"ហេ ចាំយូរហើយមែនទេ យើងសុំទោស"
"ធ្វើអីមិចក៏យូរម្លេះ យើងចាំឯងឡើងចង់ក្លាយជាទីងម៉ោងទៅហើយ "
"ហូយ ប្រាប់ហើយថាយើងសុំទោស ដោយសារយើងរវល់រៀបចំបបរអោយលោកតា ទើបយូរបែបនេះសុំទោសណា"
"អឹម បានហើយឆាប់ឡើងកង់មក"
" តោះ"
ព្រឹកព្រលឹមនៅផ្ទះឈើតូចមួយដែលមានតែតានឹងចៅរស់នៅតែពីរនាក់ តែជុំវិញផ្ទះក៏មានដាំដុះដំណាំនឹងសួនច្បារពាសពេញដែលធ្វើអោយផ្ទះតូចមួយនេះក្លាយជាទីចំណាប់អារម្មណ៏របស់អ្នកគ្រប់គ្នាព្រោះទោះជាពួកគេរស់នៅជាមួយតានឹងចៅនឹងជីវភាពមួយដែលមិនសូវធូរធារដូចអ្នកដទៃ តែពួកគេក៏រស់នៅដោយសុខភមង្គលនឹងក្តីសុខ ម្នាក់នោះគឺ ចន ជុងហ្គុក នឹងលោកតារបស់គេ ជុងហ្គុកមានតែមិត្តម្នាក់ប៉ុនណ្ណោះនៅសាលា គឺជា ផាក ជីមីន ដែលមានប្រវិត្តមិនច្បាស់លាស់គេប្តូរមករៀននៅប៊ូសាននេះកាលពី ពីរឆ្នាំមុន គ្មានអ្នកណាដឹងទេថាគេមកពីណា ជាអ្នកណា សូម្បីតែជុងហ្គុកក៏មិនដឹងដូចគ្នា គេគ្រាន់តែដឹងថាជីមីនមិនចូលចិត្តអោយអ្នកណារញ៉េរញ៉ៃនឹងរឿងរបស់គេ
" ជីមីន ឯងមកយកយើងរាល់ព្រឹកបែបនេះ មិនហត់ទេហេស " ជុងហ្គុកអោបចង្កេះជីមីនជាប់ ដែលអ្នកកម្លោះក៏ធាក់កង់ទៅសាលាជារឿយៗ
" មិនអីទេ យើងមិនហត់ទេ ចុះលោកតារបស់ឯងយ៉ាងមិចហើយមានឈឺទៀតឬអត់" ជីមីនធាក់បណ្តើរសួរមិត្តរបស់គេបណ្តើរ សម្រាប់គេនៅទីនេះគេជាផាក ជីមីនដែលគ្មានអ្នកណាស្គាល់នឹងជាអ្នកក្រម្នាកដែរគ្មានមិត្តគ្មានសាច់ញាតិមានតែជុងហ្គុកម្នាក់ប៉ុនណ្ណោះ
"គាត់មិនអីទេ គាត់បានធូរហើយ ឯងដឹងទេយើងចង់រៀនអោយឆាប់ចប់នឹងបានរកការងារធ្វើនៅសេអ៊ូល ហើយនាំលោកតាទៅរស់នៅទីនោះ" ជុងហ្គុករៀបរាប់រឿងដែលគេកំពុងគិតក្នុងចិត្តប្រាប់ជីមីន គេក៏តែងតែបែបនេះ គេគ្មានអ្វីលាក់បាំងនឹងជីមីននោះទេព្រោះជីមីនជាមនុស្សតែម្នាក់ដែរគេទុកចិត្តខ្លាំងបំផុត
"ហេតុអីក៏ចង់ទៅសេអ៊ូល គ្មានអីល្អនៅទីនោះទេ" ជីមីននិយាយដោយសម្លេងស្ងួតៗ ហាក់ដូចជាមិនចាប់អារម្មណ៏នឹងសេអ៊ូលនោះទេ
