Ik ben hier!

15

Cosia kijkt naar mij. 'Waarom jij zo stil?'

Ik haal mijn schouders op en trek het fotoboek onder de hand van Cosia vandaan. Ik klap deze dicht en leg hem op de hoek van het bureau. Ik wil dat iedereen uit deze kamer gaat. Niemand mag meer in deze kamer komen. Deze kamer is van Cell en daar kwam nooit iemand en nu dus ook niet.

Mijn moeder kijkt raar naar mijn actie. Ze begrijpt er duidelijk niks van. 'Kijk niet zo dom.' Snauw ik tegen haar. 'Ga gewoon weg uit deze kamer!' Ik wijs naar de deur maar mijn moeder laat zich niet zomaar wegsturen door haar dochter. 'Waarom?' Vraagt ze verontwaardigt. 'Hou je b...mond en ga weg!' Ik plaats mijn handen op de rug van mijn moeder en duw haar naar de deur.

In mijn ooghoek zie ik Cosia raar kijken. Ik draai me met een ruk om.

'En jij mag ook ophoepelen!'

Ik wijs van haar naar de deur waar mijn moeder nog steeds verbouwereerd voor staat.

Cosia staat op en loopt naar de deur. Ze pakt de arm van mijn moeder beet en trekt haar zachtjes mee. Ze fluistert iets in het oor van mijn moeder wat ik niet kan horen en dan lopen ze de kamer uit. Ik gooi de deur achter hen dicht en zak huilend op de grond met mijn rug tegen de houten deur.

In de hoek van de kamer staat Cell haar Cello. De snaren weerkaatsen het zonlicht en de lak glimt.
Cell en ik hebben zo vaak samen gespeeld. Prachtige stukjes van Hayden en Bach.

Mijn viool samen met haar cello.

Een vaag beeld verschijnt voor mijn ogen. Twee meisjes die veel te veel op elkaar lijken. De ene bespeeld de viool en de ander de cello. Een prachtige klank vult de werkkamer van Cell. Ik sluit mijn ogen en droom weg.

-

'Die noot moet een halve toon hoger. Het is geen "F" het is een "Fis".'

Ik knik gedwee. Mijn zus weet het altijd zo goed.
Ik strijk de "Fis".

'Ja, goed zo, en nu vanaf maat 64.'
Ze pakt haar cellostok en wijst de bladmuziek die op haar standaard staat. Ik knik, weer.

De melodie klinkt mooi en de lage tonen van de cello vlechten er prachtig doorheen. Ik sluit mijn ogen en voel mijn vingers dansen.

-

Ik open mijn ogen en een vreselijke stilte valt opeens. De muziek stopt in een klap. Ik schrik een beetje. Dat was het lievelingsliedje van Cell.

Een helse pijn steekt weer in mijn hart.

Ik zal nooit meer de klanken van haar cello horen zoals zij speelde...

Ik sta op en loop naar de la van het bureau waar ik de boekjes in gooide toen mijn moeder binnen kwam. Ik trek de la open en haal voorzichtig de boekjes er terug uit. Het boekje van Cell, onbeschadigd en bekleed met zachte stof. Ik klap het boekje weer open.

Liefe dagboek, 4 januari 2000

Ik zag vandaag een celo. Dat is een instumet. Een vrouw speelde op de snaaren. Een andre vrouw speelde op de viol. Vio vint de viol heel mooi. Mamma zegt dat ik wel celo mag speellen. En Vio mag de viol speellen. Ik wil het heeeeel graag.
Was heel leuke dag!
Cel

Ik kijk nog eens naar de datum.
"4 januari 2000"
Ja, op 10 januari mochten we voor het eerst op een instrument spelen bij de vioolbouwer. Op 24 januari 2000 gingen we voor het eerst naar les, on half 5 bij de muziekschool. Ik bij juf
Genéve en Cell bij meester Sebastiaan.

Ik kijk verlangd naar de deur die in de muur zit, een regelrechte verbinding naar mijn werkkamer. Achter die deur staat mijn viool. Ik sta met moeite op. Ik doe de deur van de werkkamer van Cell op slot door de sleutel drie keer rond te draaien naar de deurpost en daarna loop ik naar mijn eigen werkkamer. De deur van mijn eigen werkkamer draai ik ook op slot. Maar de deur die de twee kamers verbind zet ik wagenwijd open.

Ik pak mijn viool, uit 1680. Je kan het jaartal met moeite lezen, in de binnenkant van mijn viool zit een etiket. Er staat op door wie en wanneer de viool gemaakt is. Omdat de mijne al zo oud is kan je het etiket niet zo goed meer lezen. Ik kon met moeite "1680" lezen. Het enige jaartal dat op het etiket staat. Ik heb me er bij aan gesloten dat dat het bouwjaar is.

Ik draai aan de schroef van mijn stok zodat er spanning ontstaat op de haren. (Op de strijkstok zitten paardenharen. Deze moet je opdraaien zodat er spanning op komt. Als je hier (boom)hars op doet en dan op de snaren strijkt krijg je geluid uit de viool.) Langzaam til ik mijn viool uit de vioolstandaard en leg deze op mijn linker schouder. Ik laat mijn kin op de kinsteun steunen en zet mijn vingers op de snaren. Ik pak mijn stok goed beet en til deze op zodat deze nu een paar millimeter boven de snaren zweeft. Ik haal diep adem en begin te spelen.

De klanken verwarmen mij en ik vergeet even alles.