❦︎ عاشقانه‌ی جـناییِ یک دزد تلفن همـراه و یک رهگذرِ دانشجـو!
❦︎ فصل اول و دوم کامل شده
❦︎ چاپ شده
༄~•~•~•~•~•~•~•~•~༄
❤️بخـشــی از فیــک❤️
_یادته اولین باری که هم‌دیگه رو دیدیم؟
_و...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
KOOK POV
با مردمک های به خون نشسته به صحنه رو به روم نگاه میکردم. یونگی غرقِ خون، کنار بدنِ بی جونِ جیمین روی زمین افتاده بود!
دو مامور پلیس که مورد اصابت گلوله های یونگی قرار گرفته بودن از درد به خودشون می پیچیدن. حتی صدای همهمه و فریاد ترسیده ی مردمِ اون حوالی از دیدن درگیری شدیدِ مسلحانه ای که چند لحظه پیش اتفاق افتاده بود، سکوت دریاچه ی بیونگ نام رو به هم زده بود!
_سریع آمبولانس خبر کنیـــن...اینجا جهنـم به پا شـــده!
+لعنـــت... اون بچه هم زخمـــی شده!
صدای خشمگین یکی از افسرهای پلیس و فریاد مرد رهگذر کنارش باعث شد تا بلاخره از شوک طولانی مدت ِ تیراندازی های پیاپی یونگی و مامورهای پلیس بیرون کشیده بشم.
لحظه ای بعد نگاهم سمت مردمک های لرزون تهیونگ و صورت رنگ پریده ش کشیده شد. اون پسر بلافاصله به سمتم شروع به دویدن کرد. دستپاچه و آشفته به نظر میرسید، اما مگه چه افتاده بود؟ چرا تهیونگ انقدر بهم ریخته بود؟!
رد نگاه های بهت زده ش همچنان روی من ثابت مونده بود. لب های مردونه ش وحشیانه تکون میخورد اما چرا فریادهای از ته دل اون پسر برای پرده ی گوش های من هیچ صدایی تولید نمی‌کرد؟ چرا هرلحظه چشمام داشت تصویر مردمک های اشکیش رو تارتر می‌دید!؟
شاید به خاطر این بود که درد کلیه لعنتیم دوباره شروع شده بود و تهیونگ باز هم با یک نگاه تونسته بود پی به این درد نفرین شده ببره؛ دردی که از درون داشت مثل طناب دار، کم کم نفسم رو بند میاورد!
اما این درد روتین زندگی ِمن، چرا هیچ وقت تمومی نداشت؟! دردی که حالا کم کم داشت به قلبم میزد و به یه سوزش وحشتناک تبدیل میشد!
هر لحظه یک مانع، بزرگ تر از موانع قبلی، جلوی دم و بازدم هام‌رو میگرفت اما چرا این دفعه طعم ِگس خون ِتوی دهنم بیشتر از وقت‌هایی بود که اون آمپول های دردآور رو برای دیالیزِ کلیه ی لعنتیم تزریق میکردم؟! شک نداشتم که این هم یه پهلو درد ِساده دیگه بود که فقط سوزشش کمی بیشتر از روزهای قبل بود!
