Yıldızlara Doğru | Düzenleniyor

11

İyi okumalaaar 🌻

Karşımdaki adam hâlâ benden bir cevap bekliyordu. Tam ona cevap verecekken odaya Semih abi girdi.

Önce bana ardından da karşımdaki adama bakıp neler döndüğünü anlamaya çalıştı.

"Birisi burada neler olduğunu söyleyecek mi?" Semih abinin konuşmasıyla bakışlarımı karşımdaki adamdan çektim.

"Odama gitmek isterken fark etmeden  yanlış odaya girmişim."

Söylediklerim az önceki adamın sorusuna da cevap olmuştu. Semih abi beni onaylayıp karşımdaki adama bakmaya başladı.

"Kaya abi sen napıyorsun burada. Babaannemler aşağıda bekliyor seni hadisene."

İsminin Kaya olduğunu öğrendiğim adam hâlâ bana bakarken kafasıyla onaylayıp odadan çıktı. Ben hâlâ akrabalar arasında kaya diye birisinin olup olmadığını sorguluyordum. 

Semih abi beni kolunun altına alıp kapıya yönlendirmeye başladı.

"Hadi gel güzelim. Seni aşağıdakilerle tanıştırayım."

Baş ağrım kendini hatırlatmak için tekrar sızlayınca Semih abinin kolunun altından çıktım.

"Sen in ben de bir ilaç içip geleyim. Valla başım çatlayacak gibi."

Semih abi beni onaylayıp saçımdan öperek merdivenlere yöneldi.  Bende hemen kaldığım odaya giderek aradığım ağrı kesiciyi bulup içtim.

Kimlerin geldiğini merak ettiğim için salona inmeye başladım.

Salondaki hiç görmediğim yüzlerle gerilmiştim. En son tanımadığım insanlar konağa geldiğinde olanlar ortadaydı.

Hamza dede çekingenliğimi anlamış olacak ki odadakileri benimle tanıştırma görevini üstlendi.

"Bak güzel torunum bu büyük halan Elif. Yanındaki eşi Hikmet. Bunlar da kuzenlerin. En büyükleri Kaya, ortanca Uraz ve en küçükleri Taha. "

Odada karşılaştığım adam en büyük kuzen, kaya abiydi. Ondan tarafa hiç bakmadan elif halaya baktım. Bana gülümseyerek bakıyordu.

"Tanıştığımıza memnun oldum. Ben de Güneş." Daha sonra Hazar abinin yanına oturdum .

Şuan salon gerçekten çok kalabalıktı. Üç kişilik bir aileden böyle kalabalık bir aileye geçiş yapmak benim için gerçekten fazlasıyla garipti.

Serhan bey hariç herkes bana alışmaya başlamıştı. Yine babadan yana yüzüm gülmemişti ancak sorun değildi bu duruma alışmıştım.

Gerçekten alıştın mı?

Pekala, hâlâ bu duruma üzülüyordum ama alışmam gerekiyordu.

Hamza dedenin konuşmasıyla kafamda dönen düşünceleri bir kenara bırakarak ona odaklandım.

"En küçük halan Filiz. Kendisi tehlikeli bir hamilelik yaşadığı için pek evinden dışarı çıkmıyor. Onunla daha sonra tanışırsınız."

Hamza dedenin akrabalar hakkında verdiği bilgileri dikkatlice dinliyordum.

O sırada aklıma annemin ailesi geldi. Bir kere bile onlar hakkında konuştuğunu görmemiştim. Belki de onlar da buradaydı. Yine de bu konuyu kimseye açmayacaktım.

Serkan amca, amcalarımdan birisiyle konuşurken Gül teyze de babaannemle konuşuyordu. Onların da bu aileye alışması beni mutlu etmişti. 

Utku abi ve umut abiye baktığımda Semih abi ve kuzenlerle maç tartışması yaptığını gördüm. Herkesin keyfi yerindeydi.