Rebound (18+)

Designation

Ik ijsbeer door het kantoor heen, voordat ik met een ruk stil word gezet door Ralph. 'Ze hebben mij direct gebeld, toen ze iets signaleerden. Ik ben er op af gegaan en zag je vader weer naar buiten komen. Uiteraard hebben we binnen gekeken om te kijken of er sporen waren van hem, maar er was niets. Helemaal niets Cleto. Hij wist zijn sporen uit. Wat is er aan de hand?'

Ik heb werkelijk geen flauw idee waarom mijn vader dit doet, maar hij zal er een goede reden voor hebben. 'Ik ga het pand doorzoeken.'

'Vertrouw je er niet op dat wij dat niet al zorgvuldig hebben gedaan?' Ralph kijkt me onderzoekend aan.

'Jawel, maar misschien heeft hij een aanwijzing achtergelaten die alleen wij begrijpen,' verklaar ik mezelf nader.

Ralph kijkt me met een mengeling van kwaadheid en nieuwsgierigheid aan. 'Als je denkt dat het helpt, moet je het zeker doen.'

Ik besluit hem gerust te stellen door mijn hand op zijn schouder te leggen. 'Ik weet dat je je best hebt gedaan. Ik ben je zeer dankbaar dat je het gebouw in de gaten heb gehouden, anders had ik nooit geweten dat mijn vader daar is geweest. Er is een reden waarom hij verborgen wil blijven en zijn sporen uitwist. Jullie hebben de tent waarschijnlijk helemaal op zijn kop gezet, maar niemand begrijpt hem beter dan zijn kinderen.'

Ik zie de zachtheid terug komen in Ralph zijn gezicht. 'Je hebt gelijk, niemand kent je beter dan je kinderen.'

Een weemoedig gevoel slaat op me neer, door zijn blik. 'Hoe gaat het met jouw kinderen?'

Uit zijn mond komt een diepe zucht. Ik weet dat hij een moeilijke tijd achter de rug heeft. Zijn vrouw wil van hem scheiden, omdat ze denkt dat hij geen goede invloed uitoefent op de kinderen. Nu blijkt de oudste, van 8 jaar, ADHD te hebben en de jongste huilt continu. Ik weet dat ze het zwaar hebben met die twee jongens. 'Het gaat niet goed. Bij Daniël proberen ze alle soorten medicatie uit, in de hoop de ADHD te onderdrukken. Hij krijgt momenteel ritalin en we merken dat hij neerslachtig is. Hij is zichzelf niet meer. Karl lijdt hier alleen maar onder en hij huilt meer, omdat hij merkt dat er iets niet goed is.' Hij lacht even zuur. 'En Geraldine, die doet wat ze zelf wil. We steunen elkaar totaal niet, waardoor het alleen maar erger wordt.'

'Wat heftig allemaal,' beaam ik zijn verhaal.

Hij haalt zijn schouders op. 'Het komt wel goed.'

'Bedankt Ralph, dat je hiernaar toe bent gekomen om dit te vertellen.'

Een zachte glimlach omlijst zijn gezicht. 'Graag gedaan, ik hoop dat je wat vindt.'

'Ik ga gelijk aan de slag.'

Ik loop naar de deur om deze te openen en Ralph loopt achter me aan naar de voordeur. Ik groet hem als hij weggaat en als ik me omdraai, nadat ik de deur heb dichtgedaan, zie ik Brandon staan met Sofia achter hem. 'Wat is er?' vraagt Brandon.

Ik kijk van Brandon naar Sofia en weer terug. 'Zullen we het even bespreken in mijn kantoor?'

'Prima,' zegt Brandon.

Sofia loopt achter ons aan het kantoor binnen en geïrriteerd kijk ik haar aan. 'Zou je de deur dicht willen doen als je weggaat?'

Sofia haar neus rimpelt als ze me vuil aankijkt. 'Waarom denk je dat ik wegga? Je zou niets meer voor me achterhouden. Alles wat je wist zou je bespreekbaar maken, dus ik kan hier wel bij blijven.'

Ik knijp in de brug van mijn neus en sluit even mijn ogen, voordat ik Brandon zijn stem weer hoor. 'Misschien kan Sofia helpen?'

Boos kijk ik hem aan, hij weet dat ik er alles aan doe om Sofia in bescherming te nemen. Wat doet hij? Ongegeneerd haalt hij zijn schouders op als hij mijn blik ziet. Ik rol even met mijn schouders. 'Goed dan. Pa is gezien.'