelukkig zijn Robin en mama niet thuis. "Hoe zie je dat?" Ik kijk haar verbaasd aan. "Easy, terwijl je aan haar dacht gingen je ogen stralen en de manier hoe je lachte oh my god, zo schattig!" Ze klap van blijdschap in haar handen. "Hoezo ben je daar zo blij om?" "Mijn kleine broertje heeft zijn eerste crush ooit. Dat is geweldig nieuws." Ik snap deze meid echt niet.

"Wie is het? Ken ik haar? Zit ze bij je in de klas? Hoelang vindt je haar al leuk? Hoe oud is ze eigenlijk? Heb je haar nummer al?" "Teveel vragen. Ik ben boven." Dat kwam er echt te boos uit. Zo snel als ik kan ren ik de trap op naar boven. In mijn kamer pak ik even mijn gitaar en begin wat te spelen. Gitaar spelen leid me altijd af van wat er allemaal gaande is. Op dit soort momenten heb ik dat echt nodig. Het is echt al lang geleden dat ik heb geprobeerd te spelen, maar het lukt nog aardig. Er wordt op mijn deur geklopt. "Binnen." Ik doe geen moeite om op te kijken, de grond is veel interessanter. Mijn bed deukt in en Gemma begint met praten. "Waarom werd je zo boos?" "Sorry." Zeg ik nog steeds naar beneden kijkend.

"Het geeft niet. Maar waarom?" "Ik, ik weet het niet." Tranen branden in mijn ogen, maar als ik nu ga huilen maakt ze zich alleen maar meer zorgen. Gemma is al zo beschermend. "Kijk eens naar me?" vraagt ze dan. Heel voorzichtig kijk ik omhoog, als ze mijn gezicht kan zien trekt ze me gelijk in een knuffel. "Kan je alsjeblieft zeggen wat er aan de hand is? Het is niet erg als je daar nog niet klaar voor ben. Je kan het vertellen wanneer je maar wil." Gemma trek zich weer uit de knuffel en blijf me aankijken.

Moet ik het Gemma vertellen? Ze is mijn zus en beste vriendin, maar wat als ze me gaat uitlachen? Ik kan haar niet kwijtraken. Ik weet niet wat nu slim is om te doen. Ik wil het wel vertellen maar ik ben zo bang voor de reactie. Wat gaat ze van me denken. Zou ze het vies vinden? "Ik wil het je wel vertellen maar." Verder kom ik niet want tranen vallen over mijn wang. Voorzichtig haalt ze met haar duim de tranen weg. Ze kijk me aan maar ik kijk weer naar mijn grond. "Je hoeft het niet te vertellen, ik wil niet dwingend overkomen." Ik blijf stil. Ik weet dat ze het ooit moet weten maar het is zo eng. "Ik, ik weet het niet. Het is gewoon dat." Ik kom niet uit mijn woorden.

Mijn tranen vallen nog steeds over mijn wangen. Ik kan dit niet! Mijn benen beginnen te trillen en ik krijg steeds rillingen door mijn lichaam. Stikkend in mijn tranen probeer ik wat te zeggen. "I-ik kan dit n-niet." Mijn adem gaat snel maar ik krijg niet genoeg lucht. Gemma gaat voor me zitten en pakt mijn wangen vast zo dwingt ze me om haar aan te kijken. "Hey, stil. Het is okay. Er kan niks gebeuren. Stil maar." Ze fluistert rustig lieve woorden die mij kalmeren. Ze haalt voorzichtig haar handen weg en gaat weer naast me zitten. "Het is okay. Vertel het als jij je er goed bij voel. Ga nu eerst even rustig worden dan praten we verder." De woorden van Gemma maken me rustiger en langzaam komt mijn hartslag weer op een normaal tempo.

Ik ben al een stuk rustiger maar ik zit nog steeds te trillen. Ik ben zo bang. Ik moet het toch een keer gaan vertellen en nu zijn mijn ouders niet thuis. Ik ben zo bang dat ik hen teleur stel. "Ik weet niet waarom ik boos werd, sorry." Ik heb geen idee hoe ik dit moet gaan vertellen. "Je kon het niet weten. Je weet trouwens waarschijnlijk nog steeds niet waarom ik boos werd maar dat is het nu juist. Dat persoon die ik leuk vind ken je en ik zit inderdaad bij diegene in de klas. Het is alleen dat." Ik maak mijn zin niet af. Ik kan dit niet! ik wil haar niet teleur stellen. Als ik zeg dat ik gay ben vindt ze me sowieso een loser. Tranen stromen alweer over mijn wangen.

"Is het een jongen?"

~

Wij zitten nu allebei in quarantaine, echt gezellig. Kuch kuch. We kunnen wel veel schrijven komende week dus misschien kunnen we ook meer gaan uploaden.

-All the love L&M