ရှေးရေစက်ကြောင့် ချစ်လက်စကျန်တယ် [Completed]

* အခန်း ၇ * Z

လြမ္းေနေဝးသည္ ညဘက္မွာ ဗီဒီယို႐ုံမွာ ေဈးထိုင္ေရာင္းေနရင္းနဲ႕ ဓာတ္မီးတိုင္က မီးအလင္းေရာင္ကို အားျပဳၿပီး ေက်ာင္းစာဖတ္တဲ့အလုပ္ကိုပါ ပူးတြဲလုပ္ျဖစ္သည္။ စာေအာ္က်က္ရတာ မႀကိဳက္သူမို႔ စာကို နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္သာ ဖတ္ျဖစ္သည္။ စာဖတ္ရင္လည္း အသံမထြက္ေစရဘဲ စိတ္ထဲကသာ ဖတ္မွတ္တတ္သည္။

"ဟာ! မိုးဖြားေလးေတြ က်လာၿပီ၊ ဒုကၡပါပဲ"

မိုးေပါက္ေတြ ၿပိဳက်လာေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ကာ ေနေဝးသည္ စိတ္ပ်က္ပ်က္နဲ႕ ညည္း တြားလိုက္သည္။ မိုးရာသီကို ေနေဝး မုန္းသည္။ မိုးရာသီက ကိုယ့္ကို ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးတာ။ ေနေဝးက ေဈးေရာင္းေနတာဆိုေပမယ့္ သူမ်ားေတြလို ဆိုင္ခန္းနဲ႕ ေရာင္းနိုင္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ လမ္းေဘးမွာပဲ သစ္သားခုံကိုခ်ၿပီး အဲ့ဒီေပၚမွာ ေဈးဗန္းတင္ေရာင္းတာ။ ေရာင္းတဲ့ပစၥည္းကလည္း သူမ်ားဆီက တစ္ဆင့္ျပန္ယူေရာင္းရတဲ့ အေၾကာ္စုံဆိုေတာ့ မိုးထိတာနဲ႕ အေၾကာ္ေတြက ေအးစက္ၿပီး ေပ်ာ့ကုန္ပါေရာလား။

ေနေဝးသည္ အလ်င္အျမန္ပဲ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို လြယ္အိတ္ထဲ ထိုးထည့္ကာ ေဈးဗန္းကို ေကာက္မၿပီး ဗီဒီယို႐ုံကိုေျပးရသည္။ ဗီဒီယို႐ုံရဲ႕ေရွ႕မ်က္ႏွာစာ က လူတစ္ကိုယ္စာ မိုးခိုလို႔ရတဲ့အမိုးေအာက္မွာ ဝင္ရပ္ၿပီး တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္႐ြာေနေသာ မိုးေရစက္ေတြကို စိတ္နာနာနဲ႕ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ဗန္းထဲမွာ အေၾကာ္ေတြ က်န္‌ေနေသးသည္။ မိုးေငြ႕ ရိုက္ကုန္လို႔ အေၾကာ္ေတြက ေပ်ာ့ေနၿပီ။ အေၾကာ္ေတြသာ မေရာင္းရေတာ့ရင္ ေနေဝးက အရႈံးေပၚၿပီ။

"တူပါတယ္လို႔ ၾကည့္ေနတာ၊ ေဈးဗန္းကို ေပြ႕ထားလို႔ မင္းလို႔ မထင္မိတာ"

နားထဲမွာ ၾကားဖူးနားဝရွိတဲ့ အသံမ်ိဳးမို႔ ဗီဒီယို႐ုံထဲက ထြက္လာတဲ့လူကို ေနေဝး ၾကည့္လိုက္သည္။ ဗီဒီယိုတစ္ကား ျပၿပီးသြားတာမို႔ တစ္ကားစာပဲ လက္မွတ္ဝယ္ထားတဲ့လူေတြက ႐ုံထဲကေန တိုးထြက္လာၾကသည္။ အဲ့ဒီလူေတြထဲကမွ ေနေဝးနဲ႕ အေၾကာမတည့္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကို တြန႔္ေကြးကာ လူကို မဲ့ၿပဳံးၾကည့္ၿပီး ေနေဝးကို စကားေျပာလာသည္။