My best (boy)friend -L.S. Dutch

Hoofdstuk 45

POV Harry

Ik kan het niet geloven, Louis is mijn vriendje! Hij heeft gezegd dat hij me ook leuk vindt! We hebben gezoend! Dit is teveel voor op één dag. Als je me een half jaar geleden had verteld dat ik een vriendje zou krijgen, zou ik je keihard uitlachen. Ik wist toen niet eens dat ik op jongens viel. Ik sloot het niet uit maar ik dacht dat het niet klopte voor mij.

Dat brengt me op een andere gedachte. Mijn ouders weten van niks. Ik weet zeker dat Gemma ze niks heeft verteld, waar ik erg dankbaar voor ben. Maar ik besef me nu heel goed dat ik het moet gaan vertellen. Ik kan Louis geen geheim voor ze houden. Het is vrij duidelijk als je kijk naar hoe we me elkaar omgaan. Ik ben bang om het te vertellen hoewel ik wel denk dat het een fijn gevoel geeft als ik het ze vertel.

We lopen richting zijn fiets terwijl we in stilte van elkaars aanwezigheid genieten. De angst dat me ouders mij en ons niet accepteren geeft een slecht gevoel. Zonder dat ik het door had heeft Louis mijn hand gepakt en lopen we nu hand in hand door de straten. Het houd me even weg bij mijn gedachtes maar helaas duurt dat niet lang. Abrupt stop ik met lopen.

"Wat is er?" vraagt Louis als hij merkt dat ik blijf staan. "Vindt je het erg als ik je hand pak?" vraagt hij ontzeker. "Oh nee nee nee. Zeker niet, dat vindt ik juist fijn. Ik bedacht me opeens iets." Afwachtend kijkt Louis me aan. "Mijn ouders weten nog van niks." Zeg ik zachtjes. Ik wijk mijn blik af naar de grond. "Wil je het vertellen?" vraagt Louis terwijl hij nu ook mijn andere hand pakt en voor me komt staan. Ik knik terwijl ik naar onze schoenen blijf kijken.

"Kijk me aan." Gaat Louis zachtjes verder. Ik til mijn hoofd op en kijk Louis recht in zijn prachtige ogen aan. "Ik ga je helpen, ik weet hoe eng het is. Vertrouw erop dat het goed komt oke?" zegt hij met de liefste glimlach ooit. Soms zijn dit soort woorden alles wat je nodig heb. Ik trek hem dichter tegen me aan en geef hem een knuffel. "Dankje." Fluister ik. Hij houd me nog steviger vast en wrijft langzaam over mijn rug. Wanneer we terug trekken kijk ik hem weer aan en kan ik mezelf niet weerhouden om hem een kus te geven.

"Heb je al enig idee hoe en wanneer je het wilt vertellen?" vraagt Louis als we bijna bij zijn fiets zijn. We hebben afgesproken dat hij mij naar huis brengt zodat ik niet lang in de kou moet lopen. "Zo snel mogelijk. Al heb ik geen idee hoe." Louis lijkt even na te denken. "Ik heb wel een idee. Ik moet alleen zeker weten dat je er mee eens bent." Hij fluistert zijn idee in mijn oor. Als hij zijn hele plan heeft uitgelegd wacht hij op mijn antwoord. Lachend knik ik om aan te geven dat ik er mee eens ben. Nu maar hopen dat ze ons accepteren.

Thuis aangekomen stap ik van Louis' fiets af. Gelukkig staan we net buiten het zicht van de ramen zodat mijn ouders niks zien. Ik bedank hem dat hij me thuis heeft gebracht. "Dus, je weet het plan?" "Zekers." Lachend kijken we elkaar aan. Mijn ogen glijden langzaam naar Louis' lippen. We zeggen gedag maar ik kan het niet laten om hem te zoenen.

Ik trek hem naar mij toe en leg mijn armen op zijn heupen en hij slaat zijn armen om mij heen. Ik druk mijn lippen vol op die van hem. Al snel voel ik Louis tong tegen mijn lip aan vragend om toestemming. Ik open mijn mond en onze tongen draaien rustig om elkaar heen. Wanneer onze adem op is moeten we terug trekken. "Wauw." Zuchten we tegelijk. Terwijl ik op adem probeer te komen kijk ik Louis aan en zie dat hij al naar mij zat te kijken.

"Ik denk dat ik weer naar huis moet." Verbreekt Louis de stilte. Dat is waar ook, hij moet nog een stukje naar huis fietsen. "Ja, ik uhm." Waarom kan ik niet praten. "Wacht, neem mijn handschoenen maar mee. Anders krijg je het koud." Dankbaar glimlacht Louis naar me. Voor dat ik naar binnen ga geef ik Louis nog een knuffel. Ik heb altijd van knuffels gehouden, vooral die van Louis. Met mijn neus in zijn nek fluister ik in zijn oor. "Je kan trouwens echt goed zoenen."