Özgür Çiçek

3. Bölüm: YETMELİ

Keyifli okumalar 🍀

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum 🌸

•

Kıraç ve Akif Abi ile uzun uzun vedalaşmış ve eşyalarımı toplayıp sonunda bu adamların evine gelmiştim. Bana yabancı olan ve benim onlara yabancı olduğum bir ailem var ve şimdi kendi sessizliğime onları da çekiyorum.

Birbirimizle öküz tren ilişkisi kurmuştuk. Çünkü ne onlar benim ne de ben onların dilini biliyordum. Bok vardı da beni getirmişlerdi öküz ailesi! Bok vardı da gelmiştim!

Annem...
Annemin mektubu olmasa adımımı atmazdım!

Sıkılıp cebimden telefonumu çıkarttığımda Kıraç'tan gelen mesaj ile gülümsemiştim.

Öküz İkiz: Saatler oldu sesin çıkmadı umarım birini öldürmemişsindir! Bensiz ilk cinayetini işlersen sütüm haram!

Kesin gömüyorsun şuan yoksa bana cevap verirdin!

Sütüm haram!

Ne bok yiyorsun!

Hangisini öldürdün?

Dur dur! Ben tahmin ediyorum!

Göt mavisi gözlü!

Doğru bildim mi?

Lağn! Cevap versene!

Kıraç'a daha sonra cevap vermeyi düşündüğüm için telefonumun notlar kısmını açıp kalacağım odayı sormuştum. Yanımdaki adını bilmediğim, maçtan sonra yanımıza gelen çocuğun omzuna dokunup telefonu göstermiştim. Gülümseyerek başını sallayıp babasına dönmüş ve ayağa kalkıp banada eliyle işaret vermişti.

Onu takip ederken girişe bıraktığım sırt çantamı alıp etrafta bavuluma bakınmıştım. Önden giden çocuğun dikkatini çekebilmek için ayağımı yere vururken elimle de merdivenin korkuluğuna vurmuştum. Sonunda bana döndüğünde ise telefonumu çıkarıp eşyalarımı sormuştum. Elimde ki telefonu alıp bir şeyler yazmış ve bana uzatmıştı.

Adamlar odaya çıkartmışlar ama orası geçici odan olacak, fazla dağılma bence. İstediğin şekilde odanı yapınca yerleşirsin.

Bu çocuğu bu hayatta bu kadar gülümsetecek ne vardı? Kaba olmamak için bende sadece tebessüm ederek başımı salladım ve onu takip ettim.

Odaya girdiğimde başımı sallayarak teşekkür etmiş ve kapıyı kapatır kapatmaz sırt çantamdan tabletimi çıkarıp Kıraç'ı görüntülü aramıştım. Bekletmeden açmasıyla odada ki çalışma masasına geçmiştim.

"Kudurmuşsun ben yokken!" Okuduğu parmaklarımla kocaman gülmüştü.

"İnsanlık için endişeliydim ben, seninle ilgili bir mevzu yok!"

Kıraç ile neredeyse iki saat konuşmuş ve online oyun oynamıştık, en son sanki hiç konuşmamış gibi yarın detaylı konuşmak için sözleşmiştik. Zihnimin yorgunluğu ile kendimi sırt üstü yatağa atarken sessizliğime kulak kesildim. Beni sağır eden bu sessizlik ile baş başa kalmak düşüncelerimle aklımı yitirmeme sebep oluyordu.

Annem sadece babamdan ayrılmak zorunda olduğunu açıklamıştı mektubunda. Bizim için, abilerim ve benim için bunu yaptığını ve onların benim özlemimle yaşadığını söylemişti. Ben annemin yokluğunu bile kaldıramazken o beş öküz hem annemin hemde benim yokluğumu yaşamak zorunda kalmıştı. Yine de içimde nedenini kestiremediğim bir öfkem vardı onlara karşı. İçimde ki çirkin ses öfkemin onlara değil, bulunduğum hale olduğunu söylerken onu hiçbir şekilde susturamadım.