My best (boy)friend -L.S. Dutch

Hoofdstuk 9

POV Liam

Als ik de kamer in loop zie in Niall, Harry en Louis met een bezorgt gezicht naar ons kijken. Het is Louis die de stilte verbreekt. "Wat is er aan de hand?" Ik haal mijn schouders op. Toen ik de gang in liep zat Zayn op de trap voor zich uit te staren. "Uhm, mijn moeder belde." Hij haalt even diep adem en zoekt naar de juiste woorden. "Ze zei dat haar werk een nieuw hoofdgebouw heeft waar mijn moeder werkt. Aan de andere kant van Nederland." De laatste zin zegt hij heel zacht.

De stilte in de kamer is onbeschrijfelijk. We weten allemaal wat dit betekent. Niemand kan de juiste woorden vinden om te zeggen. "Sorry." Je hoort zijn stem breken. "Je hoeft geen sorry te zeggen. Jij kan er niks aan doen." Zegt Louis met tranen in zijn ogen kijkend naar Zayn. Ze proberen zich sterk te houden. Ik heel even, maar ik geeft het op en voel een traan over mijn wang glijden. Dan breken Louis en Zayn ook. Ik omhels ze en zo staan te een tijdje te knuffelen en huilen. Ook Harry en Niall die we pas een paar maanden kenen hoor ik snikken. Als Zayn zich uit de knuffel terugtrekt zucht hij luid. "Fuck." Is het enige wat Louis kan zeggen. Dan komen Harry en Niall naar ons toe en trekken ons in een groepsknuffel.

"Ik wil een gezellige dag met jullie niet gaan eindige in tranen. We gaan ervoor zorgen dat deze laatste maanden geweldig worden." Zegt Zayn nadat we hebben losgelaten uit de knuffel. "Maanden?" "Niall, je denkt toch niet dat ik hier volgende week al weg ben. Zo snel komen jullie niet van me af. Er zijn nog wat dingen met het huis dus dat word eerst opgelost. Me moeder zei dat ik na de voorjaarsvakantie op de nieuwe school moet beginnen." "Gelukkig maar."

"Wat kunnen we gaan doen?" "Eerlijk gezegd heb ik geen idee" zegt Harry. "Ik heb geen zin in een film en voetballen gaat ook niet door Louis enkel." "Hoe gaat het eigenlijk?" Door al het gebeuren was ik even vergeten dat Louis hier met een zere enkel zit. "Beter, het kloppen is gestopt maar hij is nog wel dik." "Kan je straks wel naar huis fietsen?" "Eerlijk gezegd, ik weet het niet." Hij staat voorzichtig op en probeert wat te lopen. Maar na twee stappen zakt hij van de pijn bijna op de grond. Gelukkig vangt Harry hem op. "Thanks Harry."

"Gaat het?" vraagt Harry nadat hij Louis weer op de bank heeft gezet. "Soort van, maar ik kan niet fietsen." "Je kan achterop bij een van ons." Stelt Niall voor. "Ik heb zo een rekje dat gaat het niet worden." Tuurlijk je vriend heeft je nodig en het kan weer niet. Lekker bezig Liam. "Geeft niet. Bij wie zal ik achterop?" "Ga maar bij mij, Niall moet zijn knieën niet teveel belasten." Die jongens geven zo veel om elkaar echt grappig om te zien. Ze lijken meer broers dan vrienden. "Maar dat is een heel eind om voor jou." "Nou en? Dat heb ik wel voor je over." Zegt Harry glimlachend. "Voor jullie allemaal trouwens." Zegt hij er snel achteraan.

Na kort overleg hebben uiteindelijk besloten om gewoon wat spelletjes te doen. Nu de moeilijkste vraag; Welk spel?

Het lijkt er op dat Zayn gedachte kan lezen want zodra de deuren van de spelletjes-kast open zijn zegt hij: "Ik heb niet heel veel spelletjes dus dat wordt makkelijk kiezen." "Heb je UNO?" vraagt Niall enthousiast. "Ja. Is iedereen het daar mee eens?" Harry, Louis en ik stemmen allemaal in.

POV Harry.

Na een aantal rondjes moeten we weer naar huis. "Doei Zayn" zegt Niall vrolijk en fiets samen met Liam de straat uit. "Hoe gaan wij het doen?" vraagt Louis. "Doet je enkel nog steeds zo'n pijn?" Vraag ik met een misschien iets te bezorgde uitdrukking op mijn gezicht. "Ja, maar het was eerst erger." "Je kan je fiets wel bij mij laten staan dan breng ik hem morgen wel naar je huis." "Maar dan moet ik achterop bij Harry. Dan moet hij veel te ver omfietsen." "Lou, hoe vaak moet ik nog zeggen dat het niet uitmaakt." We trekken onze schoenen en jas aan en Zayn en ik helpen Louis naar mijn fiets. Het ziet er eigenlijk best wel schattig uit hoe hij zo rond hupt. Als het eindelijk is gelukt om hem op mijn fiets te zetten zwaaien we Zayn uit.

"Louis je moet wel stilzitten ander vallen we." "Dan moet jij niet zo slingeren." "Tuurlijk Lou het is mijn schuld. Het spijt me heel erg." Louis begint te lachen. Het is echt het meest schattige geluid ooit. Nee wacht, dat klopt niet. Eigenlijk wel. Wacht wat denk ik?!

"Harry! Pas op!" Louis haalt me op tijd uit mijn gedachten zodat ik nog net de auto kan ontwijken. "Waar zat je in gedachten?" "Bij jou." Mompel ik heel zacht, ik het zelf bijna niet horen. "Wat?" "Ik zei, weet ik niet. In ieder geval niet hier." "Volgens mij weet je het wel maar je wil het niet vertellen." "Zeker niet. Ben gewoon een beetje moe." Even is het stil. Hopelijk gelooft hij me. Ik wil niet tegen hem liegen maar voor dat ik de waarheid vertel moet ik het eerst zelf snappen. "Voorzichtig, deze straat is extreem hobbelig." Nog voor ik antwoord kan geven voel in de grond veranderen in kleine stenen. Het is echt een straatje met oude grote huizen. Ik voel Louis grip om mijn middel verstrakken en gelijk voel ik ook dat nieuwe gevoel in mijn buik. Ik kan het niet helpen maar er ontstaat een lach op mijn gezicht. Wat doet deze jongen met me?!

POV Louis

Vlak voordat we mijn straat in rijden waarschuw ik Harry voor alle hobbels. De fiets trilt heel erg. Ik hou me nog beter vast. Mijn enkel doet allang niet zo veel pijn meer maar iets in me zei dat ik met Harry mee moest rijden. Voorzichtig leg ik me hoofd tegen zijn rug. De glimlach op mijn gezicht probeer ik niet eens meer te verbergen. Het nieuwe gevoel in mijn buik komt ook weer. Harry draagt een dunne jas want het is nog best warm s 'avonds. Hij ruikt echt lekker. Hoezo denk ik dat? Waar ben ik mee bezig? Vindt ik hem leuk? Dat kan niet. Hij is een jongen en één van me beste vrienden. Door alle vragen die door mijn hoofd gaan heb ik niet door dat we voor mijn huis staan. "Is Lou ook een beetje moe?" Fluistert Harry met een baby stemmetje. Ik voel me wangen alweer rood worden. Gaan we weer. "Ja ik denk het." Antwoord ik maar. Ik wil niet tegen hem liegen maar voordat ik de waarheid vertel moet ik het eerst zelf snappen. Rustig stap ik van de bagagedrager af. "Doet je enkel geen pijn meer?" Shit vergeten. "Ja, het is al een stuk minder." Geloofwaardig Louis, echt applaus. Zucht.

"Heel erg bedankt voor het brengen Hazza" SHIT! FUCK! NEE! LOUIS! Zo kan je heb niet in het echt noemen verdomme. Hij gaat het door hebben. "Geen probleem." "App me als je thuis kom oké?" "Doe ik!" Hij stap weer op zijn fiets en ik zwaai hem uit. Rustig loop ik naar de deur. Ik stek de sleutel in het slot en loop zo stil mogelijk naar binnen, iedereen slaapt al. Ik sluit alle deuren en gordijnen voordat ik ook naar mijn kamer ga. Douchen doe ik morgen wel. Ik poets mijn tanden en kleed me om tot mijn boxer, ga in mijn bed liggen scrollen door mijn telefoon. Ik krijg een melding van whatsapp en zie dat ik een berichtje heb. Ik glimlach als ik de naam zie.

Hazza: hey, ik ben thuis hoor :)

U: Oké :)

Hazza: doet je enkel het weer?

U: hahah, ja ik heb er bijna geen last meer van

Hazza: Mooi zo! Maar ik ga slapen want school you know

U: ja ik ook

Hazza: welterusten

U: Good night

Met een lach die de hele tijd niet van mijngezicht af is geweest, leg ik mijn telefoon weg en ga comfortabel liggen. Alsnel van ik in slaap, dromend over Harry.

~

niet veel te zeggen.

-All the love L&M