Ik ben hier!

40

Toen ik thuis kwam voelde ik de warmte langs mijn gezicht strijken. De verwarming stond hoog voelde ik. Celena begon hard te krijzen. Ik zuchte en wiegde het meisje in mijn armen heen en weer. Ik kijk naar de foto die in de hal hangt. Celine en ik staan er vrolijk op. We lachen naar elkaar. Het is een levensgroten foto die zo'n beetje de hele muur bedekt. Mijn ouders hangen de jassen op. Cas gaat achter mij staan en legt een hand op mijn schouder.

'Kom.'

Zwijgend laat ik me mee voeren door Cas.

'Wil je wat drinken?'

Ik schud mijn hoofd. Ik heb geen dorst. Celena daarin tegen blijft maar schreeuwen.

'Vio, je moet haar te drinken geven.'

Mijn moeder komt naar mij toe gelopen en pakt het hummeltje van mij over. Ik ontbloot mijn linkerborst en leg Celena eraan. Ze begint hevig te zuigen. Ik voel mijn borst leeg trekt. Cas zet de waterkoker aan.

¤¤¤¤

Ik fiets door de guren wind naar de begraafplaats Celine zit in een fietsstoeltje voor mij. Ze is inmiddels al 1 jaar. Haar bruine haartjes beginnen al aardig lang te worden en haar gezichtje lijkt precies op die van mij. Ik weet dat ik het niet mag doen maar het liefst scheer ik haar helemaal kaal. Ze lijkt zo op Celine. We waren immers tweeling, we leken precies op elkaar en nu lijkt Celena op mij en op Celine.

Ik zet mijn fiets op slot en hijs Celena uit het stoeltje. Ik loop met mijn dochtertje op mijn arm naar het graf van mijn zus. De grafsteen ziet er nog steeds mooi uit. Het witte steen glimt in de zon. Ik weet dat mij moeder hem elke dag op poetst. Ik zet Celena voor de steen neer op het grindpad. Ze begint vrolijk te kraaien. Ik kniel achter het meisje neer en pak haar armpjes.

'Kijk, daar ligt tante.'

Ik wijs naar de steen. Ik weet dat Celena er niks van snapt maar het is goed om een verhaal te delen. Het lucht op. Het gezicht op de witte steen kijkt me aan. Alsof ze iets wil zeggen.

'Sorry...'

In de verte hoor ik de stem van Celine.

'Sorry...'

Dan barst ik in tranen uit.