Building Bridges.

Chapter 34

Chapter 34

"Happy monthsary!" 

Halos mapatalon ako sa gulat nang biglang magsiputokan ang mga confetti sa ere saktong pagpasok ko ng gym.

I rush my way towards here upon hearing the news that Kasper was injured. Nasa classroom pa ako, hinihintay na dumating si Kasper kasi ang sabi ay susunduin niya ako at sabay kaming uuwi.  Ngunit nagulat ako nang hindi si Kasper ang sumundo sa akin kundi ang mga ka-team niya sa basketball.

They are telling me how badly injured Kasper is. Halos pumutok na ang puso ko dahil sa labis na kaba habang patungo kami sa gym.

"And here I thought you were injured!" Inis na sambit ko. Gulat pa rin dahil sa palabas nila.

Ang kabang naramdaman ko kanina ay biglang nawala at napalitan ng ginhawa. I was glad at hindi totoo na na-injury si Kasper.

"Sorry, babs." Naglakad siya palapit sa akin. May bitbit siyang isang bouquet na sunflower at isang stuff toy na hello Kitty.

Maayos din ang postura niya ngayon keysa sa usual na porma niya. Nakasuot siya ng isang white button down polo shirt and black jeans, pinarisan niya iyon ng itim na converse shoes. A shoes that exactly look like mine, iyong sapatos na ibinigay niya sa akin no'ng pasko.

"Nakakainis ka talaga! Palagi mo nalang akong ginugulat." Naiiyak na naman ako. Pinunasan ko ang sariling luha.

"Sorry na," marahan niyang bulong.  He hold the bouquet and stuff toy on his right hand and use his left hand to grab my nape and push it, so his lips could kiss my forehead.

"I love you so much." Napapikit ako dahil sa lambing ng pagkasambit niya sa mga salitang iyon habang paulit-ulit na dinadampian ng malalambot na halik ang aking noo.

"I love you, too. Kasper," I whispered back.

We celebrated our monthsary together with the basketball team and of course ate Russia. Nagkaroon ng mini party sa loob ng gym. The boys prepared a long table on the center and put the food there. May cake pa nga silang binili. Regalo raw nila para sa amin ni Kasper.

Sobrang ingay ng buong gym dahil kantyawan at kuwentuhan nila.

When I first heard from my parents that we're going to migrate here in the Philippines. I was scared, the thought of me being out from my comfort zone is so terrifying. Alam ko sa sarili ko na hindi iyon madali. Kailangan kong mag-adjust, and kailangan ko ring mag hanap ng bagong mga kaibigan.

I wasn't really a sociable person. Kaya my primary concern when I heard the news that we're going to migrate is; will I ever have a chance to find friends again?

Ngunit ngayon...Heto sila. May mga naging kaibigan ako. And I realized that finding a friend is not a task, hindi mo rin obliga na maghanap ng kaibigan. Dahil kusa silang dumadating sa buhay natin, iyong mamamalayan mo nalang magkaibigan na kayo at mapapatanong nalang kayo sa isa't isa kung kailan iyon nagsimula.

"Thank you so much for surprising me, Kasper." I said in a low voice, sakto na siya lang makakarinig.

"Hmm, it's nothing. Medyo palpak nga, e." Kinuha niya ang aking kamay at pinaglaruan ang aking hinlalaki.

"Bakit naman palpak? I mean it was so nice Kasper, hindi ko in-expect 'to." Sambit ko.

"Because I made you cry...I'm sorry,"

Tumawa ako, "you got it all wrong, baby. I only cried because I was relieved that you're not actually injured."

"Are you terrified after hearing the news?" He ask.