Rebound (18+)

A rose

Ik cirkel om de jongen heen die ik heb opgehaald, het zeventien jarige schoffie. Hij probeert me met zijn hoofd te volgen in de ruimte, waarin ik heen en weer loop. Hij beweegt zijn hoofd naarstig heen en weer om de zak van zijn hoofd af te kunnen schudden. Hij ligt in zijn eigen urine. Ik loop dichter naar hem toe. Het geluid van mijn naderende voetstappen zorgen ervoor dat ik hem iets zie terug deinzen. 'Doe me niets,' zegt hij met een schorre stem. 'Stel je niet aan. We hebben je met geen enkele vinger aangeraakt,' zeg ik met barse stem.

Ik lach hardop. Het heeft helemaal geen zin om deze jongen iets aan te doen, het is te simpel. Hij gaat vanzelf praten als hij het genoeg vindt geweest, enkel een kwestie van tijd. Tijd die kostbaar is, dus zet ik er ietwat druk op. 'Tik, tak,' zeg ik terwijl ik een stoel naar me toe schuif die schrapend over de grond gaat. Ik zie hem iets ineen krimpen en ga op mijn stoel zitten. 'Ik heb alle tijd,' zeg ik terwijl ik aandachtig mijn nagels bestudeer en met mijn voet op de grond tap om hem meer onder druk te zetten.

Mijn gedachten dwalen af naar Layra met haar smaragd groene ogen en die mooie, lange blonde krullen. Mijn broek staat strak gespannen bij de gedachte dat ik haar hard neuk om een beetje verstand bij te brengen, dat ik degene ben die bepaal, met mijn hand stevig om haar lokken gedraaid en ze hard mijn naam roept van het plezier wat ik haar geef.

Ik word ruw uit mijn gedachten gehaald door het harde gekuch van de jongen die op de grond voor mijn voeten ligt. Ik laat me afleiden van mijn werk omdat ik behoefte heb aan seks, mentaal geef ik mezelf een klap. Kappen nu. Zuchtend trek ik de zak van zijn hoofd. Zijn ogen knijpen hard dicht tegen het plotselinge felle licht in zijn ogen. Ik besluit de druk nog iets meer op te voeren en buig me naar voren tot dicht bij hem, zijn penetrante geur negerend, tot hij mijn adem op zijn gezicht voelt. Hij probeert zijn ogen te openen wat een kreun ontlokt uit zijn mond door de licht intensiteit. 'Pablo,' begint hij voor een hoestaanval zich wederom aandient.

'Pablo, wat?' vraag ik terwijl ik mijn ogen iets toe knijp. Zijn gehoest blijft aanhouden. Hij stopt abrupt met hoesten als ik hem bij zijn haar omhoog trek. 'Vertel vriend,' sis ik hem toe. Zijn ogen zijn ver open gesperd, ik kijk naar zijn rood doorlopen ogen en zie de angst overheersen in zijn ogen. 'Water,' stamelt hij met krakende stem. Ik laat zijn haar weer los en hij zakt als een lappenpop ineen. Door de immense klap waarmee zijn lichaam tegen de grond slaat wordt alle lucht uit hem geperst. Hij ligt hijgend op de vloer met het kwijl uit zijn mond, daar is zijn water.

Mijn telefoon gaat. Ik draai me om en loop weg van het zielige tafereel voor me en neem op. 'Zeg het eens,' zeg ik. De zoetgevooisde stem van Layra klinkt in mijn oor. Ik luister naar wat ze zegt en voel mijn spieren spannen. 'Ik ben even druk bezig en het komt nu niet uit. Ik bel je later terug,' zeg ik. Als ik ophang voel ik dat de tijd begint te dringen, ze zitten me op mijn nek. Er moet iets gaan gebeuren anders vind ik pa nooit.

Ik draai me om en been snel naar het hoopje voor me. Hij steekt zijn hand op en richt zijn hoofd iets op. Ik blijf staan, wachtend totdat hij iets gaat zeggen. 'Pablo is dood,' brengt hij sputterend uit. Ik grom en grijp hem bij zijn shirt. Ik begin mijn geduld te verliezen. 'Vertel me eens iets nieuws,' grom ik in zijn gezicht. 'Mas is over een aantal dagen,' hij haalt zijn vinger langs zijn keel, 'dood,' en grijnst. Ik verstevig mijn grip op zijn shirt en breng mijn knie met een snelheid omhoog in zijn buik waardoor hij dubbel klapt. Ik wist dat ik mijn tijd hier aan het verdoen was, het maakt me ziedend. Ik schop de jongen die kermend op de grond ligt, in zijn buik, tegen zijn gezicht, nogmaals in zijn gezicht, tot hij niet meer kermt en doodstil blijft liggen. Ik haal mijn neus op en haal mijn hand door mijn haar terwijl ik een diepe zucht geef. Wat een tijdverspilling.

Ik haal de ring van mijn moeder uit mijn broekzak terwijl ik weg loop richting mijn auto. Als ik in mijn auto zit, draai ik de ring rond in mijn vingers peinzend wat dit moet betekenen. Ik bekijk de ring van alle kanten en dan voel ik een oneffenheid, aan de binnenkant van de ring, zo klein dat het me bijna ontgaan was. Ik knijp met mijn ogen terwijl ik de ring dichterbij mijn ogen breng om te kunnen onderscheiden wat die oneffenheid is. Het is zo klein dat het me niet lukt. Ik breng de motor tot leven en scheur naar Brandon toe, op zoek naar een manier om de oneffenheid te kunnen vergroten zodat ik weet wat erop staat.

Sofia doet de deur open bij Brandon en neemt me van top tot teen op. 'Wat heb jij gedaan?' vraagt ze me. Ik realiseer me dat ik er verhit uit zie en mijn kleren scheef zitten. Ik trek aan mijn jasje en loop langs haar heen waardoor ik haar iets aan de kant moet duwen. 'Waar is Bran?' vraag ik haar terwijl ik al richting zijn woonkamer loop. 'Layra heeft me gebeld,' zegt Sofia. Ik sta direct stil en voel mijn spieren spannen terwijl ik me omdraai naar Sofia. 'Waarom?' vraag ik haar. Sofia haalt haar schouders op. 'Ze wilde iets bespreken en jij had het erg druk,' zegt ze. Ze bekijkt me weer van top tot teen. 'Wat was je aan het doen?' vraagt ze nogmaals. 'Zaken,' zeg ik kil en ik draai me weer om zodat ik Brandon kan zoeken. Layra leert het nooit, ze blijft Sofia erbij betrekken, het maakt me pissig.

'Bran?' roep ik door het huis. Brandon loopt zijn kantoor uit en kijkt me aan. Ik knik naar hem en hij naar mij. Hij weet precies wat ik bedoel, we lopen zijn kantoor binnen en voordat Sofia een stap naar binnen kan doen hou ik haar tegen. Ze kijkt me aan en duikt onder mijn arm door. 'Nee, ik doe mee.' Ik sluit mijn ogen, geen enkele vrouw lijkt naar me te luisteren en dat begint me zo langzamerhand de strot uit te komen.

'Bran, vergrootglas alsjeblieft.' Brandon zoekt in zijn lade terwijl Sofia me nieuwsgierig aan kijkt. Ik kijk haar kil aan, wat voor waterige ogen zorgt bij Sofia. Ik schud mijn hoofd, ongelooflijk, wat zijn vrouwen toch eigenwijs.

Brandon geeft me het vergrootglas als hij deze gevonden heeft en ik houd de ring van mijn moeder tegen het vergrootglas aan. Ik hoor Sofia zacht ademen en haar warme lucht in mijn nek, zo dichtbij als ze staat om een glimp op te vangen van wat er op de ring staat. Mijn spieren spannen zich aan. Haar warme adem condenseert het vergrootglas. 'Soof, iets meer afstand,' zeg ik kalm. Ze luistert direct naar wat ik zeg. Ik voel direct een rust in me neerdalen en mijn spieren ontspannen, eindelijk wordt er weer geluisterd.

Sofia slaakt een kreetje. Brandon komt direct naast haar staan en slaat haar arm om haar heen. Ze slaat haar hand voor haar mond en snikt. 'Het is een roos,' brengt ze stotterend uit. Ik draai me naar haar om en kijk haar vragend aan. Ze knikt. 'Mama houdt zoveel,' ze stopt met praten en begint onbedaarlijk te huilen. Brandon neemt haar in haar armen en beweegt haar heen en weer terwijl hij haar kust op haar slaap. Mijn vermoedens worden bevestigd als Brandon haar gezicht vasthoudt met zijn handen en een liefdevolle kus op Sofia haar mond geeft om haar vervolgens tegen zich aan te houden. 'Het komt wel goed,' prevelt hij en kijkt mij aan. Ik trek mijn wenkbrauw op, zijn blik zorgt ervoor dat ik mijn mond hou.

Ik kijk naar de ring, wrijf over de oneffenheid, een roos. Pa, waar ben je toch?