Finding My Safe Space

Chapter 20

"Hurry up, Cris." Mom said habang pababa ako ng hagdan.

I wonder what's so important at bakit kailangan naming magmadali, pupunta lang naman kami kina Tita Yvette, sa mga Dela Cruz.

I scoffed when I remember Ry, their daughter. We're of the same age at lagi kaming pinagsasama ng parents namin because they're friends, but it's not the same thing for us.

That girl is a snob. Ang arte pa magsalita, conyo.

Pustahan, alam kong ngayon ay hindi nanaman niya ako papansinin. At baka nga tapunan nanaman ako ng matataray niyang tingin. Oh diba? Rhyme pa. Ry, mataray.

I want to laugh. Ang liit pa niya, hanggang dibdib lang sa akin.

Pagdating namin sa bahay nila ay agad kaming sinalubong ni Tita Yvette. Kung ikukumpara naman sa anak niya ay ibang-iba si tita dahil masayahin at palakaibigan. Samantalang si Ry naman, ewan ko nalang.

"Where's Ry?" tanong ni mommy.

"She's in her room, nilalagnat, nasobrahan yata sa kakatakbo kahapon sa park."

What? May lagnat siya?

"Oh, that's too bad." Mom answered. "By the way, I made her peanut butter cookies, 'yong favorite niya. Cris, please give it to her."

Agad ko namang kinuha kay mommy 'yong box na may lamang cookies.

Dahil sanay naman akong laging pinapapasok sa room niya simula bata pa kami ay dumiretso na ako doon. Ibibigay ko lang naman 'to.

I knocked on the door three times at nang lumipas ang isang minutong walang sumagot ay binuksan ko na. And there I saw her, nakabalot sa comforter.

Kawawa naman.

Pero ano ngayon ang sasabihin ko? O huwag na lang kaya akong magsalita total hindi naman niya ako papansinin?

I faked a cough. "Nagdala si mommy ng cookies, have some. Uh..." gumalaw siya at bahagyang binuksan ang mata.

Tsk. "Uh, get well." 'Yon nalang ang tanging nasabi ko bago lumabas. Hindi naman ako nag-expect ng response pero nakakadisappoint pa rin ng konti ah.

"Nabigay mo na?" mom asked and I just nodded.

We were always like that despite being always together. Halos kung saan nga siya pupunta ay kasama ako at gano'n din siya sa akin. We're inseparable pero iyon na 'yon. Iyon lang.

I looked at her tying her shoelace. Kakatapos lang ng PE namin at hirap na hirap nanaman siya. Our classmates were badmouthing her again dahil mabagal kesyo laki sa yaman at kung anu-ano pa. Gusto ko silang pagsabihan kahit pa may point naman sila.

They're right, Ry has a weak stamina. Mabilis mapagod at mabilis magkasakit, but she's persistent with things she like such as playing piano. I can't help but smile everytime na naaalala ko siyang tumugtog. Her improvement is really insane.

Tumikhim ako. Inabutan ko siya ng bottled water at tinanggap naman niya 'yon.

"Thanks." Iyon lang ang sinabi niya bago ako lagpasan.

Tss.

She came inside the classroom not knowing that people were talking about her and that made me hate those people. She did nothing wrong and she doesn't deserve the hate. Kahit na hindi siya approachable o friendly tingnan ay wala naman siyang ginagawang masama sa iba.

She's just being herself and it's not a bad thing as long as she's not hurting others.

"She's acting so high and mighty, nakakainis na."