I'm Lost Without You

Chapter 11

I looked at myself in the mirror. Kitang-kita ko kung paano ako mamutla sa kaba na para bang date ang pupuntahan ko. I'm wearing a comfortable clothes dahil alam ko na bata ang aalagaan namin. Hindi kaya gagawin lang akong baby sitter ni Ian? Kukunin ko na sana ang bag ko when I heard three knocks from the outside of my room. 

"Mari can I talk to you?" My mom asked. Pinapasok ko siya sa loob at sinara rin agad ang pinto. My siblings and dad are still sleeping dahil sobrang aga pa naman, it's quarter to six pero tapos na akong ayusan ang sarili ko. 

Buong akala ko ay uupo siya sa study table ko o kaya naman sa kama ko ngunit nakita ko siyang dumiretso sa bintana ng kwarto ko kung saan tanaw ang mga tao at sasakyang dumadaan sa harap ng bahay. Sinundan ko siya at laking gulat ko nang makita si Ian na nagaabang sa gilid ng kanyang sasakyan. 

"Last 3 months you are crying because of him and last night he accompany you here." May pag-aalala siyang tumingin sa akin at muling tumingin kay Ian. "What's with the two of you anak? Hindi naman ako magagalit kung sasabihin mo sakin ang totoo." 

"We're friends mhie. Nothing more at hindi iyon kagaya ng iniisip mo." Pagpapaliwanag ko ngunit hindi siya kumbinsido sa kung ano man ang sabihin ko. Malalim ang buntong hininga niyang umalis sa harapan ko at bago umalis ng kwarto ay muli siyang nagsalita.

"I hope hindi dumating ang araw na ikaw ang matatalo ng nararamdaman mo para sa kanya." Bawat salitang binitawan ng magulang ko ay tumatagos sa puso ko. Sino nga naman ba ako para itanggi ko sa kanya ang totoo kung alam niya na walang magandang naidudulot ang pagkakaibigan namin kung hindi ang masaktan lang ako. 

"Hey good morning ang aga mo naman." Nakangiting bungad ko kay Ian. Isang matamis na ngiti ang iginanti niya sa akin bago ako pagbuksan ng pinto ng kanyang sasakyan. 

"Maagang umalis sila kuya kanina so before the twins wake up I fetch you na so we can go to the amusement park once the twins are awake." He maneuver the car and we just let the music filled the silence between us. Maybe Ian is not a morning person that's why hindi lang talaga siya nagsasalita ngayon or baka may iniisip lang din siya that doesn't involve other people.  

For the past months I really missed his scent. The scent of his car still lingers in my nose and every minute I'm sitting beside him, is like a repeating melody in my mind. Iba na talaga ang epekto niya sa akin. I already know to myself what kind of mess I get into, there's a possibility na hindi lang ako mahulog sa kanya, kundi baka mahalin ko siya. I know this is not right, because I also need to consider his feelings and the consequences that's why I need to choose what's the best decision for myself and also for him. 

"Hindi ba ako kasama diyan sa mga iniisip mo?" 

"Huh?" He chuckles when he heard that I'm surprised. Hay nako naman Mari, stop thinking when he's around!

"Tinatanong lang kita kung hindi ba ako kasama diyan sa mga iniisip mo you look so confused and tired parang ang hirap lumangoy sa thoughts mo." Pabirong saad niya sakin. Ngumiti lamang ako sa kanya at akmang sasagutin ito ng marahan niyang pisilin ang pisngi ko. "You look human when you're smiling." he said before leaving me inside the car like I saw a ghost. 

"Hoi!" tawag ko sa kanya ngunit hindi niya ako nilingon kaya naman agad siyang nakatanggap ng batok mula sakin ng maabutan ko siya. "Para sabihin ko sayo Ian kung wala ako ngayon dito maboboring lang ang mga pamangkin mo sa tito nilang sobrang killjoy kaya wag mo akong inaasar dyan hmp!" tinalikuran ko ito at naunang maglakad patungo sa main door ng bahay nila. 

Just like their headquarters na napuntahan ko noon sa Bataan, mas malaki ito kumpara doon pero bakas na bakas ang kagandahan nito mula sa interior pa lang sa labas.