Rebound (18+)

Consideration

Het hele leven draait om afwegingen maken. De ene keer een juist weloverwogen afweging maar de andere keer een impulsieve afweging. Ik kan wel stellen dat het weglopen bij Layra een impulsieve afweging is geweest, als het een afweging te noemen is. De afweging die ik nu maak is weloverwogen en naar ik meen de juiste.

Ik kijk de bar weer door, op zoek naar iemand die gewoon wil neuken. Mariella is even door mijn gedachten geschoten, maar zij is op dit moment niet de juiste persoon die ik zoek. Ik had verwacht dat er niemand op dit tijdstip in de bar zou zijn, maar daar heb ik mij echter in vergist. Zijn deze mensen op zoek naar ochtendseks? Mijn ogen laat ik nog een keer dwalen over de mensen. Dan hoor ik de vrolijke toon van mijn mobiel door mijn jaszak heen dreunen. Gehaast haal ik hem eruit. Ik sluit mijn ogen bij het zien van de naam. 'Ja?' Ik draai me om en loop de deur door, de bar weer uit. 'Sofia, ik heb je bericht nog niet gezien.' Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgt, maar het jagende gevoel verdwijnt uit mijn lichaam. Ik hoor mijn liefdevolle zus in mijn oor en sluit mijn ogen. Verwilderd open ik ze weer als ze tettert in mijn oor waar haar antwoord blijft. 'Sorry, ik werd even afgeleid. Er is nog niets bekend. Zullen we samen eten?' Ik luister naar haar zachtaardige stem. 'Dat maakt niet uit. Ik neem wel ontbijt mee, zullen we dat doen?' Ik moet lachen als ik haar ongeloofwaardig hoor vragen wat er met me aan de hand is. 'Er is niets, ik kom er zo aan, oké?' Als ze aangeeft dat het goed is, sluit ik mijn telefoon af en laat hem terug glijden in mijn jaszak.

Twijfelend sta ik naar de bardeur te kijken, is dit de juist weloverwogen afweging? Daar zal ik snel genoeg achter komen.

Na een belletje naar de bakker, die me beloofd dat het ontbijt binnen een uur bij Sofia is, rijd ik naar ons ouderlijk huis. Ik overweeg om Layra te bellen, aangezien ik weg gestormd ben zonder haar enige uitleg te verschaffen, maar ik kan het niet. De onrust neemt weer toe in mijn lijf, iets waar ik onbekend mee ben. Ik moet die vrouw zo snel mogelijk uit mijn systeem verbannen. Helaas, is dat voor nu, een onmogelijk gegeven. Ik heb haar nodig om mijn vader op te sporen, alhoewel ik weet dat het op deze manier langer zal duren. Ik wil hen niet tegen de haren in strijken, dus houd ik mij wijs aan de regels. Voor nu.

Het hek draait automatisch open voor mij. Als ik verder rijd, zie ik in mijn spiegel dat het hek zich sluit. Ik zorg er altijd voor dat ik zeker weet dat het hek gesloten is en er geen ongewenste mensen het terrein opkomen. Met verbazing kijk ik naar de auto van Brandon die op de oprit staat, wat doet hij hier? Snel parkeer ik de auto, om van Brandon te kunnen horen wat de problemen zijn. Ik loop het huis binnen. 'Soof?' Ik hoor van boven haar gedempte stem komen. 'Is Brandon hier?' Haar antwoord kan ik niet verstaan, waardoor ik de trap op loop. Halverwege de trap laat Brandon me stil staan.

'Gast, hier ben ik.' Brandon staat in de deuropening die de woonkamer en hal, waar de trap zich bevindt, scheidt. Ik loop de trap weer af, richting Brandon. Hij bekijkt me van top tot teen. 'Hoe gaat het?'

'Goed, met jou?' vraag ik als ik voor hem sta.

Hij is even stil en kijkt me bedenkelijk aan. 'Layra heeft gebeld.'

Met grote ogen kijk ik hem aan. Waarom heeft ze hierheen gebeld? Ik dacht dat ik mezelf duidelijk had gemaakt vanmorgen. Dit zal haar ontslag betekenen. 'Waarom?'

'Ze heeft Sofia aan de lijn gehad, haar kan je het beter vragen.'

'Waarom luisteren vrouwen nooit. Ik had haar gezegd dat ze,' mijn ogen volgen Brandon zijn twinkelende ogen, die achter mij kijkt. Ik draai me om en ik zie Sofia naar beneden lopen.

Ik snel naar haar toe, het liefste wil ik gelijk vragen waarom Layra haar gebeld heeft. Het beetje verstand wat in mij huist, wat zegt dat het niet wijs is om daar gelijk over te beginnen zorgt ervoor dat ik rustig tot stilstand kom bij Sofia. 'Hey, hoe gaat het?'