Strawberries And Cigarettes

19

“Ahh…mas naging busy kasi ako pagkatapos nating maghiwalay. To top it all…I don’t have enough money to cater my cravings kaya matagal ko ng tinigilan,” sagot ko ng may buong pag-iingat.

“Uhm…ganoon ba? Sorry if I made you comfortable. Akala ko kasi…nakamove-on ka na,” mababakasan ng pag-aalinlangan ang tinig niya.

Panay ang lunok ko ng laway habang siya naman, malapit ng maubos ang tubig na iniinom niya. Nasaan na ba kasi ang waiter at bakit ang tagal ng pagkain namin! Hindi ba niya nase-sense ang awkward aura namin kanina?

“Um…saan ka nga pala nakatira ngayon?” tanong niya kapagkuwan.

I think faster but careful to answer his question without telling my real address. Hindi niya pwedeng malaman kung saan ako nakatira at baka malaman niya ang sikreto ko.

“May BH ako malapit sa Double V. Ikaw ba? Same place?”

Hesitation is visible in his eyes when he look at me straight after I ask him that question.

“I…I change place. I figure it out na wala ng silbi ang bahay na ‘yon after what happened between us kaya binenta ko na. But don’t worry, your part is still safe. If you want the money, just feel free to tell me. Ibibigay ko agad sa ‘yo.”

Part of me feel pain after he said those words. Binenta niya. Hindi man lang ba siya nasayangan sa memories na meron ang bahay na ‘yon? Oo nga naman pala, I am not that important to him kaya worthless lang lahat ng meron sa bahay na ‘yon. Lalong-lalo na kung tungkol sa akin.

“Actually…you don’t need to…” naputol ang sasabihin ko ng dumating ‘yong waiter kasama ng mga in-order naming pagkain.

“Thank you..” Pasalamat ko bago siya umalis. “…you don’t need to give me a part about the house. Pera mo naman sa umpisa pa lang ang ipinundar doon sa bahay kaya wala akong karapatang humingi ng kahit ano.” Patuloy ko sa sasabihin ko sana kanina bago dumating ang waiter.

Inubos niya muna ang nginunguya niya bago niya ako kinausap ulit. “I know how much you love the house and I’m not that heartless para pagdamutan ka. Hindi ko na nga ipinaalam sa iyo ang pagbenta ko sa bahay kaya dapat lang na ibigay ko sa iyo ang parte mo. Besides…I know you treasure the memories we have their kaya you deserve something in return,” mahinang saad niya sa huli niyang sinabi bago itinuon ulit ang atensiyon sa pagkain.

He doesn’t care about the memories kaya madali sa kaniya ang ibenta. I blew a loud breath before I focus my attention to the food. Wala rin namang saysay kung magagalit ako sa pagbenta niya. Gaya nga ng sabi ko kanina, it’s all his money and I can’t do anything kahit ano pa ang gawin niya sa bahay. At least…he still thinks of me part bigyan ng parte and considers the memory kahit pa ibenenta niya rin sa huli.