Ik ben hier!

23

Ik loop de kamer uit. Ik merk dat ik naar de wc moet, "grote boodschap". Waarom noemen we het een grote boodschap. Je haalt niet iets, je laat iets achter. Je kan het beter "een grote bestelling afleveren" noemen.

Als ik op de wc zit en de wc-papier van de wc-rol afscheur hoor ik geschreeuw van beneden. Snel veeg ik mijn kont af en trek mijn broek omhoog.

Ik ren de trap bijna geruisloos af en loop naar de woonkamer waar het geluid vandaan komt.

Ik kijk om het hoekje van de deur.

Vio staat recht tegenover haar twee ouders die met een boos gezicht en handen in hun zij staan. Vio schreeuwt de hele boel bij elkaar terwijl tussen haar woorden en zinnen soms Roderick of Sofia iets roept.

'Ik wil dit!'

'Nee!'

'Mam, wel en jullie kunnen er niks aan doen! En daarbij komt...'

'Wij kunnen er wel wat aan doen en daarbij komt niks..!'

'Pap! Laat me uitpraten! En daarbij komt dat ik een nieuwe Cell wil!'

'Er is geen nieuwe Cell en die komt ook niet!'

'Waarom niet mam!'

'Jij kan het niet aan, Vio!'

'Wel! Ik kan het prima aan! Een beetje persen en dan komt het eruit toch?'

'Zo makkelijk is het niet!'

'Pap! Wat weet jij er nou van?'

'Net zo min als jij er iets van weet!'

Stilte. Een ijzer stilte. Lang duurt hij niet want Vio draait zich met een ruk om en loopt-rent stampvoetend de kamer uit. Ik druk me tegen de muur zodat ze mij in haar snelle voorbijgang niet kan zien. Daarna glip ik om het hoekje de huiskamer binnen.

'Hoi jongen.' Begroet Roderick mij aardig en opvallend kalm.

'Hoi. Ik heb gezegd dat ik het niet wilde. Een kind bedoel ik. Was dat fout?'

'Nee, helemaal niet. Het was juist goed, ik denk het beste wat je nu voor Vio kan doen.' Zegt Roderick terwijl hij zijn rechterhand op mijn linkerschouder laat rusten.

Ik knik dankbaar.

'Weet je Cas?' Begint Sofia zich met ons gesprek te bemoeien. 'Ik denk dat Vio een beetje in de war is. Ze moet natuurlijk gewoon naar school, toetsen maken, leren, sporten, fietsen, eten enzovoort. Dat vind ze nou eensMaar lastig. Je moet haar, als dat niet te veel gevraagd is, een beetje in de gate houden. Als ze zo "raar" doet kan ze de verkeerde beslissingen nemen met de verkeerde bedoelingen.'

'Dat zal ik doen, mevrouw Venter.'

'Jij hoeft allang geen "mevrouw Venter" te zeggen! Zeg maar gewoon Sofia of mamma. Ik had altijd al een jongen in huis gewild!'

Ik glimlach. Ik weet gewoon dat Sofia

Door probeert te gaan met haar leven terwijl dat veel te veel van haar gevraagd is!

Ze gaat naar haar werk, doet soms 's avonds de was als Cosia nog de keuken aan het schrobben is en daarbij maakt ze zich natuurlijk ook nog eens enorme zorgen om haar zwangere dochter Vio!

Ik wil me omkeren en de kamer uitlopen als ik me bedenk dat ik Vio beter met rust kan laten. Ik loop naar de bank. 'Mag ik even televisie kijken?' Sofia knikt. 'Doe maar jongen!'

Ik pak de afstandsbediening en zapp over de vele zenders.

In de ogen van Violinde:

Ik laat me op mijn bed ploffen. Huilend. Waarom begrijpen ze mij niet? Cas wil al helemaal niks van me weten! Zijn hele leven gaat gewoon door zoals hij ook begon. Ja, misschien heft hij wel problemen met zijn ouders maar toch!

Mijn zus is dood!

DOOD!

Zal ik het spellen? D-O-O-D

Weg, weg uit mijn leven! Weg uit alles! Waar ze nu is? Geen idee! Ik wil het weten, maar hoe kom ik erachter?

Het lege bed van Cell staat nog steeds in de kamer. Soms als ik bang ben slaapt Cas erin maar dat wil ik liever niet. Hij is verbannen naar de logeerkamer op de tweede verdieping.

Gisteravond hebben we samen nog een film gekeken hier! De popcorn lucht hangt nog in de kamer. We aten pizza hier. We hadden geen zin en de puf er niet voor om naar benden te lopen, aan tafel te gaan zitten en spaghetti te eten. Cas had toen maar pizza bestelt. Allebei een pizzames in de ene hand en de ander hand helemaal onder de tomatensaus. Het was heel lekker en we hebben ondanks alles kunnen lachen. Ik had stiekem alcohol in de cola van Cas en mij gedaan. We waren behoorlijk aangeschoten! Cas had helemaal niks in de gaten.

Ik kijk maar de tafel die voor de tv in de kamer staat. Alles ligt er nog van gisteravond. De bak waar de popcorn in zat, de lege dozen pizza, de glazen die vol zaten met cola en alcohol en dan die pizzamessen.

De messen kijken mij aan. Mijn ogen kan ik niet van ze afhouden. De drang om ze te pakken, ze aan te raken word steeds sterker. Ik heb geen idee waar de drang opeens vandaan komt.

Ik zie de fles wodka half onder mijn deken uitkomen. Hij is nog voor de helft gevuld. Snel kijk ik weg van de messen en grijpt de half volle fles. Haastig draai ik de dop eraf en zet hem aan mijn mond. Ik klok de wodka naar binnen. Het voelt fijn. Een licht gevoel in mijn hoofd.

(Lieve lezers, ik heb nog nooit één druppel alcohol naar binnen gewerkt. Dus ik weet niet of het klopt wat ik schreef net maar van andere boeken die ik gelezen heb denk ik wel dat het klopt. Xxx linde.)

Terwijl ik nog drink valt mijn ene oog weer op de messen. Wat kan me gebeuren?

Het lijkt alsof ik naar de messen word gezogen. Ze slokken mij volledig op. De fles is bijna leeg. Opeens schiet het me te binnen dat ik zwanger ben. O ja! Oeps!

Dan opeens... In een soort snelle beweging spring ik van mijn bed af.

'Cell, ik kom naar je toe!' Schreeuw ik en ik grijp een van de messen.