Rebound (18+)

Emotional rollercoaster

Sofia hapt naar adem, terwijl ze me met grote, geschokte ogen aankijkt. Ze draait zich om en loopt abrupt mijn kantoor uit. Ik haal mijn hand wederom door mijn haar en zucht diep uit. De deur slaat ze hard achter haar dicht. Ik heb genoeg van deze emotionele ladingen en plof neer op mijn bureaustoel. Mijn handen gaan over het bureau, terwijl ik afwezig naar mijn laptop staar. De emotionele belemmeringen doen me geloven dat ik in een achtbaan zit met een hoop kurkentrekkers. Vermoord, zo'n simpel woord met zo'n grote emotionele lading. Natuurlijk doet het me wel wat, maar ik zal nooit mijn zwakte laten zien.

Ik herinner me nog zo goed dat ik in het trainingskamp was. Een jaar of zes, denk ik. Nog niet zo lang gescheiden van mijn ouders en mijn vermoedens dat ik ze lange tijd niet zou zien, werden net bevestigd. 'Jullie zijn hier tot jullie 18e, alle contact met de buitenwereld zal vermeden worden. Het is de bedoeling dat we jullie klaarstomen voor de grote wereld buiten. Niet de normale wereld, maar die van de maffia.' Teyan, mijn meester van gevechtskunde, kijkt me recht in mijn vochtige ogen. 'Het gaat zwaar zijn, maar jullie zullen machtige leiders worden.' Een traan vindt zijn weg naar beneden en dapper steek ik mijn trillende vinger omhoog. Teyan knikt naar me. 'Cleto.'

'Gaan we mama en papa nooit meer zien?' Mijn bevende stem geeft mijn angst weg. Ik sta op het punt om in elkaar te zakken.

Teyan overbrugt de afstand tussen ons en ik hoor de andere kinderen hun adem inhouden. 'Heb je daar problemen mee, knul?' Ik knik, bang dat mijn stem me nog meer zal verraden. 'Dat hoeft niet. Als je 18 bent dan kan je je ouders weer opzoeken, als je hier behoefte aan hebt. Maar voor de komende 12 jaar zullen jullie je ouders niet meer zien.' De grond onder mij lijkt te bewegen, waardoor ik sta te tollen op mijn benen. Ik hoor andere kinderen geschokt adem halen. Teyan pakt me vast bij mijn outfit, die op een judo pak lijkt. Hij boort zijn grijze ogen in de mijne en komt iets dichterbij. 'Jij kan dit knul. Je bent de sterkste. Jij hebt je ouders niet nodig om te overleven. Jouw instinct zal je redden, zal jou een van de beste maken. Veeg die tranen weg en laat zien dat je een trotse knul bent. Trots op de kans die je geboden wordt.' Hij laat me los en ik knipper mijn tranen weg. 'Jij kan dit.' Vervolgens loopt hij terug naar zijn plek, waar hij eerder stond. Zijn gedachten blijven malen in mijn hoofd, ik ben sterk, ik heb niemand nodig om te overleven, ik kan dit. Dit is de eerste keer dat ik te maken krijg met deze manipulatie, onwetend dat er meerdere zullen volgen.

Ik word uit mijn herinnering getrokken door mijn telefoon die overgaat. 'Cleto.' Ik ontspan als ik de stem aan de andere kant van de lijn hoor. Het is merkwaardig hoeveel rust Brandon me kan geven. Wellicht omdat we hetzelfde hebben meegemaakt en weten hoe het is. Sofia weet dat totaal niet en rekent me er vaak op af. In het begin deed het me totaal niets, maar des te langer ik uit het afgesloten trainingskamp geraak, des te harder haar woorden mij raken. Ik haat het welke invloed ze op mij heeft. 'Bro, luister. Ik zou graag naar je toe komen, maar ik heb een paar zaken af te handelen.' Ik sla nooit een aanbod af van Brandon, dus ik weet dat hij iets vermoed. Ik besluit om er niet omheen te draaien, ik kan veel met hem delen. 'Nee, mijn ouders zijn vermoord.' Ik luister naar de stilte aan de andere kant van de lijn. 'Gast, ben je er nog?' Ik hoor hem diep ademhalen en ongeloofwaardigheid klinkt in zijn stem. 'Ik ben het aan het uitzoeken wat er is gebeurd. De politie zegt dat het een ongeval is, tenzij ze anders kunnen bewijzen.' Ik hum, terwijl ik luister naar wat hij zegt. 'Nee, ik weet zeker dat er opzet is.' Dit keer sla ik zijn uitnodiging niet in de wind, twee weten meer dan een. 'Ik kom eraan, waar ben je?' Ik luister naar hem. 'Is goed, zie ik je zo.' Ik druk hem weg en leg mijn telefoon neer. Ik leg mijn hoofd in mijn handen om even alles te vergeten. Tevergeefs, Sofia blijft door mijn gedachten spoken. Mijn ouders wreken blijft door mijn gedachten gaan. Ik heb afleiding nodig en ik weet niet of Brandon de juiste is die me die afleiding kan bieden.

Ik bel Sofia op en zet hem op de luidspreker, terwijl ik mijn spullen bij elkaar pak om naar Brandon te gaan. De telefoon gaat na twee keer ringen, niet meer over. Ik hoor enkel een stilte. 'Sofia?'