My best (boy)friend -L.S. Dutch

Hoofdstuk 48

POV: Zayn

4 maanden heb ik zitten wachten op deze dag, niet met blijdschap maar met verdriet. Iets achterlaten waar je nog geen afscheid van wil nemen. Afscheid nemen van mensen waar je nog geen 'doei' tegen wil zeggen. Voor de laatste keer langs je buurt lopen zonder te weten wanneer je terug kom. Afscheid nemen kan ik niet, wil ik nog niet. 

"Zayn," roept mijn moeder vanuit de lege keuken. "Hoelaat komen de jongens?" "Ze zeiden rond 11 uur."

Vandaag moet ik verhuizen, ik heb het nieuwe huis al een paar keer bezocht maar toen kwam ik weer terug. Nu kom ik niet meer thuis, ik ga naar een nieuwe plek waar niets bekend is. De voordeur gaat open maar in plaats van dat Niall, Harry, Liam en Louis binnen komen zijn het 3 brede mannen, de verhuizers. 

Eén voor één verdwijnen de dozen uit de gang in de verhuiswagen. Ik ga op het bankje in de voortuin zitten en staar vooruit. "Hey Zayn," zegt Niall als hij samen met de andere jongens mijn tuin in komt rijden. Normaal is hij vrolijk en positief maar dat lukt niet vandaag. 

"Zayn, we gaan over een half uurtje rijden," roept mijn moeder. "Oke," roep ik terug. Ik wil niet weg, deze stad was mijn thuis, deze jongens zijn mijn vrienden, ik wil geen andere. 

"We hebben wat voor je," zegt Harry zacht en haalt een pakket uit zijn fietskrat. "Voor in je nieuwe kamer" voegt Louis er aan toe. Hij overhandigt mij een cadeau.  "Bedankt jongens," zeg ik dankbaar. Het is best een groot pakket, ik ben erg benieuwd wat er in zit. voorzichtig maak ik het open. Er zit vel bescherming omheen, wanneer dat er ook af is zie ik 3 kleine skateboards. Het zijn van die skateboards voor op je muur als decoratie. 

"Wow, thanks! Deze zijn echt heel vet!" zeg ik. Ik kijk ze dankbaar aan. Ondanks dat ik het niet wil ontstaan er tranen in mijn ogen. Door een kleine lach te geven probeer ik mijn tranen binnen te houden. Helaas lukt dat niet.

Ook Louis en Liam lukt het niet om hun tranen binnen te houden. Ik ken ze al zo lang en we hebben zoveel beleeft. Zonder dat ik iets zeg geven ze mij een knuffel, ik laat mijn tranen gaan. Normaal haat ik het als ik moet huilen maar nu maakt het me niet uit.

"Fuck, ik hou toch meer van jullie dan ik had verwacht." Ik probeer de sfeer iets vrolijker te krijgen. Gelukkig werkt het, ik hoor de jongens zacht lachen. 

We hebben mazzel dat het maar 4 uur met het ov is om naar elkaar te komen. Dus kunnen we opzich nog wel veel afspreken. Dan nog gaan we elkaar veel minder zien. Het feit dat ik midden in het schooljaar moesten gaan helpt ook niet echt, waarschijnlijk zijn er al veel vriendschappen en ben ik alleen. 

Natuurlijk ga ik nog wel vrienden krijgen daar (tenminste dat hoop ik) toch blijven deze jongens mijn belangrijkste vrienden. Ik zou het niet snel zeggen maar ik ben blij dat we samen corvee kregen die dag. Zonder dat zou ik waarschijnlijk geen vrienden zijn met Niall en Harry. 

Misschien uiteindelijk wel, Louis zou Harry sowieso gevonden hebben. Ik geloof niet echt in soulmates maar Louis en Harry zijn perfect samen. Ondanks dat ze nog maar een week hebben denk ik dat het nog wel lang gaat duren. Niall heeft belooft mij op de hoogte te houden van 'Larry' zo als hij ze noemt. 

Mijn moeder komt naar ons toe lopen. "Hallo mannen, ik ga het missen al die fietsen in de tuin," lacht ze. "Ik heb binnen nog wat drinken, komen jullie?" 

We lopen voor het laatste met z'n vijven het huis binnen. Er staat niks meer, de cola zit in plastic wegwerp-bekertjes. De verhuizers zijn ondertussen de laatste dingen in de vrachtwagen aan het puzzelen. Het past allemaal net.

Ik kijk nog een keer naar de lege muren en vloer, voor de laatste keer lopen we het huis uit. Mijn zusjes geven alle jongens nog een knuffel voordat ze in de auto gaan zitten.

"Zayn over 5 minuten gaan we," meld mijn moeder. Ze gaat ook in de auto zitten. De jongens en ik drinken ons drinken op en gooien de lege bekertjes in een vuilniszak. Ik zet de zak nog even aan de weg zodat deze morgen word opgehaald. 

Ik zeg Liam, Louis, Niall en Harry nog een laatste keer gedag en ga dan met een raar gevoel in de auto zitten.

~

Eindelijk een nieuw hoofdstuk. We weten dat we jullie super hebben laten wachten hierop. Dit boek was oprecht zo leuk om te schrijven maar we zijn hier al bijna een jaar mee bezig. Door school en wat ander dingen hadden we steeds minder tijd en motivatie om te gaan schrijven. We hopen dat jullie alsnog dit boek leuk vinden.

- All the love L&M