Yıldızlara Doğru | Düzenleniyor

1.

Son bir ters taklayla minderin üzerine başarılı iniş yaptığımda derin bir nefes aldım.

Ne zaman stres olsam jimnastik yapmak kafamı dağıtmama ve rahatlamama yardımcı oluyordu. Bu yüzden evde her çarşı pazar karıştığında soluğu bu yerde alıyordum. 

5 yaşımdan beri jimnastikle uğraşıyorum. Yalan yok başta sırf annem istiyor diye bu alana yöneldim. Ancak jimnastik yapmak benim için öyle bir noktaya geldi ki bütün hayatımı bu spora göre şekillendirmeye başladım.

Annesinin en küçük ilgisine bile muhtaç bir çocukluk geçirdim. Sırf beni biraz sevsin diye her istediğini yaptım. Başkalarının örnek gösterdiği o mükemmel komşu çocuğu oldum.

Ama hiçbir zaman annemin hayallerindeki mükemmelliğe erişemedim.  

Babamsa çocukluğumdan beri ben yokmuşum gibi davranıyordu.

Başlarda beni sevsin diye çok uğraşmıştım. Ancak baktım ki ters tepiyor bende görmemezlikten gelmeye başladım.

Eğer bir çocuğa sevginizi veremeyecekseniz lütfen anne baba olmayın. Çünkü hayat zaten yeterince zorken bir de anne baba olmayı beceremeyenlerle iyice zehir oluyor.

Elimdeki tozları silkeleyip topu bir kenara koydum. Yarışmaların başlamasına az kalmıştı. Bu yüzden sürekli antrenman yapıyorduk.

Ülkemi temsil etmek ve altın madalya kazanmak istiyordum. Belki annemi gururlandıramıyordum ancak ülkem için bir gurur kaynağı olmak beni fazlasıyla motive ediyordu. 

Yanından geçtiğim insanlara selam vererek soyunma odasına gittim. Hemen kısaca bir duş alıp üzerimi değiştirdim.

Gitmeden önce antrenörümün odasına yönelerek kapıyı çaldım.

"Hocam ben çıkıyorum. Haber vermek istedim."

"Tamam tatlım unutma evde de bol bol ısınma hareketlerini yapman lazım."

Gül hocaya gülümseyerek kafamı salladım ve odadan çıktım.

Kendimi bildim bileli gül hocayla birlikte çalışıyordum. Annemin göstermediği ilgi ve şefkati Gül hocadan fazlasıyla görüyordum.

Annemin göstermediği ilgiyi bir başkasından görmek her ne kadar beni üzse bile çevremdeki insanların sıcak davranışları beni ziyadesiyle mutlu ediyordu.

Ancak içimdeki o büyük boşluğun hiçbir zaman gitmeyeceğini biliyorum. Sonuçta kimse bir anne babanın yerini tutamazdı.

Eve geldiğimde kapıda duyduğum gürültü ve kavga sesleriyle bizim mesainin başladığını anladım.

Şuan kimseyi çekemeyecek kadar yorgun olduğum için odamdaki balkona doğru yöneldim.

Tam balkonumun karşısında büyük bir kiraz ağacı vardı. Önce çantamı balkona doğru attım. Ardından ağacın geniş dalından tutunarak bütün vücudumu havalandırdım. Hiç zorlanmadan dala çıktım ve kendimi balkona doğru attım.

Sessizce odama girdikten sonra zulamı açarak birkaç abur cubur aldım.

Anne ve babamla karşı karşıya gelmek istemediğim için balkondan tırmanmak benim günlük rutinim olmuştu. Bu nedenle odamın bir köşesinde gizli yiyecek zulam vardı.

Aşağıdan gelen kırılma sesleriyle bu sefer ki kavganın çok daha ciddi olduğunu anladım.

Ağzımdaki yemeği hızlı hızlı yerken bir yandan da kafamı kapıya dayamış
seslerini duymaya çalışıyordum.

Aman yemeğinden ödün verme

Jimnastik ve yemek benim kırmızı çizgimdir o yüzden seni duymamış gibi yapıyorum.