Mysterious Wife

1 Ivy B16

Ivy's POV

The sky is dark with the roars and thunders. Marahil pati ang diyos ay galit din sa akin sa ginawa kong paglaban sa kanyang mga pinuno.

Napakalakas ng hanggin at ulang dumudikit sa aking balat. Basang basa na ang maiksi kung buhok na hindi nga man lamang umabot ng balikat. Black leather jacket, black shirt, black leather pants and shoes, lahat basa na.

Basang basa na ako.

Pagod na din ako.

Subra.

Pero kailangan kung tumakbo upang mabuhay.

I jump off the cliff kung saan ay humahampas ng malakas ang nangangalit na dagat.

If to die is the only way to live then be it.

Naramdaman ko ang pagbagsak ng katawan ko sa dagat.

I'm Ivy B16, a human weapon made for killing and distraction. Marami kaming nagngangalang Ivy, sa uri namin ay maswerty na ako kung maituturing na umabot sa edad na dalawampo. Kung ang gulang ko ay nabibilang, ang napatay ko ay hindi na.

Dati ay wala naman akong problema sa pagsunod sa order pero nagbago ang lahat ng unti-unti kong napag-alamang isang matinding corruption pala ang nagaganap sa city at involve doon ang council.

_________

Napahugot ako ng matinding paghinga at napamulat. May oxygen na nakalagay sa mukha ko at may dextrose pa ako. Ang dami ding apparatus sa paligid.

Obviously ay nasa hospital ako pero papaano ako napunta dito? At saang hospital ito? Did I just go back to the city?

"Run as fast as you can and far as you can, don't let me catch you or I'll kill you my self." naalala kong babala sa akin ng aking captain ng maabutan ako sa gitna ng kagubatan pero pinatakas niya rin naman ako.

Gusto ko ring tumayo para sana makaalis na dito pero hindi ko magawang maigalaw ang aking katawan, hindi ko din magawang magsalita. Anong nangyayari sa akin?

Bumukas ang pinto at nagsipasok ang ilang nurses at doctor, they check on me. Nakita ko ding may hindi nakaputi na sumunod sa kanila sa pagpasok, nakabusiness attire ito, yung tipo na kadalasang target ko.

"It's good na nagising na siya pero sa ngayon ay hindi pa siya makakagalaw at makakapagsalita." ani ng doctor sa lalaki. This guy is taller than the medical staff around, lighter skin and has good physical attributes.

Tango lang naman ang naging tugon ng lalaki. Pagkatapos ay nagsilabasan na ang mga nurses at doctor, tanging kami nalang ng lalaki ang natira doon.

Pagkasara ng nahuling nurse sa pinto ay agad na nagbago ang aura nito, mukhang napakatindi ng galit nito sa akin.

Anak ba siya ng isa sa mga napatay ko at nakilala niya ako kaya siya ganyan makatingin sa akin?

Higit pa siyang lumapit sa akin, anong balak niyang gawin?

"You're finally awaken, my good wife." I don't need to feel his sarcasm 'coz I can see it in his face.

Wala naman akong ibang magagawa kundi tingnan lang ito ng puno ng pagtataka, when did I ever become someone else wife?

Hindi nagtagal ang lalaki doon at umalis din ito at di na nagbalik pa. Tanging mga hospital staff lang ang nag-aasikaso sa akin.

Kinabukasan ay isang babae na mga nasa around 50 taong gulang marahil ang dumating. Nagmamadali itong pumasok at inilapag ang dala nito saka lupamit sa akin.

"Anak pasinsya na ha, nalaman ko palang kasi na nagising kana kaya nagmamadali talaga akong pumunta dito." habol hiningang wika nito.

At nagbago narin pala ang magulang ko.

To die is the only way to live, ang captain ko rin ang nagsabi non sa akin noong una kong mission, sampong taong gulang palang ako ng panahong iyon.

Did I really die and live in another body?

"Siya nga pala," through my peripheral vision, I saw the middle age lady sat on the couch. "Pagpasensyahan mo na rin yang asawa mo kung hindi siya makakadalaw dito, alam mo namang laging abala yun sa negosyo. Lalo na ngayong buwan na nandito ka, sumasaglit lang yon sa pag-uwi ng mansion."

Nakita ko yung lalaki kahapon na nakatayo sa labas ng pintuan ngayon na malamang ay siya ang tinutukoy nitong kumakausap sa akin. Hindi na ito nag-abalang pumasok at lumisan din agad. Mukhang malaki ang problema ng taong yon ah.

Ang babae na nga ang nagbantay sa akin sa mga sumunod na araw. Kahit na hindi pa ako nakakapagsalita ay kinakausap parin ako nito at paminsan-minsang minamasahe na ayon narin sa doctor.

Sa daldal nito ay ang dami kong nalaman.

May dalawa DAW pala akong anak, isang babae na apat na taong gulang at lalaki na isang taong gulang naman. Samantha at Yakale daw ang mga pangalan. Masayahin ang babae na hindi ko pa rin alam ang pangalan dahil hindi naman niya tinatawag ang sarili.

Nalaman ko din sa kanya na Rose pala ang pangalan ko at Anthon naman ang asawa ko DAW.

Hindi siya ang nanay ko kundi yaya daw ito ng Anthon na sinasabi nito.

Sa totoo lang ay unti-unti ko ng naigagalaw ang aking katawan at nakakapagsalita narin ako habang lumilipas ang ilang araw ngunit hindi ko iyon ipinapakita sa babae o sa sino man.

Tatakas ako dito, the sooner the better.

"Siya nga pala Rosa anak," pagkausap sa akin ng matanda isang umaga, nakabihis na ito at bagong ligo din. "Aalis muna ako para bilhin iyong resita mong pagkain."

Puro kasi grind foods ang pinapakain sa akin ng doctor, baka daw kasi hindi ako matunawan.

Ilang minuto pagkasara ng babae sa pinto ay bumangon na ako. Wala na din naman kasi akong swero at oxygen kaya madali na sa akin.

Naghanap ako ng damit sa bag ng matanda, medyo mataba ang matanda kaya di na ako nagtaka ng nagmistula akong pahoy ng isinoot ko ang daster na nakuha ko, kahit hindi ko nakikita ang reflection ko ay ramdam kong subrang payat ko na. Naalala kong may maxi skirt ang matanda kaya yun nalang ang hinanap ko.

Nagpalit ako ng kasuutan at sinoot as dress ang maxi skirt ng matanda. Will, hindi na masama. Ang kinaiinisan ko ngayon ay ang mahaba kong buhok, ngayon lamang ako nagkaroon ng halos hanggang pwet na haba ng buhok.

Maayus naman akong nakalabas ng hospital building at tumambad sa aking harapan ang maraming ibat-ibang sasakyan at ang mainit na sikat ng araw.

Gumawa ako ng ngiti ng mapag-alamang wala nga ako sa forbidden city.

Dapat masaya ako.

Naglakad na ako palayo sa hospital, saan ako pupunta ngayon?

Ang alam ko lang, I need to keep on going. Fast as I can, far as I can.

Naupo ako sa isang mahabang semintadong upuan na malapit sa highway, maraming mga tao lalo na mga teens ang nakikita kong masayang nakatambay dito sa park.

Some of them are just chatting, others are singing along while someone is using his guitar. Lahat sila ay mukhang masaya, noong panahong nasa edad nila ako ay ang panahon when I lost counts of how many lives I've taken without even asking why I have to do it.

Why do I had to train, while other kids are just playing? Why do I had to kill while others are just singing?

I can't just keep on going without direction, a city is more dangerous than a jungle, the bigger the city the more dangerous it become.

What should I do now?

***********NEXT

#secret #agent #assassin #killer #council #city #wife #husband #kids #inlaw #captain #boss #jollibee #helicopter #amnesia #life #death #coke #kiss #family #training #human #weapon #guns #jump