Chapter 15: Food Fight

21 2 0
                                    

Brad's POV

Naalala ko parin yung hindi ako nakapunta sa school. Hindi ako nakapunta kasi, late na ako nakagising. Yung alarm ko nasira pa kaya di ako nakagising ng maaga. -.-

I disappointed Camila. :/

What if galit siya? What if ayaw na niya sakin? Ughhh. It's been a day since di ako pumunta sa school.

And hindi ko rin alam na wala palang pasok nung time na sinabihan ko si Camila na pumunta ng maaga. Wew.

Ang bobo mo Brad! -.-

Ngayon, may school nanaman. And I need to apologise to Camila for everything.

So, after I ate breakfast binilisan ko makapunta sa school... Bakit maaga? Kasi si Camila maaga pumupunta sa school.

Nung nakadating na ako sa school, tamang tama I saw Camila.

"Camilaaa!!!"

She saw me. Pero, tumayo lang siya at poker face siya.

"Camila, i'm so sorry. Please, forgive me."

She just looked at me. And sumagot na rin siya.

"I'm not mad at you. I'm just disappointed."

With that, she walked away. Argh. What have I done?!

Bad start naman to sa araw ko.
So instead I went to class.

Pumasok na si Mrs. Evangelio at nagturo na siya. Pero, kahit ano gawin ko para makinig, hindi ko kaya. Ang isip ko nakatutok lang kay Camila.

Ano ba kasi Brad? -.-

After class, pumunta ako sa canteen. And I saw... Chris.
Bwiset!

Instead, di ko siya pinansin.
Pero nakita ko si Camila one table across from Chris.

So pinuntahan ko si Camila.

"Camila... I'm sorry. Please, one more chance."

She still looked disappointed.
But, atleast sumagot na rin siya.

"I'm done Brad."

WTF?!

"Camila please. Hindi mo talaga pagsisihan."

Tinarayan niya ako.

"That's what you said the first time. And alam mo, pinagsisihan ko yun. Grabe yun Brad na expectation ko. Pero, parang iniwan mo ako eh. And hindi mo lamang sinabi kung bakit."

Argh. Alangan sabihin ko sakanya yung reason kung bakit di ako nakapunta. It's a stupid reason and mas magagalit siya.

"Camila please. Give me one more chance and promise ko sayo future ko."
Seryoso ako dito.

"No Brad. I'm sorry. But, I think i'm looking at my future right now."

Instead na sumagot ako. Sinundan ko ang tingin niya. And nakita ko tinitignan niya si........ Chris. >.<

Aist naman.

"C-camila..."

"I'm sorry Brad."

After that, umalis na siya.
At tinignan ko si Chris. He was smirking.

GAGO TO!

Hindi ko na napigilan sarili ko at pumunta ako kay Chris.

"GAGO KA!" Bwiset naman!

Tinignan niya muna ako na nagtataka siya.

"What the fuck did I do to you?!" Pasimple pa siya. -.-

"SI CAMILA!"
He looked at me and nagsmirk lang.

Hindi ko na naresist at SINUNTOK ko na siya sa mukha. Sinuntok niya ako pabalik.
Shet. Ang sakit.

Instead na suntukin ko siya, kinuha ko food niya at tinapon sa mukha niya. Siya naman tinapunan ako ng kung anong pagkain makuha niya.

Food fight na doon sa Canteen. At umalis na yung ibang student dahil takot sila matamaan.

Mamaya maya yung principal pumunta doon at tumigil na rin kami ni Chris. At pinapunta kami sa office niya.

Nung nakarating kami sa office, puno ng pagkain at dumi mga mukha namin.

Pinaupo kami ng principal at tinignan niya kami na galit na galit.

"ANO BA ANG NANGYARI KAYA NAISIPAN NIYO MAG FOOD FIGHT SA CANTEEN?!"

Nagtinginan kami ni Chris at alam naming dalawa kailangan namin gumawa ng story. Hindi namin pwede sabihin ang tunay na reason.
Nauna si Chris magsalita.

"Sorry po. Kasi po, may itatapon ako na papel kay Brad. Kaso hindi ko po nakita na yung pagkain pala nakuha ko. So yun po natapon ko kay Brad. And nagalit ata siya kaya ginantihan niya ako. Sorry po. We promise it won't happen again."

In fairness okay man story niya. So nagsalita na ako.

"We're sorry po talaga. We promise it won't happen again."

And mukhang naconvince rin si Ms. Pria.

"Sige, boys. Next time it shouldn't happen again. And if it does, be aware of the consequences."

After, pinalabas niya na kami.
And kinausap ako ni Chris.

"Hoy, ano ba kasi problema mo?!"
Hindi ko naman masabi sakanya. Sobrang galit naman ako kaya di ko kaya sabihin.

"Tss. Wag na nga. Bye na." -.-

Buti nga at nag walk away na rin siya. So, after that nagpalusot ako sa guard and umuwi na ako.

Pagkauwi ko, di ko napigilan na umiyak sa kwarto ko ng sobra.

Ang sakit pala noh? :/

Argh. Kakairita to. Hindi ko talaga kinaya na di umiyak.

Masakit talaga. Wew.

God, help me. TT^TT

PS:
Sorry if it was kinda lame. :/ Hahahaha!

The Complete OppositeTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon