Building Bridges.

Chapter 33

Chapter 33

When moment are pleasant. Time seems to be irrelevant. Pag masaya ka, ang bilis lumipas ng panahon. Ngunit pag malungkot ka, ang bagal umusad ng oras. 'Yung tipong mapapatanong ka nalang kung may katapusan pa ba ang lahat kasi parang wala namang pagbabago sa sitwasyong kina bibilangan mo.

But the differences between pleasant times is that, you'll develop fear about what would happened next, kung ano ang kasunod ng saya na nararamdaman mo. But when you're sad, you'll develop hope that after all the sadness, darkness and depressing moment you will be able to find light and happiness. Through dark times you'll be able to look forward for better things to happen.

"Oh my gosh!" Malakas na tili ni ate Russia ang umalingawngaw sa sala namin.

It was late at night when she suddenly emerge in our front door. She was wearing a black terno silk PJ's. Halatang patungo na siya sa pagtulog. Malawak ang ngisi nito sa labi, bawat hakbang nito ay nakikitaan ng pagmamadali. Hawak niya sa kanang kamay ang kanyang cellphone habang naglalakad patungo sa akin.

"Oh my gosh talaga!" Parang hindi makapaniwalang sambit ulit nito. Her voice was loud and so hype. A typical a teenager who's excited to share about some dreamy stuff.

"What?" Tanong ko. Ngunit may ideya na ako kung bakit napasugod siya ng ganitong oras at kung bakit ganito nalang ang reaksiyon niya.

"Kayo na? For real?" Sumampa siya sa sofa na kinauupuan ko at inalog-alog ang balikat ko.

Medto nahilo ako dahil sa ginawa niya ngunit hinayaan ko lang siya at hindi na nagreklamo pa.

"He told you?" I ask. Pinikit at dinilat ko ang aking mata upang mawala ang bakas ng pagkahilo rito. I bit my lower lip to suppress my smile. Kasi nararamdaman kong may kumikiliti na naman sa dibdib at tiyan ko.

"He definitely inform everyone in our class." Ate Russia shriek.

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat.

"No way!"

"Hay naku grabe! Nagulat ako ng bigla kong nakita ang pangalan ni Kasper na nagchat sa group chat namin kasi hindi naman siya do'n pala chat. Seener nga iyon, e." Kuwento niya. " Na curious ako kaya binuksan ko ang group chat namin and guess what he said on his chat?" There was sly smile on her lips while looking at my crease forehead and curious gaze.

"Guys kami na!" Ate Russia said with so much enthusiasm.
Bahagya niya pang tinulak ang balikat ko tila ba kilig na kilig siya dahil sa nangyari.

Nakangisi lang ako habang nakatingin sa kanya. Hindi ko mapigilang mangiti. It was just too hard to stop myself from smiling most especially when I've pictured out how adorable Kasper's reaction is. It was so priceless.

"Kailangan bang i-announce 'yan?" Ate Russia laughed. "Sabi ko na nga ba ang swerte ng mamahalin ng best friend ko, e." Ngumisi siya sa akin.

"Parang walang pakialam lang 'yan si Kasper, pero sa oras na kakailanganin mo siya, hindi 'yan magdadalawang isip na daluhan ka." She smiled and pat my shoulder. "Did you know that he serves as my comforter when me and your kuya Amos have an misunderstanding?" Umiling ako sa tanong niya.

"He was there when no one else was, 'yung akala ko mag-isa ko lang haharapin ang sakit...Kasper stays with me and comfort me. Alam kong hindi siya sanay sa mga drama, pero hindi niya ako iniwan no'ng panahon na siya lang ang iniiyakan ko." May munting ngiti sa labi niya habang nagsasalita. "Full package si Kasper. Swerte niyo pareho sa isa't isa.",

Hindi na nagtagal pa si ate Russia, sinundo kasi siya ni kuya Amos upang ihatid sa kanila. We're neighbors, kung tutuusin ay magkalapit lang talaga ang bahay namin, and it was so sweet that despite it. Kuya Amos still wants to fetch ate Russia to bring her home safe.