Drug addict

Deel 12

Na enkele uren gromt mijn maag plots. Ik ga zitten en besef dat ik nog steeds niet ontbeten heb. Ik kijk op de klok en zie dat het al 11 uur is. Ik besluit naar beneden te gaan om te eten. Daar zie ik Vince en Caro in de zetel liggen. 'Ah je besluit toch nog om naar beneden te komen' zegt Vince als hij mij ziet. Ik glimlach sarcastisch en neem een kom. Ik doe de melk en cornflakes erin en zet me aan tafel. Caro staat op uit de zetel en komt bij mij zitten. Ik kijk haar raar aan maar ze lacht gewoon lief.

'Wat was dat daarstraks met Eline?' vraagt ze uiteindelijk na een stilte van 2 minuten. 'Wat bedoel je?' 'Wel. Ze leek nogal overstuur toen ze vertrok. Hebben jullie ruzie?' vraagt ze. Normaal zou ik geïrriteerd zijn door zo'n vraag, maar Caro vraagt het zo vriendelijk dat ik bijna de waarheid wil zeggen. 'Ja zoiets' zeg ik gewoontjes. Ik eet verder maar Caro blijft me aankijken. 'Is er iets?' vraag ik. 'Nee hoor' zegt ze terwijl ze rechtstaat.

Ze gaat opnieuw bij Vince liggen en ik eet gewoon verder. Wanneer ik klaar ben en terug in mijn kamer ben, blijf ik maar aan Eline denken. Ik ben bang dat ze het gaat zeggen aan andere mensen en dat wil ik niet. Plots schiet Robin door mijn hoofd. Ik moest hem meteen bellen als iemand ervan afwist. Ik neem mijn gsm en tik zijn nummer in. De telefoon gaat over en na een tijdje neemt hij op. 'Hey Mills' zegt hij vrolijk.

Waarom hij zo vrolijk is? Geen idee. Maar het zal niet lang meer duren. 'Eline weet het' val ik direct met de deur in huis. 'Wie is Eline en waar weet ze van?' vraagt hij verward. Oh ja. Vergeten dat ik hem niet had verteld wie ze was de vorige keer toen we haar tegenkwamen. 'Dat meisje uit het park. Ze weet van de drugs.' Even is het stil. 'Hoe weet ze dat?' vraagt hij. 'Het doosje lag bij haar' zeg ik rustig. 'Verdomme Milla. Hoe kon je zo onvoorzichtig zijn?' 

Ik hoor aan zijn stem dat hij boos is. 'Ik vind dit ook niet leuk hè' verdedig ik mezelf. 'Ik moet gaan. Ik hoop dat ze ons geen problemen oplevert.' En even snel als hij opnam heeft hij ook weer afgelegd. Ik zucht en neem het doosje vast. Ik leg het in mijn bureau en kijk in mijn rugzak of er daar nog ergens drugs in zit. Niks. Ik ben alles kwijt. 

Ik besluit om even te gaan fietsen. Ik moet al mijn frustraties en stress even kwijt. Ik kom beneden en zeg dat ik even weg ben. 'Zie dat je terug bent om 13 uur want we gaan eten op restaurant' zegt Philippe, die in de zetel zit. Ik steek mijn duim op en ga de deur uit. Ik neem m'n fiets en begin te trappen op de pedalen. Ik heb geen flauw idee waar ik naartoe ga. Maar dat maakt helemaal niet uit. 

Sneller en sneller begin ik te trappen. Het voelt alsof ik energie heb voor 10. Ik blijf maar trappen. Ik kan gewoon niet stoppen. Plots voel ik enorm veel hoofdpijn. Ik grijp naar mijn hoofd met één hand, de andere hand blijft op het stuur. Door mijn hand op mijn hoofd te leggen, wordt mijn zicht beperkt. Ik knijp mijn ogen ook even dicht door de pijn. En opeens voel ik een knal. Ik vlieg van mijn fiets en belandt op de grond. Mijn zicht wordt heel vaag en langzaam gaan mijn ogen toe. Het geluid wordt vager en vager tot ik alleen nog een piep hoor...

--------------------------------------------------------------

Nieuw deeltje!! Laat zeker weten wat jullie van het verhaal vinden! En als jullie ideetjes hebben voor nieuwe verhalen mogen jullie het ook altijd laten weten. :) xxx