Drug addict

Deel 13

Ik heb moeite om mijn ogen open te doen. Overal voel ik pijn. Mijn benen, mijn armen, mijn rug, mijn ribben. Maar het meest van alles heb ik nog steeds verschrikkelijke hoofdpijn. Ik slaag er eindelijk in om mijn ogen, met veel pijn, te openen. Vince en Caro zitten langs de linkerkant van mijn bed. Rechts zit...Eline? Ik ben heel verbaasd. Zeker wanneer ik merk dat ik niet in mijn kamer ben. 'Waar ben ik?' vraag ik verward en heel stil. Het is moeilijker om te praten dan ik dacht. 'Je bent in het ziekenhuis' zegt Vince. In zijn ogen zie ik dat hij gehuild heeft. Hetzelfde geldt voor Caro en Eline. 

'Maar wat doe ik hier?' fluister ik. Caro geeft me een beker water dat naast mijn bed staat. Ik neem een slok en wacht op antwoord. 'Je hebt een ongeluk gehad met de fiets' zegt Caro. Opnieuw voel ik een pijnscheut in mijn hoofd. Het is zo heftig dat ik mijn beker laat vallen. Eline neemt de beker snel vast en Vince drukt op de noodknop om een dokter te roepen. Al snel is er een verpleegster in de kamer. 'Milla, hallo ik ben Sofie. Kan ik je ergens mee helpen?' Ik moet lachen om hoe ze zich voorstelt.

'Ik heb hoofdpijn' zeg ik, nog steeds zwak. 'Dat is zeker mogelijk. je hebt een zware klap gekregen. Ik zal je een sterkere pijnstiller brengen' zegt ze. Ze loopt de kamer uit en is al snel terug met een klein bekertje in haar ene hand met het pilletje in en in de andere hand een nieuwe beker water. Ik slik het pilletje snel door en bedank haar. 'Als je nog iets nodig hebt...druk maar op de knop en ik sta hier opnieuw' glimlacht ze. 

Als ze de kamer uit is kijk ik naar Vince. 'Ik mag straks toch gewoon naar huis?' vraag ik aan hem. 'Neen' zegt Olivier, die net samen met Philippe binnenkomt. Ik kijk hun verbaasd aan. 'Je gaat een tijdje naar de psychiatrie hier' vervolgt hij. Meteen kijk ik naar Eline. Ze heeft de hele tijd nog niks gezegd. 'Sorry' zegt ze zacht. De tranen springen in mijn ogen. Ze heeft het verteld...en iedereen weet het nu. 

'What the fuck Eline. Ik dacht dat ik je kon vertrouwen' zeg ik huilend. 'En wij dachten dat wij jou konden vertrouwen' zegt Vince. 'Het is net goed dat Eline het ons gezegd heeft anders hadden we het nooit geweten' zegt hij boos. Caro legt haar hand op de zijne om hem te kalmeren. Ik durf hem niet aan te kijken. 'Het was maar drugs...' zeg ik stil. 'Neen Milla het is niet maar drugs. Het gaat erom dat je maanden hebt gelogen, geld hebt gestolen en wie weet wat nog allemaal hebt gedaan achter onze rug!' roept Olivier. Philippe legt zijn hand op zijn schouder om hem te kalmeren.

Ik huil nog steeds. Het is het enige dat ik nu kan doen. Sofie komt binnen om te zeggen dat er te veel lawaai is. 'Het is hier nog steeds een ziekenhuis. Er mogen 2 personen blijven de rest mag buiten wachten' zegt ze streng. Ik kijk naar Caro en Eline. 'Ik blijf wel even bij haar. Ga jij maar even naar buiten' zegt Caro tegen Vince. Hij knikt en gaat met zijn vaders naar buiten. Wanneer de deur toe is weet ik even niet wat te zeggen.

'Sorry' zeg ik. 'Voor alles.' Caro komt dichter bij mijn bed zitten en aait over mijn hoofd. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen. Ik kijk naar Eline. 'Sorry om zo veel te liegen tegen je. Geloof me ik wou het vertellen maar ik durfde niet.' Ze glimlacht en kijkt naar de grond. 'Ik ben er niet blij mee maar ik ben gewoon blij dat je nog leeft' zegt ze. Ik glimlach kort. 'Vince weet het toch niet van Robin hè?'

Ze schudt haar hoofd. 'Ik dacht dat dat aan jou was om te vertellen' zegt ze. Ik knik dankbaar. 'Wat is er met Robin?' vraagt Caro die er niets van begrijpt. Even weet ik niet wat te doen. 'Hij heeft me de drugs gegeven...' zeg ik zacht. 'Maar wil je dat niet tegen Vince zeggen alsjeblieft? Ik weet gewoon dat hij Robin iets zou aandoen dan.' 'Ik kan echt niet liegen tegen Vince' zegt ze.

'Ik weet het. Maar ik wil het zelf vertellen.' Ze geeft toe op voorwaarde dat ik het hem zo meteen al zeg. Ik ga akkoord als zij erbij blijft. Eline staat op. 'Ik ga dan maar eens naar huis.' Ik kijk haar aan. 'Kom je me bezoeken?' vraag ik hoopvol. Ze glimlacht en knikt. 'Je bent nog niet van me af' zegt ze met een lach. Ze gaat naar buiten en laat Vince binnen. 

Hij zet zich neer op de plek waar Eline net nog zat. 'Waarom Milla?' vraagt hij met een brok in zijn keel. Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het echt niet' zeg ik fluisterend. 'Hoe kwam je er zelf aan?' is zijn volgende vraag. Ik slik en kijk naar Caro. Zij knikt me bemoedigend toe. 'Beloof je om niet boos te worden?' vraag ik aan Vince. Hij kijkt me streng aan. 'Ik kan niks beloven maar ik doe mijn best.' Ik adem diep in en uit. 

'Het kwam van Robin.' Ik zie aan zijn gezicht dat hij hier niet blij mee is. Zijn ogen spuwen vuur, ook al zijn ze blauwer dan water. 'Vince?' vraagt Caro rustig. 'Van Robin?' herhaalt Vince. Ik knik zacht. 'Niet te geloven' zegt hij, veel kalmer dan ik had verwacht. 'Wat ga je met hem doen?' vraagt hij aan mij. 'Ik wil hem hierbuiten laten. Het is niet zijn fout maar de mijne. Hij wou me eerst niet eens drugs geven maar ik drong zo hard aan en dan heb ik er ook gestolen van hem dus laat hem hier alsjeblieft buiten.' 

Vince zucht gewoon. 'Oké' zegt hij uiteindelijk. 'Dus je gaat hem niets aandoen?' vraag ik voor de zekerheid. Hij schudt zijn hoofd. 'Ik hoop gewoon dat je snel beter wordt' glimlacht hij. Ook bij mij verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. 'Ik ook' fluister ik. En ik meen het. 'Mag ik Robin iets laten weten?' vraag ik voorzichtig. Ik kijk op het kastje naast het bed om te zien of mijn gsm daar ligt maar dat is niet het geval. 'Waar is mijn gsm?' vraag ik in paniek. 

--------------------------------------------------------------

Altijd paniek als je gsm kwijt is toch? Extra lang deeltje vandaag :)) Enjoy it xxx 💋