Rebound (18+)

Determined

De woede straalt van Sofia af als ik haar op haal. Ze loopt met stampende voeten, wat ik kan horen vanuit een gesloten auto, naar mij toe. Ja, naar mij, de bestuurderskant. Ze trekt de deur open, zet haar handen in haar zij en kijkt me aan. Ik kan het niet helpen, maar een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ze briest door haar neus en priemt met haar vinger in mijn arm. 'Hoe durf je me zo te behandelen met alles wat er nu gebeurt. Ik vind je onvoorstelbaar, papa en mama zijn de belangrijkste en nu laat jij me ook in de steek.' Ik frons een wenkbrauw. 'Brandon is toch bij je?' Verslagen zakt haar priemende vinger en ze schudt zacht, heel zacht met haar hoofd. Ik realiseer me dat dit niet is wat ze wil horen. 'Je bent,' haar stem sterft weg en ze laat haar hoofd zakken. Ze slaat haar armen om zich heen en wrijft over haar armen. Ongemakkelijk zit ik in de auto, de emoties die Sofia laat zien raken me. Ze is de enige die dit in me los maakt. Ik verval weer in mijn mantra om het gevoel wat ze bij me opwekt weg te duwen.

Sluit je af van alle geluiden om je heen. Kijk naar de achterkant van je oogleden. Ontspan jezelf, schouders naar achteren. Adem diep in door je neus. Zacht uitademen. Leg je handen op je borst. Ik ben de almachtige, ik kan dit. Ik kan de hele wereld aan met een knip van mijn vingers. Ik ben de beste en niemand die mij wat maakt.

Ik kijk Sofia aan, die een stap achteruit doet en zie een traan langs haar wang lopen als ze me aankijkt. Ik kijk haar onbeweeglijk aan. 'Stap in,' zeg ik terwijl ik daarna mijn portier dicht sla. Ik klem mijn handen om mijn stuur en wacht tot Sofia instapt. Sofia doet de deur open en stapt, zonder een woord te zeggen, de auto in. Pas als ze de portier dichtslaat en ik weg rijd merk ik hoe hard ik in het stuur heb geknepen door de kramp die ik in mijn vingers voel. Sofia blijft akelig stil terwijl we koers zetten richting Layra. 'Ik,' Sofia steekt haar hand op om mij te stoppen in hetgeen ik wil zeggen. Ik kijk kort naar haar en zie de gepijnigde blik in haar ogen. 'Je hoeft niets te zeggen Cley, ik weet dat je mij niet toe laat, je emoties niet toe laat en allemaal maar doet alsof het je koud laat. Ik hoef je woorden niet te horen, ze doen alleen maar pijn.' Ik slik en weet niet wat ik hierop moet zeggen. Ik wil haar zeggen dat het niet waar is wat ze zegt, maar dat kan ik niet. Ik weet dat het waar is wat ze zegt.

In stilte wachten we tot Layra ons op komt halen. Ik probeer Sofia haar blik te vangen, maar ze kijkt enkel naar beneden en negeert me. Hulpeloos kijk ik de ruimte rond. Zo ken ik Sofia niet, ze heeft altijd wat aan te merken en is niet snel stil. Layra komt ons halen en werpt een blik naar mij en dan naar Sofia alvorens ze weer mij aankijkt. 'Alles goed?' vraagt ze. Sofia kijkt op en zet een glimlach op terwijl ze op staat en naar Layra loopt. 'Ja, uiteraard. We zijn zo snel mogelijk gekomen toen je me belde dat je meer informatie had.' Layra werpt nog een blik op mij, terwijl ik op sta en naar de deur loop. Ze gaan me voor en ik doe de deur achter ons dicht.

Layra gaat zitten op haar bureaustoel. 'Ga zitten, alsjeblieft.' Sofia neemt plaats, maar ik blijf staan. Ze kijkt me aan met haar open, nieuwsgierige blik met lippen die iets uiteen wijken. Ik zucht diep want ik blijf liever staan, maar haar blik zorgt ervoor dat ik naast Sofia ga zitten.

'Vertel,' zeg ik terwijl ik ongeduldig met mijn been heen en weer wip. Sofia kijkt kort naar mij en dan weer naar Layra. Ze speelt met haar handen vanwege de nervositeit. Layra schraapt haar keel. 'Jullie vader is in het pakhuis geweest,' zegt ze terwijl ze onderzoekend van Sofia naar mij kijkt.

Ik open mijn ogen groter en buig naar Layra toe. 'Serieus?' Sofia kijkt me verbaasd aan. 'Dit,' pijlsnel leg ik mijn vinger op haar mond om ervoor te zorgen dat ze niets meer kan zeggen en ik kijk naar Layra. 'Hoe weten jullie dit? Wat heeft hij daar gedaan? Hebben jullie hem gezien?' Ik haal mijn vinger van de mond van Sofia. Layra schudt haar hoofd en kijkt naar Sofia. 'Nee, we hebben hem niet gezien. We hebben het vernomen via de videobeelden die we hebben nagekeken.' Layra kijkt naar Sofia en glimlacht. 'Wat wilde je net zeggen?' Sofia kijkt naar mij, ik kijk haar met een strakke blik aan. Sofia slikt en kijkt naar Layra. 'Dit is vreemd,' zegt Sofia twijfelend. Layra trekt haar wenkbrauw op en kijkt van Sofia naar mij. Tevreden kijk ik Layra aan en ik pak Sofia haar hand waar ik zacht in knijp, dankbaar dat ze de informatie voor zichzelf houdt.

'Zou ik de videobeelden mogen zien? vraag ik aan Layra. Layra schudt haar hoofd. 'Sorry, dat is niet mogelijk.' Ik knars met mijn tanden en zeg op een koele toon. 'Waarom geef je dan deze informatie?' Layra opent haar ogen iets verder. 'Omdat jullie vader nog leeft! Hoe kunnen jullie hier zo kalm bij zitten?!' zegt ze met een luidere stem. Sofia begint zacht te huilen wat mijn blik naar haar doet afdwalen voor ik weer naar Layra kijk. Ik wrijf over mijn gezicht. 'De ring van onze moeder hebben we gevonden, de enige die daar iets mee te maken kan hebben gehad is onze vader.' Layra snuift met haar neus. 'Mag ik die ring eens zien?' Ik schud mijn hoofd en kijk haar strak aan. 'Nee,' zeg ik terwijl ik opsta en Sofia mee omhoog trek. 'We gaan, kom Soof.' Layra staat op en loopt snel richting de deur om te voorkomen dat we deze open kunnen doen. Ik houd mijn hoofd schuin, kijkend als een havik wat ze aan het doen is. 'Jullie belemmeren het onderzoek, ik moet jullie verzoeken om de ring in te leveren.'

Ik laat Sofia haar hand los en loop langzaam op Layra af in mijn zelfverzekerde tred. Ik zie de glimp van angst weer op haar gezicht voorbij flitsen tot ik vlak voor haar sta. Ze frunnikt nerveus met haar handen. 'Ik geloof niet dat jij begrijpt wie hier degene is die beslist,' zeg ik terwijl ik boven haar uit toren. Sofia loopt naar me toe en legt haar hand op mijn schouder. Mijn spieren spannen aan en ik leg mijn hand hard op de deur naast het hoofd van Layra. Haar ogen sperren iets verder op. 'Cley,' hoor ik Sofia zeggen. Even verzacht mijn blik bij het horen van haar stem. Ik schud mijn hoofd en zeg met barse stem. 'Nee, dit is niet zoals we het doen.' Ik leg mijn handen op allebei de armen van Layra en buig me naar haar toe, terwijl ik haar geur diep in me opsnuif. 'Ik zou het appreciëren als je aan de kant gaat, nu!' zeg ik met kalme, resolute stem. Layra slikt en knikt. Ik duw haar zachtjes aan de kant en geef haar een kus op haar wang waardoor ze zacht tussen haar tanden door zucht.

Sofia slaat me op mijn arm. 'Doe eens normaal, zo ga je niet om met haar.' Ik draai me om en kijk haar emotieloos aan terwijl ik de deur open. Ik pak haar bij haar arm. 'We gaan, lopen maar.' Sofia wil haar mond openen om wat te zeggen maar ik duw haar richting de uitgang van de deur om ervoor te zorgen dat we weg kunnen hier.

In de auto zit Sofia te tieren. 'Jij kan ook nooit normaal met vrouwen omgaan. Je intimideert haar gewoon met je verleidingsmoves. Doe toch eens normaal, dit is echt,' roept ze uit. Ik onderbreek haar. 'Soof, kappen nu. Ik moet dit doen om ervoor te zorgen dat we pa kunnen vinden. Als jij je zo inlaat met Layra, dan komt het nooit goed!' Sofia ademt hoorbaar in. 'Jij bent degene die zich inlaat met Layra, ik niet.'

Ik knijp in de brug van mijn neus, terwijl ik harder gas geef en ik Brandon op bel. 'Bran, we moeten de videobeelden hebben rondom het pakhuis.' Ik luister naar wat hij zegt. 'Geregeld, zien we je dan.' Ik hang op en kijk naar een stomende Sofia naast me voor ik weer de weg op kijk. Ik geef een diepe zucht. 'Het moet op onze manier Soof, anders vinden we pa nooit. Heb eens vertrouwen in wat ik doe.' Sofia begint te huilen waardoor ik keihard op mijn stuur sla. Ze schrikt en begint harder te huilen. 'Dit werkt niet, het is beter als ik je hierbuiten houd.'

'Nee!' schreeuwt Sofia met betraande ogen. 'Je hoeft me niet te beschermen.' Sofia veegt hardhandig haar tranen weg en slaat haar armen over elkaar heen. 'Ik ga je helpen, we moeten papa vinden!'

Met een schuin oog kijk ik naar haar terwijl ik mijn hoofd schud zonder dat ze het ziet. Ik moet een manier zien te vinden om Sofia erbuiten te houden. Dit zorgt voor meer last dan dat ik er baat bij heb. Ik moet me kunnen focussen zonder dat Sofia erbij is. Ze leidt me af van de zoektocht naar pa en als ik iets niet kan gebruiken is het afleiding. Ik moet mijn werk kunnen doen.