Özgür Çiçek

11. Bölüm: Oyuncak Yaralar

Keyifli okumalar 🤗

Satır arası yorumlarınızı bekliyorum 🍀

🧸

"B.. Ba... B.. Baba..."

Demir Bey duyduğu kısık, fısıltıdan farksız boğuk ses ile dumura uğramıştı. Kalbi ağzında atarken kulaklarında hala kekeleyen, çekingen cılız ses yankılanıyordu. Kızı kendisine baba demişti; hayatta daha mutlu olduğu tek an kucağına aldığı ilk gündü! Buğulanan gözleri ile yavrusunu ciğerine sokmak ister gibi kollarını kızına sardı.

"Yavrum! Ciğerim!" Duyamayacağını bilse de dolu gözleri ve sesiyle içini dökmüştü. Kızını kendinden ayırırken yanaklarını avuçları arasına alıp öpücüklere boğmuştu onu.

"Diyebildim mi?" Yaşlı gözlerinin önünde çekinceyle hareket eden parmakları görmek burukça gülümsemesine sebep oldu.

"Dedin, çok güzel dedin! Bir daha der misin?" Yalvaran gözlerinden damlalar peş peşe akarken yüzünde kocaman bir gülümseme vardı. Çiçek ise babasının arzusuna şaşırırken hevesle başını salladı.

"Ba... B.. Ba..." Kesik kesik harfleri çıkaran kızı sanki daha yeni konuşmaya başlayan bir çocuktan farksızdı gözünde. Kucağına aldığı ilk zamanlara gitmeden edememişti Demir.

"Babam! Yavrum!" Dudaklarını oynatarak kızının gözlerinin içine bakarken yumruk yaptığı küçük ellerini avuçlarının arasına alıp öpücüklere boğdu. Nasılda kendisini kasmıştı yavrusu?! Nasıl zorlanmıştı kim bilir?! Gerginliğinin sebebi bu muydu yani? Saçlarını sevip tekrar kollarının arasına aldı kızını. Omzu için sıkıntı olabileceği aklına gelerek hızla kendinden uzaklaştırdı yavrusunu. Ama heyecanını içinde saklı tutamıyordu.

"Hep dersin değil mi? Artık hep bana böyle seslenirsin, babanım sonuçta senin, mahrum bırakmazsın beni sesinden değil mi?" Gözlerindeki umutla yanaklarına süzülen yaşları umursamadan gülümserken tepki bekliyordu çiçek kızından. Ama onun yüzünde beklediği hevesi görememişti. Böylesi mahsunluğu kızına yakıştıramıyordu.

"Diğerlerinin yanında demesem kırılır mısın bana? Sizin gibi konuşamıyorum ya diğerleri..." Demir Bey kızının havada çekingence sallanan narin parmaklarını büyük avuçlarının arasına alarak öptü.

"Tamam yavrum, tamam çiçeğim. Senin için rahat etsin yeter ki, ben beklerim. Son duyacağım şey olsa dahi beklerim." Kızının derdini anlamak yüreğini sıksa da üstelemek istememişti. Dalgalı, boğuk sesi, zorlayarak çıkardığı harfleri kendisine eziyet gibi gelse de babası için dünyanın en anlamlı, en güzel sesiydi.

Yaşlı gözlerini silip çiçek kızına tebessümle baktı. Beraberken duymak istediklerini duyabilirdi, yeterdi bu da. Yeter ki kızının içi rahat etsin, gözleri gülsün başka bir şey istemiyordu.

"Beraber uyuyalım mı? Baba ve kızı olarak?" Karşısında oynayan parmaklarla yüzünde çiçekler açmış, enerjisi geri gelmişti. Gerginliğini gerisinde bırakarak hevesle başını sallayarak yatağın içine girdi. Yanındaki yastığa vurarak babasını çağırdı.

Kızını kollarının arasına alırken kulaklarından gitmeyen ses ve yüzünde silemediği gülümsemesi vardı. İçi içine sığmazken güneşi andıran sarı saçlarına buseler kondurmaktan geri durmadı.