Rebound (18+)

Smashed

Ik ben op mijn kantoor, diverse zaken aan het regelen. Al vloekend sta ik op, omdat ik een document mis. Als ik in de ladekast tegenover mijn bureau sta te wroeten komt Sofia binnen. Ik draai me om, zodat ik haar aankijk. 'Waarom was je gisteren zo snel weg? Ik ben nog naar buiten gegaan om je tegemoet te komen.'

Laks haal ik mijn schouders op. 'Ik had nog wat zaken te regelen.'

Ze draait er niet om heen en vraagt recht op de man af. 'Heeft het te maken met wat ik gisteren heb gezegd?'

Even ben ik stil en kijk ik haar alleen maar aan. Ik ben voor veel mensen niet te doorgronden, maar Sofia is een uitzondering op de regel. Zij weet altijd haarfijn te vertellen hoe ik me voel en ze voelt het aan me als ik het ergens niet mee eens ben. Liegen heeft dus geen zin, want ze zal me gelijk door hebben. 'Ja.'

Ze draait haar hoofd van me weg. 'Sorry,' mompelt ze. 'Ik wil alleen het beste voor je.' Ze geeft een diepe zucht voordat ze plots van onderwerp verandert, waardoor ik haar onbegrijpelijk aankijk. 'Heb jij pap en mam nog gesproken? Ik belde ze vanmorgen, maar bij beide kreeg ik geen gehoor.' Dit had ik nog niet zien aankomen. Ik had haar het verdriet nog willen besparen, maar ze vraagt er zelf om. Ik loop bij haar vandaan en ik hoor haar hakken achter me aanklikken. 'Wat ga je doen?'

Ik ga met mijn handen over mijn bureau om de papieren van elkaar af te schuiven. 'Wacht even.'

'Cleyo, zeg me nú wat er aan de hand is.' Ik hoor de angst in haar stem.

'Wacht nou even, ik zoek wat.' Dan zie ik het hoekje van de foto en pak ik het op. 'Soof, deze foto heb ik van de politie gekregen. De hulpdiensten waren er te laat.' Het afgrijzen wat van haar gezicht af te lezen is, laat me stoppen.

Sofia haar trillende handen pakken de foto die ik vasthoud. Ze slaat haar handen voor haar mond bij het zien van de foto. Ze schudt hard haar hoofd en ik zie een enkele traan naar beneden vallen. 'Nee, ik geloof niet wat je zegt!' Sofia schreeuwt hard in mijn oor. Ze slaat me hard op mijn borst, die ik aanspan.

Zoals ze me in het trainingskamp hebben geleerd, laat ik geen enkele emotie zien als ik het volgende zeg.

'Ze zijn omgekomen bij een ongeval.'

Het voelt als een foute timing, want op dat moment vliegt de deur open en zie
ik een lange, knappe vrouw op ons afkomen. Ze heeft lang blond, golvend haar en groene ogen.
Ze stelt zich aan ons beide voor. 'Hallo, ik ben Layra Dalhari. Ik leid het onderzoek van het ongeval van jullie ouders. Gecondoleerd met jullie verlies.' Ik moest het adres van mijn werk doorgeven aan de politie, omdat ze me in de gaten willen houden. Ze zeggen dat het voor mijn eigen veiligheid is, maar ik weet ook wel dat ze mij verdenken.

Sofia staat te trillen op haar benen. Ze staart naar de foto, waarop onze ouders hun auto te zien is, althans wat ervan over is. De auto is diverse malen over de kop geslagen en tegen een boom tot stilstand gekomen. Ik heb al het een en ander gehoord van de politieagenten ter plaatse.

Ik zie dat Sofia moeite heeft om adem te halen en ondersteun haar. Ze klauwt haar armen om mij heen. Ik zie de foto naar beneden dwarrelen, maar sla er geen acht op. Ik voel het schokkende lichaam van Sofia tegen mij aan. Hulpeloos kijk ik Layra aan, onwetend wat ik moet doen. Ze glimlacht me bemoedigend toe. Ze heeft een mooie lach. Mijn hand streelt zacht over Sofia haar rug. 'Het komt wel goed,' fluister ik in haar oor. Sofia schudt haar hoofd, alsof ze wil aantonen dat ik ongelijk heb. Zijn het de verkeerde woorden die ik heb gezegd? Ik weet het niet, maar Sofia haalt nog een keer uit, waardoor ik achteruit deins.

Ze snift en veegt haar tranen weg, voordat ze Layra aankijkt. 'Bedankt, wat is de verdere gang van zaken?' Ik zie dat ze op het punt staat om in te storten en zich groot wil houden voor Layra.