Saranghaeyo My CEO

Chapter 37

GENE'S POV

"What..."

Aizen cut my words by putting his finger in my lips. "Don't ask, just use this." Aniya sabay turo sa puso ko.

"Hindi naman na ito yung original na puso ko eh."

"Then let your feeling decide."

Napanguso ako. Yun nga eh pangit eh. Hindi sila nagkakasundo. Bakit naman kasi may pahalik sya at bakit kasi nagustuhan ko naman. Ayun, hindi ko tuloy alam kung ano ang mararamdaman ko.

"Ayaw ko." Sagot ko sabay iwas ng tingin sa kanya.

"Stubborn. Anyway, let's go somewhere."

Doon na ako napatingin sa kanya. "Saan?"

"In a place that only exclusive for us."

"Meron tayo nun?"

"Yup?"

"Bakit hindi ko alam?"

"Because of some reason."

"Paano kung ayaw ko sumama?"

"Don't you trust me?"

"50-50. Ang bilis mo naman kasi. Natatakot ako."

"Mukha ba akong nakakatakot?"

"Hindi naman. Nakakapanghina yung hitsura mo."

Okay self, very good.

Malakas syang tumawa."I'm glad it still the same effect."

"Huh? Anong the same?"

"Wala. So, tara?"

"Let me call dad first."

"I already did."

Aizen grab my hand and we start walking. Hindi ako nakatingin sa dinadaanan namin, kundi s magkasalikop naming kamay. Why does my hand looks like it was mad to fill the gap of Aizen's hand? Bakti ganun? And why do I feel something? Something that I know him not because I saw him in my dream but because I really know him. Yung feeling ang saya ko kasi andyan sya. Yung masaya ako kasi magkahawak kami ng kamay, just like the old days.

Old days?

Napatitig ako sa likuran ni Aizen. Ang lapad nun. Sa sobrang lapad, parang ang sarap humiga doon. But his back looks familiar. It reminds of young Morgan. Teka, is he my classmate Morgan? They have the same surname . Hindi ko lang matandaan name nung classmate ko na yun kasi Ake or Zen ang tawag ko sa kanya. Pag naiinis naman ako Morgan tawag ko.

"Where here." Ani Aizen ng makarating kami sa destinasyon namin.

Nilinga ko ang aking tingin sa paligid. I know this place. Hindi ko makakalimutan itong lugar na ito dahil ito ang hiding place namin nuon ni Morgan. Dito kami nagtatago tuwing lunch namin. Tambaya namin ang garden na ito.

Kinabahan ako but I don't want to jump into conclusion. Baka kasi mali ako. Baka kamukha lang ito ng secret place namin ni Morgan noon. I start looking for a particular plant na naging palatandaan namin sa lugar na ito. Tanim na kami mismo ang nagtanim at nag-alaga ni Morgan. Tanim na kahit alam namin mahirap patubuin ay nagawa naming buhayin.

Yung kalabog ng dibdib ko sobra ng makita ko ang halaman na iyon. The flower that symbolize everlasting love. The flower that witness our promise of love.

"Paglaki ko, I will take over my family business. I will be a CEO. When that time come, hahanapin kita at papakasalan kita."

"Weeh?Sure ka dyan?"

He put his arm on my neck and pull my head towards him. "I never break my promise, In.""Sure? Kakalimutan lang naman ako nyan eh."

"See this plant?"

"Ano kinalaman ng alaga natin na yan?"

"This flowering plant symbolize everlasting love. Kaya ito ang pinili ko na itanim natin kahit na mahirap sya alagaan,coz it symbolize my everlasting love that I will promise to you. Time will come, pakakasalan kita. If time come na iiwan kita, always remember na sa oras mamulaklak ito, magkikita tayo ulit. When that time comes, hindi na ako mawawala sayo. I will mark you as mine right here in front of this flower. We will let this Gypsophila flower our love."

"Bastos ka alam mo ba yun?"

"Wala ng bastos don pag malaki na tayo. And I will not accept your NO when that time comes."

"Okay. Mag-aantay ako. Pero paano kung makalimutan kita?"

"Then this CEO of your will find a way for you to remember me."

"Okay."

"I love you In."

"Nado Saranghae, My CEO."

"Applied na agad ang language lesson natin ah."

"Ganun talaga."

"I love you more my future wife."

"Ake." Mahinang tawag ko.

"Yes, kitten?"

Mula sa aking likuran ay niyakap ako ni Aizen.

"Ikaw si Ake ko?" Hindi ko sya nilingon.

"Yes, kitten, it's me." I close my eyes as I feel his lips on my neck.

""How?" I tilted my head to give him more access to my neck. I can't resist him. I can't resist his lips.

"I have all the way kitten." He stop kissing my neck. Hinawakan nya ang balikat ko at pinihit ako paharap sa kanya. "I never broke my promise kitten."

Hindi na ako nakasagot pa. He claimed my lips and kiss me passionately. I answer his kiss. Blanko na ang utak ko. My mind is clouded by my emotion. Halo-halong emosyon na. But of all those emotion, iisa ang nangingibabaw, pagngungulila sa taong una kong minahal. 

"Can we?" Aizen smile is naughty.

"Dito? Ngayon?" Alangan akong tumingin sa paligid. Puro lupa at dami nakikita ko. I know he promise that we will let the flower witness our love here, pero paano? I mean, dito talaga?

"Wait me here. " He give me a picked on my lips bago sya umalis.

Sinundan ko sya ng tingin hanggang sa mawala ang sya sa aking paningin. Kinapa ko ang singsing na nahiwalay lang sa akin nung naoperahan ako. I pull it out from my shirt at matamang pinagmasdan ang singsing na binigay sa akin ni Aizen noon. It's a our promise ring. A ring that symbolize the love we have for each other. It's a silver ring na binili namin noon mula sa mga baon namin. It's a complimentary heart ring. Sa ilalim nito  ay pina engrave namin ang aming pangalan. Sa singsing ko, pangalan ni Aizen ang nakalagay, pero imbes na Aizen, Ake/Zen ang pinalagay ko habang sa singsing naman ni Aizen ay ang pangalan ko. 

"Kaya pala ang landi mo sa akin kasi may pinanghahawkan ka. Nakakainis." Bulong ko sa aking sarili habang nakatingin sa singsing. 

Aizen is mine, but I can still feel the guilt. My donor like Aizen. He gave me his heart, tapos ganito. Parang trinaydor ko sya at kinuha ang lahat sa kanya. Maybe he is mad to me right now. Pero ano magagawa ko. Aizen is mine bago pa man sila magkakilala.

Geof, sorry, but Aizen is mine and I don't share what is mine.