Bab 5- Lamaran

44 5 0
                                    

NURASHIKIN mengelamun sendiri duduk di atas tangga. Air matanya menitis saat teringat akan perbualan dia dengan ayahnya semalam.

"IKIN. Datang dekat ayah nak." Panggil Encik Samad sebaik saja melihat kelibat anak gadisnya melimpas pintu kamarnya.

"Ada apa, yah?" Tanya Nurashikin lembut. Dia masuk ke kamar ayahnya yang pintu sentiasa terbuka itu.

Nurashikin sedih melihat ayahnya bersandar lemah di kepala katil. Semenjak dua ini, ayahnya selalu saja tak sihat. Apalagi bila ayahnya disahkan menghidap masalah buah pinggang. Sedih hati Nurashikin melihat ayahnya lemah begitu.

"Bila Ikin nak sambung belajar?" Tanya Encik Samad pada anaknya.

"INSHAALLAH, hujung bulan depan keputusannya akan keluar yah. Mungkin dalam beberapa bulan lagi Ikin akan pergi sambung belajar. Kenapa ayah tanya?" Tanya Nurashikin.

"Ayah bimbang dengan kos pengajian Ikin ke? Kalau ayah tak cukup wang lagi, Ikin sanggup tangguhkan niat itu untuk sambung belajar. Ikin tak nak tambah beban ayah. Lagipun ayah selalu sakit-sakit ni, siapa yang nak jaga?" Kata Nurashikin ikhlas. Melihat ayahnya sakit-sakit begini, dia tak sampai hati untuk pergi jauh. Dia mahu menjaga ayahnya.

Encik Samad meraih tangan anak gadisnya.

"Kalau pasal wang, Ikin jangan risau. INSHAALLAH, wang pencen askar ayah tu cukup untuk menanggung perbelanjaan pengajian Ikin nanti. Ikin sambung belajar, iya nak? Ayah nak tengok anak tunggal ayah ni jadi orang yang berjaya." Tutur Encik Samad berserta senyuman.

"Kalau Ikin pergi sambung belajar, siapa nak jaga ayah nanti? Ikin tak sanggup nak tinggalkan ayah dalam keadaan macam ni." Sebak nada suara Nurashikin. Air matanya sudah merembes-rembes di pipi.

"Ayah dah tua, Ikin. Sakit-sakit begini memang sudah menjadi lumrah orang tua macam ayah. Ikin masih muda. Ikin kena kejar ilmu itu. Tanpa ilmu, kita takkan ke mana-mana. Kerana ilmu itu penting. Ianya ibarat benih yang boleh ditabur, dicampak di mana-mana saja." Ujar Encik Samad.

"Tapi, ayah.."

"Ikin. Dengar kata ayah. Ikin jangan perdulikan kesihatan ayah. Ikin pergi sambung belajar. Ada Pak Cik Mat kamu boleh tolong tengok-tengokkan ayah di sini." Kata Encik Samad sambil menyebut nama sepupunya itu.

"Mak Cik Hawa dan Mak Cik Seha kamu pun pasti akan selalu datang sini jenguk ayah sambil hantar makanan. Baik mereka berdua tu, Ikin." Puji Encik Samad.

Nurashikin angguk kepala tanda setuju. Dua beradik itu memang baik. Lebih-lebih lagi Mak Cik Seha. Mak Cik Hawa tu pun tak kurang baiknya. Cuma kekadang Nurashikin tak berkenan dengan perangai Puan Hawa yang selalu memburukkan Elfira Awliya. Entah apa yang dibencinya pada Elfira Awliya itu pun Nurashikin tidak faham.

"Ikin. Ayah sebenarnya nak sampaikan hajat seseorang." Encik Samad membuka cerita.

"Hajat?" Nurashikin kebingungan.

Encik Samad bangun dari katilnya. Dia melangkah perlahan menuju ke almari pakaiannya.

"Ayah. Hati-hati." Risau Nurashikin melihat ayahnya melangkah lemah begitu. Macam manalah dia nak pergi jauh kalau keadaan ayahnya macam ni?

Encik Samad mengeluarkan sesuatu dari lokar almari pakaianya. Dia membawa barang kecil itu menuju kepada anak gadisnya semula.

"Ikin. Tadi Mak Cik Hawa kamu datang. Dia datang nak sampaikan hajatnya untuk pinang kamu buat Rafeez." Beritahu Encik Samad. Dia menyerahkan kotak kecil berwarna merah hati itu kepada anak gadisnya.

Bukan PendosaWhere stories live. Discover now