Dear Hyunlix (Düzenleniyor...)

24

"Ben iğrenç bir insanım Jaehyun..."

Jaehyun'un mezarı başında ağlayan Joon Bey'in sesiydi bu. Mezar taşını ve toprağını okşuyordu dolu gözlerle.

Pişmandı herşey için. Ama ne fayda? Emanetine bakamamıştı. Hem kendi oğluna hem manevi oğluna cehennem misali hayat yaşatmıştı.

"Özür dilerim sevgilim... Özür dilerim."

"Beni affet. Bilmiyordum. Onun oğlumuz olduğunu bilmiyordum..."

Artık herşeyi görmüştü. İğrenç bir insan gibi hareket ettiğini ama öyle olmak istemediğini de biliyordu. Geçmişte yaşadıkları yüzünden böyleydi. İstemsizdi yaptıkları ve buna son vermek istiyordu. Onlara iğrenç bir hayat yaşadı diye aynısını yaşatamazdı.

"Geleceğim."

"Evet, yanına geleceğim sevgilim."

Kekeleyerek söylediği bu sözler sonrası göz yaşlarını sildi ve cebinden çıkardığı Jaehyun'dan kalan küçük silahı kafasına doğru tutup bastırdı.

Son bir kez daha

"Geliyorum sevgilim."

Diyerek tetiği çekecekken sakin bir ses

"Joon Bey, durunuz."

"Size beni bırakın demedim mi?"

"Joon Bey, benim Hyunjin. Lütfen durun."

"Benim Hyunjin"  demesiyle gözlerini büyüterek arkasına doğru döndü. Silah hâlâ kafasına dayalıydı. Hyunjin ona dik dik ve ciddi bir şekilde bakıyorken diğerlerine Hyunjin uzakta durmalarını istediği için Hyunjin yalnızdı.

"Hyunjin, yaşıyorsun."

Diyerek önündeki mezara dönerek kekeledi

"Bak Jaehyun, oğlun yaşıyor."

Hyunjin bu dediğiyle birlikte ona şaşkın gözlerle bakmıştı. Ve mezara doğru yaklaştı. Mezar başına baktıktan sonra

"Bu, bu babamın mezarı mı?"

"Evet, onun mezarı."

Hyunjin dizleri üstüne kendini bırakarak toprağı okşayarak özlem çekiyordu hiç hatırlamadığı babasına. Acaba hayatta olsa nasıl olurdu herşey diye düşünüyordu içinden. Bir kere sarılabilseydi ona, bir kere arkamda babam var diye güvenebilseydi kendine. Gerçekten hiç yaşayamamıştı bu hissi, ne annesinde ne babasında. O yalnızdı, hep yalnızdı.

Ona doğru bakan Felix, Jisung ve Minho'yu görünce kendini teselli ettiği cümle geldi aklına "olan oldu.."  Evet, olan olmuştu, şimdi ileriye, geleceğine bakmalıydı. Kendini toparlayan Hyunjin Joon Bey'e dönerek

"Size bir şey söylemek için geldik."

Diğerlerinin gelmesiyle birlikte Minho Jisung'un elini tutarak önüne çıktı. Ardından Hyunjin de Felix'i tutarak bir adım gerideydi. Minho direk söze başladı

"Baba."

"Bizi böyle kabul edecek misin?"

Hâlâ dolu gözlerle olan Joon Bey iki çifti de süzdükten sonra kafasını aşşağı eğerek sessiz kaldı.

Kafasını aşşağı eğmesiyle mezarlığa bakınca gözüne Jaehyun'un dedikleri gelmişti.

[ Joon biliyor musun oğlumu çok seviyorum ]

[Bizim bu halimizı görünce ona dua ediyorum Joon]

[ Umarım o bizim gibi olmaz ve çoook mutlu olur minik bebeğim]

Gözlerinden mezar taşına damlayan yaşla birlikte onu izleyen gözlere döndü.

Hyunjin'e bakarak ayağa kalktı ve ona doğru yaklaştı. Omzuna elini götürerek yavaşca patpatladı ve sonrasında okşadı.

"Baban hep mutlu olmanı isterdi."

"Ve şimdi."

"Babanın dediği gibi."

"Mutlu ol Hyunjin.

"Oğlumla evlen ve mâlikanenin başına geç."

Diyerek buruk bir gülümsemeyle yanlarından yavaş ve seyrek yürümesiyle geri geri ilerledi.

Jaehyun'un mezarının hemen başına geçip tekrar buruk bir gülümsemeyle hızla kafasına yönelttiği silahla patlama sesi duyuldu. O intihar etmişti. Geriye kalan ağaçlarda sesten korkup kaçan kuşlar, anlık şokla donup kalan Hyunjin ve oğullarının bağırtısı kalmıştı.

Kafasını patlattığı silahla birlikte Jaehyun'un mezarının tam üstüne doğru yığıldı. Kafasından akan kanlar bir şelaleyi andırırcasına akıyordu mezarlığa.

O dayanamazdı, ya da öyle düşündü. Anlık bir hamleyle son vermişti hayatına. Pişmanlık, vicdan azabı ve daha tarifsiz iğrenç mahçup hisler. Bu onun ruhunu bir kaç saatte yitirmesine yetmişti.

Onu bu raddeye getiren kötü bir hayat yaşaması değildi, kötü bir hayat yaşatmasıydı.

-----------------------------
----------

Finale çok az kaldı :((

Ama bir sürü yeni fic yazacağım

Şimdilik "Apologize"

Daha sonra eğlenceli bir fic olan "Fight"

Ve bir kaç kişinin istediği semelix Fic'i olan "Selfish"

Sizi seviyorum ve diğer ficlerime de bekliyorum •́  ‿ ,•̀