ရှေးရေစက်ကြောင့် ချစ်လက်စကျန်တယ် [Completed]

* အခန်း ၁၆ * Z

ဒီေန႕က ေနေဝး ေက်ာင္းပ်က္တာ သုံးရက္ေျမာက္ေန႕။ အိမ္မွာ အေမေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာမို႔ ေနေဝးသည္ ေက်ာင္းကိုမသြားျဖစ္သလို ဘူတာ႐ုံႏွင့္ ဗီဒီယို႐ုံမွာလည္း ေဈးေရာင္းမထြက္ျဖစ္တာမို႔ လက္ထဲရွိေသာ ပိုက္ဆံက အိတ္ကပ္ပါး႐ုံမက ကုန္ေျပာင္လုနီးနီးျဖစ္ေနၿပီ။ မနက္ျဖန္မွာ အေမ့ကို ေဆးခန္းထပ္ျပေပးဖို႔လည္း ရွိသည္။ လက္က်န္ပိုက္ဆံကလည္း အေမ့ကို ေဆးခန္းျပေပးဖို႔ မလုံေလာက္ေတာ့တာ။ အေမသိရင္ စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႔ ေနေဝးက အဲ့ဒီကိစၥကို အေမ့ကို လုံးဝမေျပာျပတာ။ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံမလုံ ေလာက္ေပမယ့္ အေမ့ကိုလည္း ေဆးခန္းျပေပးခ်င္သည္။

"အေမေရ အိမ္မွာ ဆန္ကုန္ေနလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆန္သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္၊ ခဏေနရင္ ခ်မ္းေျမ့တို႔ ေက်ာင္းကေန ျပန္လာေတာ့မွာ"

"ေအး .. သား.. သြားသြား၊ အေမ့ကို စိတ္မပူနဲ႕"

"ဟုတ္"

ေနေဝးသည္ အေမ့ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့ကာ အိမ္က ထြက္လာလိုက္သည္။ ဆန္သြားဝယ္ဦးမယ္လို႔ အေၾကာင္းျပလိုက္ေပမယ့္ တကယ့္တကယ္က် ဆန္ဆိုင္ကိုမဟုတ္ဘဲ ဆန္စက္ကို ထြက္လာျဖစ္သည္။ ဆန္စက္မန္ေနဂ်ာႏွင့္ေတြ႕ၿပီး အလုပ္ေတာင္းရသည္။ အလုပ္လုပ္ခ်င္သူအတြက္ အလုပ္မရွားပါ။ ဆန္အိတ္ေတြကို ကုန္တင္ကားေပၚကို ထမ္းတင္ေပးရ‌ေသာ အလုပ္ကို ခ်က္ခ်င္းရရွိသည္။ ဒီအလုပ္က ဆန္အိတ္ကို အေခါက္ေရမ်ားမ်ား ထမ္းေပးနိုင္ေလ၊ ကိုယ့္အတြက္ အလုပ္သမားခ ပိုရေလ။

ဆန္အိတ္ထမ္းရတဲ့အလုပ္က ကာယကို အားျပဳရတဲ့အတြက္ အင္မတန္ ပင္ပန္းတဲ့အလုပ္။ ေနေဝးသည္ ေမာသည္ပန္းသည္ ဘာဘာညာညာ မစဥ္းစားနိုင္ဘဲ ပိုက္ဆံရဖို႔ကိုသာ ေရွးရႈကာ ဝတ္လာတဲ့ ရွပ္အကၤ်ီကို ခြၽတ္သည္။ ပုဆိုးတိုတိုျပင္ဝတ္ကာ စြပ္က်ယ္အကၤ်ီနဲ႕ပဲ ဆန္အိတ္ကို ပခုံးေပၚ ထမ္းတင္လိုက္သည္။ ဆန္အိတ္က၂၄ ျပည္ဝင္မို႔ ပခုံးေပၚ ထမ္းတင္လိုက္တာနဲ႕ လူက ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ေျခေထာက္ယိုင္ကာ ပခုံးပါ ေအာင့္တက္သြားရသည္။

"ေကာင္ေလး! ဆန္အိတ္ေတြက အေလးႀကီးေနာ့၊ မင္း တကယ္ထမ္းနိုင္လို႔လား"