Drug addict

Reünie

Pov Milla

Ik zit in de auto opweg naar mijn oom. Ik heb hem al lang niet meer gezien. Zijn man en mijn neef ook niet. Ik heb er ook geen zin in. "Hoelang nog?" Vraag ik aan de chauffeur. "Nog een uurtje." Zegt hij terwijl hij zucht. Ik zet me wat comfortabeler en neem mijn oortjes. Met deze chauffeur valt niet te praten dus probeer ik het ook niet. Ik zet mijn muziek op en sluit mijn ogen. 

Als ik na een uur eindelijk aankom zie ik het huis dat ik al 7 jaar niet meer had gezien en kwamen er herinneringen in me op. Ik neem mijn valiezen en stap met de taxi chauffeur naar de deur. Mijn oom zal de taxi moeten betalen aangezien ik nog geen geld heb. Mijn neef, Vince, doet de deur open. Ik zwaai met een glimlach en zeg "hey neefje, lang geleden." Hij is verbaasd en roept zijn ouders. Zijn vaders komen aan de deur staan en herkennen me meteen. Ze hebben me duidelijk niet verwacht en weten niet wat te zeggen dus breek ik het ijs wel weer. 

"Wil iemand mijn taxi betalen en kan ik mijn valiezen binnen zetten? Ze wegen loodzwaar." zeg ik lachend terwijl ik binnenstap en dag zeg aan de chauffeur. Ik kom binnen en er komen herinneringen in me op. Van familiefeesten die hier plaatsvonden. Ik zag mijn mama en papa er zo weer zitten. Ik krijg tranen in mijn ogen, maar ik veeg ze meteen weer weg wanneer ik een meisje in de zetel zie zitten. 

Ze kijkt op van haar gsm en ik kijk haar raar aan. "En jij bent...?" Vraag ik dan maar in de hoop op een antwoord. Ze hapert even en alsof ze niet zelf kan praten komt Vince binnen en zegt dat ze zijn lief is. Ik kijk van het meisje naar Vince en van Vince naar het meisje. Ik trek mijn schouders op en zeg: "Ik ben Milla, Vince zijn leukste nicht!" "En mijn enige nicht" voegt Vince eraan toe. Ik kijk hem aan en rol met mijn ogen. "Heeft je lief ook een naam of niet?" Vraag ik dan aan hem. "Ik ben Caro" zegt ze dan terwijl ze haar hand uitsteekt. Ik kijk haar raar aan en wandel gewoon weg. Ik doe niet aan handen geven, zeker niet aan haar. Ik weet niet waarom maar ik heb een irritant gevoel bij Caro. 

Ik zet me in de zetel en Philippe en Olivier komen ook binnen. Ze gaan zitten en vragen wat ik eigenlijk kom doen. "Ik kom een tijdje logeren" zeg ik met een lach zonder veel uitleg. Ze kijken elkaar aan en vragen hoelang. Ik trek mijn schouders op en neem een magazine dat op tafel ligt. "En wat is de reden van je onverwacht bezoek?", Vraagt Olivier. Ik zucht en zeg simpel alsof het niks is: "Mijn ouders zijn dood." Ik zie hun gezichten niet maar ik voel dat ze in shock zijn. 

"Alles oké met jou?" Vraagt Philippe. Ik knik achter mijn magazine en zeg stilletjes "ja hoor." Ondertussen lopen er tranen uit mijn ogen die ik voorzichtig wegveeg. Ik zet het magazine terug op de tafel en zeg: "ik ga mijn spullen boven zetten." Ik loop naar boven en ik voel hun ogen op mijn rug gericht. Maar het maakt me niet uit, eens dat ik boven ben plof ik op het eerste bed in de eerste kamer dat ik tegenkom en begin te wenen. 

Na ongeveer een uur hoor ik de deur opengaan. Ik kijk op en zie Caro en  Vince in de deuropening staan. "Gaat het?" vraagt Vince. Ik knik zachtjes en zet me recht. "Is dit jouw kamer?" vraag ik dan aan hem. Hij knikt en toont me waar de logeerkamer is. Ondertussen komt Caro binnen met een valies van mij. Ze lijkt het zwaar te vinden dus Vince neemt het van haar over. Ondertussen ga ik de andere halen. Nadat ik me heb geïnstalleerd kijk ik tevreden rond. Ik heb het best gezellig gemaakt. Ik heb kleine plantjes neergezet, een paar schapenknuffels op mijn bed gelegd en een paar lampjes opgehangen. Ik had dat niet allemaal mee hoor, ik heb alles in het huis gevonden. 

"Milla eten!" Roept Vince terwijl hij mijn kamer binnen stormt. Ik open mijn ogen langzaam. Ik moet in slaap gevallen zijn want blijkbaar heeft hij al 3 keer geroepen. Hij kijkt rond en zegt: "zo gezellig hier." Ik had geen zin in een gesprek dus ik duwde hem naar buiten en zeg dat ik honger heb. 

Ik ga aan tafel zitten en zie dat Caro er nog steeds is. Ze lacht naar me, maar ik lach niet terug. Geen zin om fake te doen. Zo ben ik niet. "Ben je je nieuwe kamer al gewoon?" Vraagt Olivier om de stilte te verbreken. Ik knik gewoon terwijl ik rustig verder eet. Wat moet ik anders zeggen? Ik haat het als mensen verwachten dat ik een uitleg van 3 uur ga geven terwijl het ook met 1 woord gezegd kan worden. 

De komende 10 minuten is het zo stil dat je elk geluid extra hard hoort. Ik ben klaar en leg mijn bestek in mijn bord, wat veel te veel lawaai maakt natuurlijk. Iedereen kijkt naar mij, ik kijk hun aan met een blik die zegt dat ze moeten verder eten. Na het eten zet ik mijn bord en glas weg. En ga in de zetel zitten. "Dus Caro, niet om onbeleefd te doen, maar wanneer ga je naar huis?" Vraag ik aan Caro. Ze kijkt naar Vince en zegt dat ze van plan was om te blijven slapen. Ik kijk haar aan en zeg gewoon: "Oh oké leuk." Ja nu doe ik wel fake maar ja...wat moet ik anders zeggen. Vince en Caro zitten bij elkaar in de zetel en ook Olivier en Philippe zitten klef te doen. Ik heb geen zin om naar hun te moeten kijken dus ik maak een kots geluid en ga naar boven. 

Het is 22 uur en ik kan niet slapen door Caro en Vince. Ik hoor hun de hele tijd praten en lachen en praten en lachen en geluiden dat ik liever niet zou willen horen. Na nog 5 minuten van puur lawaai waag ik het erop en ga ik naar hun kamer. Ik storm binnen en zie dat Vince Caro tegen de muur had geduwd. Ze hadden allebei gelukkig nog kleren aan. Ik rol mijn  slaperige ogen en zeg: "Ik weet niet of jullie het weten, maar er leven nog mensen in dit huis. Waaronder ik dus als het kan wees dan alstublieft een beetje stiller want ik kan niet slapen zo!" Ik stap hun kamer uit en trek de deur achter me dicht. Het heeft gewerkt want ze zijn al 1 uur stil en ik kan eindelijk slapen.