I'm Lost Without You

Chapter 14

Love is not always the feeling of having butterflies in our chest but we also feel the pain. Even if we try to forget those unbearable memories it will always find a way to destroy our happiness. If this is love then why is it painful? If this is love then why he can't trust me?

The night he left me dumbfounded and crying was the night I chose to deny all of the emotions I have for him. He's the most denial man I met but he's the most sincere man I used to know. I still don't understand what does he want from me, ang akala ko ba ay hindi pa niya nakakalimutan ang ex-girlfriend niyang iniwan siya? Mas mabilis pa sa kidlat ang pagkakakilala namin at ang pagdedesisyon niyang lumayo sa akin, ganoon na lamang ba niya ako kinamumuhian?

"Are you going with me Mari?" Tanong sa akin ni Chloe na ngayon ay nagiimpake ng mga damit. I heard they are planning to go to El Nido Palawan with the gang, as usual Ian is with them. Nabanggit na sa akin ito ni Chloe ng makauwi ako ng gabi mula sa pag-aaway namin ni Ian ngunit hindi ko na lamang ito kinibo.

"No Chloe." Pormal kong sagot sa kanya at inayos ang ilang mga libro na nasa harapan ko. "I will be staying here marami akong quizzes next week." Katatapos lamang ng midterm examinations at imposibleng magbigay agad ng tambak na gawain pero heto ako at nagbibigay ng mga dahilan upang hindi na niya ako piliting makasama sa kanila. 

RInig ko ang malalim niyang paghinga bago ito magsalita. "I thought Ian was with you last week that's why I'm confused why he's waiting outside." Umupo ito sa kama ko at mataman akong tinitigan ngunit pinilit kong ibaling ang buong atensyon ko sa kung ano ang binabasa ko. "When you got home, I know there's something wrong and, I think I know what it is." I saw her weak smile in my peripheral vision pero nanatili akong matigas. "Ian is not expressive in his feelings but when it comes to you, Mari you're always special for him." Tumayo ito mula sa pagkakaupo at narinig ko ang pagsara ng pinto ng aming kwarto. 

Binitawan ko ang highlighter na kanina ko pa hawak at sumandal sa aking upuan. Isang linggo na ang lumipas matapos ang pag-aaway namin ngunit sariwa pa sa isipan ko ang mga pangyayari. Should I say our fight when he's the one who made a fuss about something? Isang linggo ko na rin iniiwasan ang mga tawag ni Mellisa dahil alam kong isa ito sa mga nais niyang sabihin sa akin, maging si Chloe na kasama ko na mismo sa dorm ay pilit kong iniiwasan, kung maaaring makatulog na ako bago siya dumating at umalis ako bago siya gumising ay ginagawa ko. 

If that is what he want, leaving me and staying away from me then I'll do the same. Hindi naman ako robot para hindi masaktan sa mga sinabi at inasal niya ng gabing iyon. He didn't hear me out and even he did, he still chose to yell at me. If avoiding each other is the only way to forget this feelings for him, then I will always avoid him to save myself from misery.

Wala sa sarili akong napatingin sa bintana at pinagmasdan ang pagsayaw ng mga sanga ng puno dala ng malakas na hangin. Lumipas ang isang linggo na walang Ian ang nag-abang sa harap ng dorm, walang Ian ang nangungulit sakin tuwing weekends at paniguradong higit pa sa isang linggo ang kaya niyang tiisin maiwasan lamang ako. 

How rude. 

Napatingin ako sa cellphone ko nang makita ang caller. This is the 30th time na tinatawagan ako ni Mellisa but I chose not to answer, it's either she will ask me what happened to us or she'll force me to be with them or both. Wala sa sarili akong nagimpake ng mga damit at libro upang umuwi na lamang sa amin at least I will be at peace in our home. 

"Finally, lumabas ka rin sa lungga mo." Inis akong tinignan ni Leigh nang makababa ako. 

"Anong ginagawa niyo rito?" Tanong ko kay Leigh na kasama si Chloe at Mellisa. Hindi nila ako sinagot at sapilitang kinuha sa sakin ang bag na dala ko. "Wait I'm not coming with you guys." Huminto ako dahilan upang tignan ako ng masama ni Mellisa.