SAKLAN! [kth+jjk]

•2•

İyi okumalar...

•••

Karnımın gurultusu ile kahvaltı yapmadığım aklıma geldi. Şanslıyım bu kafe yiyecek falan da veriyordu.
Yarım saat sonra hesabı ödeyip arabama ilerledim. Hava kararmadan varsam iyi olur yoksa karanlıkta araştırma yapmak zorunda kalacağım.

Arabaya binip ilerlemeye devam ettim...

Hâlâ istediğim yere varamadım ve daha kötüsü hava kararıyor. Ama az kalmıştı o eve varmama neredeyse on dakika falan kalmıştı.

Arabayı bir kenara çekip şuan tam karşımda duran eve adımlıyordum. Doğrusu neden böylesine güzel bir ev ormanın önünde olur?

Acaba bu evde yaşayan var mıdır? Kapının önüne geldiğimde açmaya çalıştım. Açılmıştı...

Yalan yok ev çok sessizdi ve bu beni korkutmuştu. Çantamdan fotoğraf makinasını çıkarıp çekmek için hazırladım. Sadece 20 fotoğraf fazlası olmamalı.

İçeride dolaşmaya başladım. Ah! Bu evde yaşamak istiyorum. Eğer geri dönemezsem burada yatacağım, çünkü hava kararıyor.

Salon olduğunu düşündüğüm kocaman yerde gezmeye başladım. Sakin, sakin... Tabi bu sakinliğim bir vazonun kırılması ile son bulmuştu. Neden kırılmıştı ki? Rüzgar olabilir, tüm camlar açık.

Yürürken bu salonun tam dört fotoğrafını çekmiştim. "Bu fotoğraflar projem için harika-" O kocaman kapının önünden birşey geçmişti! Adımlarım o kısma ilerlerken bir yandan korkmuyorum değil yani.

Kapıdan içeri girdiğimde kimse yoktu. Sanırım fazla korkuyorum hayal görmeye başlamış olabilirim. Sanırım bu kısımda mutfak. Buraları da bir yandan araştırıyor not alıyor bir yandan fotoğraflarını çekmiştim. Buda için de üç fotoğraf.

Tam çıkacağım sıra sırtıma bir soğukluk çarpmıştı. Hızla arkamı döndüm.

Kimse yok...

Önüme geri dönüp başka odalara ilerlemeye devam ettim. Dikkatim farklı bir oda çekmişti yine.

Önümde ki masaya doğru ilerledim, neden bu kadar fazla kağıt ve isimler yazılıydı? Fotoğraf makinesi ile onları da çekmeye başladım "Proje ödevime yarar mı bilmem ama gösteririm." Aniden hırlama sesi geldiğinde korkuyla etrafa baktım.

"Biri mi var?" Bir de 'var' deseler varya- "Var..." Siktir! Siktir! Siktir! Kim lan bu! Ses çok boğuktu. Ama anlaşılırdı.

Dikkatim raflara takılınca oraya ilerledim. Neden burada kurtulma yolları, şizofrenlik ve daha fazlası gibi şeyler vardı?

Yine arkamda bir soğukluk hissedince hızla arkamı döndüm. Yine kimse yok?

Adımlarımı o odadan ayırıp yukarı kata çıkmaya başladım. Sonunda yukarı çıktığımda nefeslendim, ne Merdivenmiş be arkadaş!

Sağ ve sol olmak üzere ikiye ayrılıyordu koridor. Sol tarafa doğru ilerlemeye başladım. Burası sanki daha sessizdi? Önüme ilk çıkan odaya giriş yaptım.

İnanın şuan karşımda ki oyunun ismini unuttum. Görmüştüm ama, etrafı incelemeye başlarken buranın bir fotoğrafını çektiğim anda bir top sertçe yere düştü. Ne oluyor!

"Kimsin sen!?" Telefonumu çıkarıp saate baktım. Odadan çıkıp yatak var mı? Diye gezindim ah varmış!

İçeri girip üstümde ki kumaş ceketi çıkarıp bir kenara koydum. Yatağa uzandığım da sanki daha yeni biri uzanmış gibi sıcacıktı. Gözlerim artık dayanamadığı için karanlığa teslim oldu.

•••

Duyduğum ayak sesleri ile gözlerimi açmaya çalıştım. Nereden geliyordu bu ses? Buralar fazla karanlık görünüyordu. Yatağın yanından çantamdan fenerimi aldım.

Işığı bulunca açtım. Kimse yoktu...

Gelen sesle dikkatim o ses kesildi.

"Oyun oynamak ister misin?" "S-sen kimsin? Ve neredesin?" "Görmek ister misin?" "Hm,hm." "Senle oyun oynayacağız, ben 10'a kadar sayacağım bu sürede saklan."
Boğuk ses, kalındı... Korkuyordum gözlerim dolmaya başlamıştı.

"On saniyen var SAKLAN!"

Ağlayarak koşmaya başladım...

•••

Bölüm sonu...
Görüşürüz!