Alev | Kara Bela

yirmi iki

Kapak için @esmerasel canıma çok teşekkür ediyorum ❤️❤️ nasıl buldunuz? Çok yakışmamış mı?😍😍

Beklettim kusura bakmayın, ama malum biz gece yolcularıyız bizim için hayat şimdi başlıyor😉

Kimler burada, keyifli okumalar gece kuşları 💫

O acıyla, ağrıyla ve kanamayla nasıl uyuduğumu hatırlamıyorum. Buz gibi odada tek başıma.. Ne üstümü örten bir koca, ne sarılıp ısıtan bir beden, ne kulağıma güzel sözler fısıldayan bir aşık.. Eskiden olduğu gibi yalnız başıma.. kimsesiz ve sahipsiz.. Bu defa aşık ve kırgındım ama.. Gelmemişti bir de peşimden, çok kırgındım. Gözlerimi zorlukla araladım karanlığa.. Üstümü örtmediğim için buz tutmuştu bedenim. İşte Alev'in hakettiği hayat buydu. O penceresine güneş doğan evden çok uzaktaydım artık. Aslında yalnız değildim.. farkında bile değildim, hamileydim. Adet olduğumu zannediyordum ama düşük yapıyordum, sadece ağrı hissediyordum, onu kaybettiğimin farkında değildim.

Rutubetten dolayı genzim dolmuş, başımı ağrıtmaya başlamıştı. Yatakta oturup ayılmaya çalıştım. Ayılmak istemiyordum ki. Ağlamaya başladım bir anda. Ali'den uzakta, çatı katında ki yuvamızdan uzakta, karanlıkta, bir başıma. Ellerimi yüzüme kapatıp ağlarken kasıklarımdan eksilmeyen ağrıyla hıçkırıklarıma yenileri ekleniyordu. Ali nasıl uyumuştu bensiz? Ali şimdi ne yapıyordu? Gece beni burada bırakmayacağını düşünmüştüm gelirken, yanılmak canımı ayrı bir yakıyordu. Güneş yerine karanlığın doğduğu buz gibi odaya uyanmayı değil, beni kucakladığı gibi götürdüğü evimize uyanacağımı düşünmüştüm. Ali'yle ilgili ne çok şey düşünmüştüm ama hiçbiri de gerçek olmamıştı. Ellerimi kucağıma indirip biraz sakinleşmeye çalıştım. Yüzleşmem gerekiyordu. Ben artık o evin bir parçası değil, doğup büyüdüğüm bu pisliğin ev sahibiydim.

Ayağa kalktığımda elbisemin sırılsıklam olduğunu farkettim. Önce üstümde ki kıyafetlerden kurtuldum, buranın tek iyi yanı banyo kazanı değilde şofbeni olmasıydı. Yıkanıp havluya sarındım ve buz gibi odaya dönerken titremeden edemiyordum. Kıyafetlerim hala eski yerindeydi. Kanama leke olarak devam ediyordu, ilk defa böyle adet görüyordum, önlemimi alıp giyindim.. Pamuklu kumaş bedenimi sararken, ağlama hissiyle burnumun direği sızladı. O ipek elbiseler giyen, saten çamaşırlarla süslenen Alev artık yoktu. Bu benim gerçek hayatımdı. Tekrar ağlamama fırsat vermeden mahvolan yatağın çarşaflarını çıkardım. Neyse ki gazinonun çamaşırhanesi vardı. Başıma havlu sarıp eskiden olduğu gibi kirlileri sepete doldurarak aşağı indim. Karnım hala ağrıyordu. Kalbim ise.. atıp atmadığını hissetmiyordum..

Koridor boyu yürürken, beni gören herkes şaşkındı ama kimse karşıma geçip tek kelime etmiyordu. Eşyalarım kanlı olduğu için makinaya kendim atıp çalıştırdım. Eve çıkmadan önce Zafer'in ofisine gittim. Ayağa fırladı hemen. O kadar beklemiyordu ki, cin çarpmışa dönmüştü.

'Karnım aç..' derken karşısında ki koltuğa bıraktım kendimi. Kaşlarını çattı.

'Döndün dimi lan?'

'Hııı döndüm! Karnım aç diyorum sana!'

Kapı açılıp Özkan içeri girdiğinde elinde poşetler vardı. Ona dönerken Zafer'in masasında duran paketten bir sigara alıp yaktım.

'Niye söylemedin döndüğümü?'

'Ben dün gece senin kocandan kaçıp bize sığındığını düşündüm Alev. Sabah gidersin diye de, abimi kızdırmak istemedim..'

'EyvAllah..'

Vay be dedim içimden, ben gideli herkes insan olmaya karar vermişti demek ki.. Getirdiği poşetleri Zafer önüme sürdüğünde içinden sıcacık simit ve poğaça çıkardım. Yarısına geldiğim sigaramı söndürüp çok istekli olmasam da atıştırdım, gerçekten çok açtım. Ağzımın dolu olmasını umursamadan, aldığım yeni kararları anlatmaya başladım.