Ik ben hier!

3

Lief dagboek, 12 januari 2008

Gister heb ik alvast geleerd voor de toets geschiedenis die we na het weekje vrij gaan krijgen. Ik kende al best veel over de Middeleeuwen. Ik hoop maar dat ik een hoog cijfer ga halen. Cell is nog niet begonnen met leren, ik weet nu al wat er gaat gebeuren in de vakantie. Dat word weer stressen! Als Cell niet leert voor en aan het begin van de vakanties zegt mijn moeder altijd dat ze een voorbeeld moet nemen aan mijn. Daar moet ik dan altijd erg om lachen. Ik weet dat Cell altijd een dag van te voren begint te leren aan de toets. Zij heeft tenminste geen moeite met leren. Ik moet altijd minstens een week van te voren de stof eens door gekeken hebben voor dat ik het ken. Bij onverwachtse so's haal ik nooit zulke hoge cijfers. Ik let wel op in de lessen maar soms vind ik het zo moeilijk dat ik echt nog even moet blokken voor dat ik een zeven haal. Maar als ik iets een maal ken, ken ik het ook echt goed. Dan haal ik soms het hoogste cijfer van de klas.

Ik heb niet zo'n talenknobbel. Cell trouwens ook niet. Maar dat is niet zo raar, dat wij allebei geen talenknobbel hebben. We zijn tweeling! Toch zou ik eens een verschil willen hebben met Cell. Allen die ene moedervlek die op een andere plek zit vind ik niet zo'n groot verschil. Ja natuurlijk, we verschillen ook qua gedrag van elkaar maar we zijn echt bijna een kopie van elkaar. Daar ben ik het wel eens klaar mee. En dan ook nog dat we vriendjes hebben die ook tweeling zijn! Kan het nog gekker? Maar nog even over die talenknobbel, talen leren vind ik ontzettend moeilijk. Al die woordjes krijg ik gewoon niet in mijn hoofd! Kijk ik neem het woord "boy" dat is Engels voor "jongen". Maar als ik een Engels meisje was dan zou "jongen" Nederlands zijn voor "boy". Het is maar net uit welk perspectief je kijkt.

Sorry maar ik ga toch nog even beginnen over mijn grote geheim. Het is zo'n week geleden. Maar ik ben de laatste tijd zo misselijk! Zou ik zwanger zijn? Kijk je weet maar nooit. Ik heb ooit een boek gelezen over een meisje van 15 die zwanger werd. "Zo wil ik zijn" heette dat boek. Zij was ook zo misselijk. En ja, het is gewoon over het algemeen bekent dat als je zwanger bent dat je je dan heel misselijk voelt! Ik ben gewoon zo bang!

De deur van de kamer word open gezwaaid. Mijn moeder stapt de kamer binnen met een wasmand, nou ja, twee wasmanden. In de ene zitten de kleren van mij en in de andere de kleren van Cell. 'Zo dame,' begint mijn moeder opeens tegen mij te praten, 'Jij zit de laatste tijd alleen maar op je kamer te schrijven in dat boekje van je.' Ik klap mijn dagboek dicht uit reflex. Mijn moeder hoeft niet te weten wat ik allemaal in mijn dagboek schrijf. Nou ja "ze hoeft", ze mag niet weten wat ik inmijn dagboek schrijf. Ik ben gestart met het schrijven omdat ik het aan iets of iemand kwijt wil die ik honderd procent kan vertrouwen. En natuurlijk omdat het "leuk" is voor later maar in ieder geval is het niet voor bedoeld om moeders te laten mee kijken in mijn privé leven.

'Niks.' Zeg ik terwijl ik mijn dagboek op mijn met laat vallen en op sta. 'O,'mijn moeder pakt een stapel T-shirtjes uit een van de wasmanden en legt deze in de kast van Cell, 'Ik dacht dat ik misschien ergens mee kon helpen. Je bent zo afwezig de laatste tijd!' 'Ik ben niet afwezig de laatste tijd.' Ik pak de andere wasmand en haal daar een paar broeken uit. Ik open mijn kledingkast en leg mijn broeken netjes op een stapel. Het is duidelijk voor mijn moeder want ze houd haar mond. Als alle kleren netjes op stapels in de kasten liggen pakt mijn moeder de lege wasmanden van de grond. Ze geeft een aai over mijn haar. 'Ga maar weer veder waar je mee bezig was.' Ze wijst met haar vrije hand naar mijn bed waar mijn dagboek nog steeds ligt. Daarna loopt ze de kamer uit. Als de deur dicht is pak ik mijn dagboek weer. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer om te schrijven over mijn leven. Er gebeurt niet zo veel op het moment. Ja oke, misschien alleen omdat ik mogelijk zwanger ben. Maar ja om daar nou de hele tijd over te schrijven... En trouwens daar word ik toch alleen maar depri van!

Oke nu even over een ander onderwerp. Mijn vriendin, Lynn, heeft een vriendje. Hij is best knap en hij is een jaar ouder. Hij heet Kurk. Ik moest wel even lachen toen ik die naam hoorde. Ik bedoel wie gaat zijn zoon nou "Kurk" noemen? Dat is toch geen naam? Maar als je het een paar keer achter elkaar zegt gaat het steeds normaler klinken. Tenminste als je het een paar keer in een zin gaat zetten. Want als je "oor" een paar keer achter elkaar gaat zeggen klinkt het op gegeven moment echt heel vreemd!

Maar goed ik had het over Kurk en Lynn. Lynn kan nergens anders meer over praten dan over "knappe Kurk" zoals ze hem noemt in het bijzijn van al haar vriendinnen. 'Hij is zo stoer!' of 'Hij is zo sterk!' of 'Hij is zo lief!' Ik word er zeik ziek van! Maar ja dat ga je natuurlijk niet tegen je vriendin zeggen! Nou ja, ik heb dat vast ook gedaan toen ik net verkering kreeg met Cas. Dus ik moet niet zo zeuren!

Xxx Je Vio

Als ik mijn dagboek heb weg gezet loop ik de trap af op zoek naar Cell. Misschien kunnen we even een spelletje doen. Als ik mijn voet laat zakken op de eerste traptree van boven voel ik het heel warm worden in mijn maag. Niet veel later proef ik een zure smaak in mijn mond. Het verspreid zich snel. Snel sla ik een hand voor mijn mond en draai mij om. Zo snel als ik kan ren ik naar de bad kamer. Nog voordat ik mijn hoofd boven de wc heb gooi ik mijn hele lunch naar buiten.

Mijn moeder komt aan gerent. 'O meisje toch.' Ze slaat een hand voor haar mond als ze de hele ravage ziet. Ook Cell komt aan gerent maar als ze de zure lucht ruikt knijpt ze snel haar neus dicht en loopt ze naar onze kamer. 'Roderick!' Schreeuwt mijn moeder naar beneden. Niet veel later komt mijn vader naar boven samen met de huishoudster. Cell komt aan gelopen met wat schone kleren. Lang wil ze hier niet blijven. Ze heft mij een handkusje door de lucht en loopt daarna weer weg.

Als ik schoon ben en schone kleren aan heb loop ik naar mijn kamer waar ik lekker op mijn bed ga liggen. Mijn moeder komt binnen met een glaasje water. 'Blijf maar even lekker liggen.' Ze geeft me een kusje op mijn voorhoofd en verlaat dan de kamer weer. 'Gaat het?' Cell staat op. 'Ja.' Zeg ik terwijl ik toe kijk hoe Cell de afstandsbediening pakt en de televisie aan doet. 'Mooi zo.' Cell pakt onze lievelingsfilm uit de kast met DVD's. Ik knik maar dat ziet ze niet. Als de film begint gaat Cell op haar bed liggen en dan vergeet ik even al mijn zorgen.